Edith wil een brave burger zijn die haar grofvuil niet zomaar op de stoep smijt, maar de gemeente Amsterdam maakt haar het leven zo zuur dat de verleiding heel groot is.
LEES OOK: Fascinerend: hoe Edith zichzelf dwingt haar smerige huis schoon te maken
Mijn keukentje op driehoog zonder balkon is eigenlijk veel te klein om afval te scheiden. Ik struikel voortdurend over de drie zakken waarin ik plastic, papier en glas verzamel. De rest van het afval gaat in de vuilnisbak. Ik moet een halve straat lopen naar de bak voor het restafval, een hele straat naar de plasticcontainer en bijna drie straten naar die voor het glas en papier.
Van je grofvuil afkomen is bijna onmogelijk in Amsterdam. Van de week wilde ik af van mijn oude magnetron. Nog niet zo lang geleden zette ik zo’n magnetron op maandag of donderdag op de stoep en dan kwam het grofvuil hem ophalen. Tegenwoordig moet je daar een afspraak voor maken. Je belt een nummer en dan krijg je iemand van de gemeente aan de telefoon, die vraagt wie je bent, wat je wilt en waar je woont en dan word je doorverbonden met een ambtenaar. Tenminste, dat is de bedoeling.
… Ja, ik ga u doorverbinden.
… Sorry voor het wachten, maar het is erg druk. Belt u later nog eens terug.
… Een afspraak maken?
… Blijft u even in de wacht?
… Daar ben ik weer. Er zijn heel veel mensen die een afspraak willen maken. Belt u later nog eens.
… De derde keer dat u belt, zegt u? En waar woont u? Oh, maar dat is een erg lastig stadsdeel. Het spijt me, ik kom er niet doorheen. Belt u later nog eens.
… Nou mevrouw, daar kan ik persoonlijk niet veel aan doen. Een magnetron, zegt u? Die kunt u ook zelf komen brengen. Het dichtstbijzijnde ophaalpunt is in Amsterdam West.
‘En hoe moet ik dat dan doen?’ schreeuw ik door de telefoon. ‘Ik woon aan de andere kant van de stad. Dat ding is hartstikke zwaar en ik heb geen auto. Maar weet u wat, dan zet ik hem wel zonder afspraak op straat.’
… Nee mevrouw, dat is toegestaan. U moet daarvoor een afspraak maken.
Ik verbreek het gesprek. Ik zet ’m op straat, die ellendige magnetron, dat is wat ik ga doen. Geen haan die ernaar kraait. Maar wat nou als ze na al die telefoontjes weten dat ik degene ben die een magnetron op straat heeft gezet? Toch nog maar een keer bellen.
… Ja mevrouw, wat kan ik voor u doen? Daarvoor moet ik het telefoonnummer van de juiste afdeling voor u opzoeken. Blijft u aan de lijn?’
Ik blijf aan de lijn, knarsetandend. Na vijf minuten krijg ik eindelijk iemand aan de telefoon die een afspraak maakt voor donderdagochtend. De magnetron zet ik de avond daarvoor op de stoep. Voordat ik naar bed ga, kijk ik nog even uit het raam en zie ik dat het ding is verdwenen. Opgehaald, maar niet door het grofvuil. Misschien moet ik de rest van mijn afval ook maar gewoon op straat pleuren.
Niets meer missen?
Meld je aan voor onze wekelijkse nieuwsbrief!
