Twee jaar lang prijkte er onderaan bij Miriams foto en tekst een leeftijd van vijftig. Op 8 mei werd Miriam tweeënvijftig en wakker met een schuldgevoel.
Ik moet wat toegeven. Ik jok namelijk al twee jaar. Niet bewust hoor. Elke keer weer denk ik: Oh even vragen of ze mijn leeftijd onderaan mijn stukjes aan kunnen passen’ maar ik vergeet dat steeds. Nou ja vergeten? Vergeten? Ik vond vijftig worden echt verschrikkelijk. Elke keer als ik mijn leeftijd vermeld zag dacht ik: Man. Moet dat nou ècht? Dat vijfje zo pontificaal in my face? Dat nulletje er ook zo pestend achter. Vijftig dat is twee keer vijfentwintig. Of tien keer vijf. Of vijf keer tien.
En toen werd ik eenenvijftig en was ik nog steeds slecht in rekenen. De helft van eenenvijftig is vijfentwintig en een half. Maar dat deed dus niks met mij. Twee keer vijfentwintig en een half? Tien keer vijf komma een? Dat klinkt toch niks geruststellend? Dat klinkt toch super aanstellerig? Dat klinkt toch van: Miriam. Doe nou toch eens normaal. Wees blij dat je deze leeftijd in goede gezondheid hebt bereikt. Wees er trots op. Loop niet te zeiken? Wat maakt het nou uit of je achtenveertig of eenenvijftig bent?
Leeftijd is niets anders dan een getalletje hè? Het is maar net hoe je het bekijkt. Hoe je je voelt. Waar je interesses liggen. En liggen die verscholen achter de geraniums? Nee toch? Dus besloot ik om te zwijgen over mijn leeftijd en liet ik dat getal van vijftig lekker voor wat het was. Waarom zou ik slapende honden wakker maken? Wat maakte dat ene jaartje nou uit? Alsof lezeressen zouden gaan checken of ik nog steeds vijftig was? Wat maakten hen dat nou uit? Toch?
Maar nu begint het een beetje te knagen. Ik ben namelijk inmiddels geen eenenvijftig, maar inmiddels al tweeënvijftig jaar oud. Een jaartje van mijn leeftijd eraf smokkelen? Voor de eerste keer in mijn leven? Mijn morele kompas had daar blijkbaar twee jaar lang geen enkel probleem mee. Tot mijn vijftigste gaf ik keurig netjes aan hoe oud ik was als iemand daar om vroeg. Ik draaide er niet omheen. Ik vroeg mensen nooit om mijn leeftijd te schatten want dat vond ik altijd zo raar als mensen dat deden.
Sinds mijn vijftigste doe ik dat wel. Geen idee wat de psychologie daar achter is maar elke keer als iemand aan mij vroeg hoe oud ik was antwoordde ik die vraag met een omhooggetrokken wenkbrauw. Zo’n WatDenkJeZelf?-Wenkbrauwtje. Heel kinderachtig want iedereen zal je expres jonger inschatten omdat het anders als beledigend en als awkward kan worden ervaren. Maar toch deed ik het.
Iemand stelde mij de vraag: ‘Hoe oud ben jij eigenlijk?’
Hoppa.
Mijn WatDenkJeZelf?-Wenkbrauwtje omhoog.
Stilte.
Vijfenveertig?…stilte…vierenveertig?
Drieënveertig?
Mijn tactiek was net zo lang wachten op schattingen totdat iemand wanhopig werd en uitriep: Zeg het nou ik heb geen idee? Dan liet ik nog even een pijnlijke stilte vallen die vervolgens door die ander werd ingevuld met een nog lager getal. Tweeënveertig? Dan wees ik alleen maar en lachte ik daar een beetje bij.
Maar daar ga ik nu maar eens een keer mee stoppen. Dat was echt te kinderachtig voor woorden. Ik ben gewoon tweeënvijftig en gezond en gelukkig.
(Dat ik eergisteren door een man van vijfentachtig vijfenvijftig werd geschat en hem keihard toeschreeuwde: Vijfenvijftig? Meneer ik ben pas tweeënvijftig! heeft daar niets mee te maken. Ok. Ok. Nu jok ik weer)
Noot van de redactie: Inmiddels is deze grove leugen op het profiel van Miriam gerectificeerd. Voor straf hebben we bovendien een extra cijfertje toegevoegd. Dat zal haar leren, met haar wenkbrauwtje!
