Anne-Marie heeft niet langer zin ‘met een kokosnoot tussen d’r benen’ rond te lopen.
LEES OOK: Miriam bloedt bijna dood en wat zegt haar huisarts dan?
Een pasgewassen, gladgeschoren student uit de hogere middenklasse vraagt mij naar de ins en outs van mijn gepoep, geplas en geseks. Ik heb makkelijker gesprekken gehad in mijn leven. Maar het moet. De huisarts heeft me verwezen naar een gynaecoloog, omdat het gevoel rond te lopen met een kokosnoot tussen mijn benen me toch wel dwars ging zitten.
Na de laatste vragen (‘Hoe ziet uw ontlasting eruit? Laat u soms windjes die u niet kunt tegenhouden?) slaakt hij een diepe zucht. Hij begeleidt me naar een kamertje waar ik mij ‘van onderen’ mag ontkleden. Als ik me daarna met gezonde weerzin in de stoel met beugels hijs, staat hij nog netjes achter een gordijn. Om de stilte te doorbreken, beginnen we een gesprekje. Dat is helend, na zo’n interview waarbij je het gevoel krijgt dat je louter uit anus, darm, vagina en plasbuis bestaat.
Dit blijkt zijn eerste dag als co-assistent. Ik vermoed dat het een soort ontgroeningsactie was om deze lieve knul meteen op verzakte vrouwen af te sturen. Dan stormt de gynaecoloog binnen. Ze geeft me snel een hand en zoekt een eendenbek. ‘Lag u nog niet klaar?’ vraagt ze geïrriteerd, omdat mijn benen nog niet over de beugels hangen. Ik snap haar behoefte aan efficiënt werken, maar ik ga natuurlijk geen minuut teveel met mijn love channel in vol ornaat liggen. De jongen sluipt geruisloos weg.
Het koude gevaarte word behendig gelanceerd en dan hoor ik: ‘Het is een tweedegraads verzakking. U kunt kiezen. Een ring of een operatie. Het is heel normaal hoor. Je gaat er niet dood aan.’ Waarom zegt zo’n vrouw dat nou? Huil of jammer of tril ik? Start ik een euthanasieprocedure? Bel ik een uitvaartonderneming? Neen, driewerf neen, ik zit hier alleen naar haar te luisteren met mijn benen wijd en daar heeft ze zelf om gevraagd.
‘Eh, een ring, wat is het idee daarvan?’
‘Nou gewoon, een ring. Om de boel te stutten.’
‘Oh, er in?’
‘Ja wat dacht u dan?’
‘Mag ik er een zien?’
‘Ja, hier’
‘Allemachtig! Dat is meer een armband! Die past er niet in hoor!’
Voor ik nog meer van haar kostbare tijd kan afpakken, is het gevaarte in mijn duistere diepten verdwenen.
‘Als je voor een ring kiest, moeten we er nog een keer een laten aanmeten. En daarna kun je hem telkens zelf in doen.’
‘En die operatie?’
‘Dan hangen we uw baarmoeder op aan een matje.’
‘En die hoef ik niet telkens opnieuw op te hangen?’
‘Haha, mevrouw. Die naaien we natuurlijk vast. Een andere optie is het verwijderen van de baarmoeder, maar dat is ingrijpender. Het is aan u.’
Ik begrijp het, geloof ik. Er is een orgaan naar beneden gezakt, dat geeft problemen, dus je douwt er iets onder of je hangt de boel op of je haalt de boosdoener er meteen helemaal uit. Een kind kan de was doen.
‘Heeft ook risico’s, want door de ingreep kan uw blaas verder gaan verzakken. Uw blaas is trouwens al verzakt, zei ik dat al? En een deel van uw darmen. Maar – ze kijkt naar de klok – hier heeft u wat folders, denkt u er nog over na. Goedemiddag mevrouw.’
Nadat ik mijn benen netjes heb teruggevouwen, kleed ik me aan en loop ik weg. En dan… dan voel ik het. Het is of ik vlieg! De voetbal die ik meezeulde is opeens weg! Snel wegwezen voordat ze dat ding terug wil. Beter één gestolen ring dan nog eens twee knieën in de beugels.
Pssstt… Wist je dat we ook een tijdschrift hebben? Neem een abonnement of koop een los nummer om te kijken wat je ervan vindt.
