Ze heeft geen carrière en geen kind, geen koophuis en geen opwindend liefdesleven. En toch is Cindy Hoetmer een blijmoedig mens. “Ik zit op de bank met de kat en een bord pasta en kijk stomme films. Gelukkig ben ik gezegend met een microscopisch klein ego.”

Ik was zestien en ging met mijn vriendinnen een weekend naar Parijs. Van het uitstapje kan ik me niet zoveel herinneren, wel weet ik nog dat we ons voornamen het 34 jaar later nog eens over te doen. We zouden elkaar zien op 1 juni 2018 om twaalf uur onder de Eiffeltoren, en dan konden we vertellen hoe het ons was vergaan. Het idee was dat we allemaal op eigen gelegenheid zouden komen. We gingen er als zestienjarigen namelijk vanuit dat we over de wereld zouden uitwaaieren. Maar zo liep het leven niet.

‘Ik had een kat en heel soms werk’

“Zullen we nog naar Parijs gaan?” vroeg iemand op een verjaardag waar we bijna allemaal waren. Want we woonden allemaal nog in en om dezelfde stad. Dat wilden we wel. We gingen met de Thalys en bezochten de Eiffeltoren, omdat we dat nu eenmaal hadden afgesproken, maar dat was minder betoverend dan vroeger omdat het er nu vol stond met dranghekken en zwaarbewapende militairen.

Twee van mijn oude vriendinnen hadden gewone banen, en gewone echtgenoten en kinderen. De kinderen waren leuke, slimme tieners geworden en ik was naar al hun verjaardagen geweest (maar alleen om bier te drinken met hun ouders). De derde vriendin had wel degelijk een indrukwekkende carrière, met roem in binnen- en buitenland, en ook een leuke man. Zelf had ik een kat, en heel soms werk.

Geen enkele mijlpaal

Het leven van de meeste mensen bestaat uit een aantal mijlpalen. Geboorte, middelbareschooldiploma, rijbewijs, studie, vaste baan, trouwen, kinderen, pensioen, kleinkinderen… behalve geboorte heb ik zo’n beetje alles overgeslagen.

In drie havo vonden een paar van mijn klasgenoten en ik het gaaf zo slecht mogelijk te presteren. Wie voldoendes haalde was een sukkel. Hoe lager je cijfers, hoe cooler je was. Dit is de enige wedstrijd die ik ooit heb gewonnen. We werden met z’n allen teruggezet naar de mavo. Daar slaagde ik weliswaar voor mijn eindexamen, maar niemand gilde het uit van trots. Er was geen uitreiking (vanwege een herexamen) en geen feest. Mijn moeder gaf me een tientje en een badhanddoek. Ik deed nog een halfslachtige poging de havo af te ronden, maar dat lukte niet. Studeren was uitgesloten, en ik zag weinig brood in een beroepsopleiding. Ik ging werken en leerde min of meer toevallig een vak. Ik leidde mezelf op tot vormgever, niet de allerbeste maar er zijn vast ook slechtere.

‘Kinderen zijn volwassenen die niet af zijn’

Jij haat kinderen zeker, zeggen mensen weleens tegen me. Die verwarren me waarschijnlijk met de heks van Hans en Grietje. Ik heb niks tegen kinderen, het zijn gewoon volwassenen die nog niet helemaal af zijn. Het is wel zo dat ik geen idee heb hoe ik met kinderen om moet gaan, daarom wacht ik altijd tot ze oud genoeg zijn om normaal mee te praten. Toen ik zelf kind was had ik al niet het idee dat ik ooit moeder zou worden. Het instinct ontbrak gewoon. Mijn babypoppen behandelde ik niet als baby’s; ik tekende er tatoeages op en knipte ze kaal.

Hoewel ik weinig merkte van de oerinstincten die het moederschap veroorzaken, hield ik een slag om de arm. Ik nam me voor open te staan voor het produceren van nageslacht als ik van iemand zou gaan houden die heel graag kinderen wilde en die in het bezit was van een paar goede erfelijke eigenschappen, want daar had ik er zelf niet veel van. Dat ik van zo’n kind zou gaan houden wist ik zeker, want ik kan overal van houden, katten, honden, goudvissen, kroegtijgers.

Geen verkering

Ik kwam echter niemand tegen die kinderen met me wilde, en er geschikt voor zou zijn. Mijn eerste serieuze verkering was altijd woedend. Hij maakte ruzie met willekeurige voorbijgangers, zelfs als we naar de supermarkt gingen of de film. Met mij ook. Hij was erg jaloers, niet alleen op mannen die aandacht aan me besteedden maar ook op de boeken die ik las. Dat leek me geen geweldige omgeving voor een kind, en uiteindelijk ook niet voor mij.

Ook met baantjes was ik serieel monogaam, tot ik ging freelancen, toen werden de contacten nog korter. Op een dag belde ik een voormalige collega die bij de KLM was gaan werken.  “Help me aan een baan,” zei ik. “Weet je het zeker, Cindy, het is echt helemaal niks voor jou. Je moet heel vroeg op, en er is een zekere bedrijfscultuur. Het is niet bepaald hip.” “Nou èn?” zeurde ik. “Waarom zou ik geen normaal leven kunnen hebben? Ik wil een baan met goede secundaire arbeidsvoorwaarden en ik wil een stationwagen (ik heb geen rijbewijs). En een hond. Net zoals andere mensen.”

Hij vroeg nog een paar keer of ik het zeker wist en tegen beter weten in regelde hij een baantje voor me op zijn eigen afdeling. Na een week of zes op een kantoor met normale kantoormensen fantaseerde ik over uit het raam springen. Ik nam ontslag. Zijn ‘ik zei het toch’ galmde nog lang na. Sindsdien werk ik soms. Omdat ik in een sociale huurwoning woon en zuinig leef, kom ik net rond.

Geen serieuze baan

Ik bereik nooit een hogere salarisschaal en er zijn geen jubilea. Ook krijg ik geen promotie, sterker nog, op elke plek waar ik kom werken ben ik het lulletje. Een lulletje van middelbare leeftijd, maar niettemin een lulletje. Ik ga ook niet met pensioen met een gezellige afscheidsborrel. Waarna ik me kan gaan toeleggen op tuinieren en kaartspelen. Op mijn 67ste werk ik waarschijnlijk in de koekjesfabriek, als ze me hebben willen.

Heeft die arme vrouw nu helemaal geen enkele mijlpaal bereikt, denk je nu misschien (als je tenminste een beetje empathisch bent aangelegd). Nu ja, niet een van de gebruikelijke. Ik ben ergens in het midden van mijn leven een tijdje schrijver en columnist geweest. Het had me verrassend weinig moeite gekost daarin te rollen, maar het bleek moeilijker het vast te houden. Mijn schrijverschap was geen overdonderend succes maar ik werkte voor bekende bladen en mijn eerste twee romans werden gepubliceerd. Er zijn mensen die met plezier mijn stukken lazen – ik kom er weleens eentje tegen. Op de presentatie van mijn eerste boek droeg ik een witte zomerjurk. Dat was expres. “Het ziet er niet naar uit dat ik ooit nog een man vind” zei ik in mijn toespraak, ik was 37. “Beschouw vanavond daarom maar als mijn bruiloftsfeest.”

‘Microscopisch klein ego’

Je bent inmiddels waarschijnlijk tot de terechte conclusie gekomen dat ik niet gezegend ben met een groot ego. Integendeel, het ding is microscopisch klein. Het niet bereiken van mijlpalen heeft met dit gebrek aan zelfvertrouwen waarschijnlijk alles te maken. Maar hier komt het lichtpuntje: ik schreef toch weer een boek. Het is een leuk boek geworden, waar ik goede reacties op krijg. De titel is Min of meer opmerkelijke gebeurtenissen uit het leven van een treuzelaar en het gaat over mijn eigen leven. De boekpresentatie was een groot feest. Ik zag mensen uit ieder segment van mijn leven, van schoolvrienden tot ex-collega’s, familie, echte vrienden en kroegvrienden. Iedereen was extreem blij voor me omdat het zo lang had geduurd tot ik weer iets had geschreven. Het feest, hoewel zeer vrolijk, deed me door de overweldigende opkomst enigszins denken aan de enige mijlpaal die ik zeker zal gaan bereiken, mijn begrafenis. Maar dan was dit natuurlijk wel iets gezelliger.

CINDY HOETMER, MIN OF MEER OPMERKELIJKE GEBEURTENISSEN UIT HET LEVEN VAN EEN TREUZELAAR (MEULENHOFF € 19,95)

TEKST CINDY HOETMER

NIEUW: SAAR CURSUSSEN Hey! Wist je dat we nu ook cursussen hebben? Niet van die niemendalletjes gemaakt door jonge meiden, maar stevige en slimme online trainingen gemaakt door en voor 50+ vrouwen. Kijk hier voor ons nieuwe cursusaanbod.

NU MET 15% INTRODUCTIEKORTING (gebruik bij het afrekenen de code: introductiekorting)