‘En toen zei ons zorgenkind: ik heb een baan’

De dochter van Merel (56) maakte niet echt aanstalten om aan haar echte volwassen leven te beginnen. Dus nu er opeens sprake is van een baan en een verhuizing, is dat even… schrikken.

Merel: “Mijn man en ik bevinden ons in ‘de dag die je wist dat zou komen’ stemming. Hier hebben we 24 jaar naar toe gewerkt. Het project: onze dochter Amelie zelfstandig en onafhankelijk zien te krijgen. Er zaten gekmakende momenten tussen, want geen kind zo verstrooid en achteloos als dat van ons als het gaat om winterjassen, huiswerk, broodtrommels en gymtassen. Er was een paar keer sprake van een hevig gebroken hart dat met ouderlijke zorg diende te helen. En we hebben het halen van menig tentamen en examen gefaciliteerd, want je wilt toch dat je kind vooruit komt.

De laatste jaren hebben we vooral te maken gehad met haar gekmakende besluiteloosheid. Willen reizen, maar geen geld hebben. Werken om geld te verdienen en dan toch maar niet gaan reizen, maar impulsief een autootje kopen. Zonder even door te rekenen hoeveel dat nu écht kost met verzekering en brandstof erbij. Opleiding 1 na een paar maanden al verlaten, opleiding 2 nog geen jaar volgehouden. Gezucht en bezorgdheid aan onze kant, zij ging uiteraard gewoon stappen. ‘Het komt allemaal wel goed, mam,’ is haar levensmotto.

Ik heb er vaak over wakker gelegen, omdat ik het niet begreep. Voor mijn man en ik was het destijds duidelijk: je deed een opleiding en dan zocht je een baan. Toen wij de leeftijd van Amélie hadden, zaten we midden in een recessie en was je blij met alles wat je aan werk kon krijgen. We hadden niet die gekmakende keuzestress waar zij mee te maken heeft en niet zo goed mee om kon gaan. Ik heb me vaak afgevraagd of ze wel ooit echt iets zou kiezen. En hoe ze zich zou redden als ze dat niet deed.

Opleiding 3 doorliep ze met verbazingwekkend gemak, in combinatie met een buitengewoon bruisend studentenleven. Eeuwig te laat met alles voor school, toch geslaagd. Weer ‘wat nu?’ Ze overwoog zelfs een Master te gaan doen, puur om nog maar een tijdje student te kunnen blijven en een echte beslissing uit te kunnen stellen. Maar ze kon niets vinden waar ze echt in geïnteresseerd was. En ze had bovendien erg gemene ouders die al hadden gemeld haar niet eeuwig te zullen blijven sponsoren.

En toen stapte het echte leven opeens bij haar binnen. De studiefinanciering stopte, ze moest in het studentenhuis plek maken voor een nieuwe student en had weinig trek om weer thuis te gaan wonen. Haar eerste eigen leven dat ze had opgebouwd met leeftijdgenoten viel uit elkaar, zoals dat gaat met jonge mensen die klaar zijn met hun studie. Het was helemaal niet #happy en #instagood.  En we stonden eerlijk gezegd in de startblokken om haar maar weer eens op te vangen, toen ze doodleuk kwam vertellen dat ze een baan had.

Een echte. Fulltime, voornamelijk kantoorwerk. Niet helemaal aan de andere kant van het land, maar toch wel een behoorlijk eind treinen en bovendien ver van ons én van de grote stad waar ze de afgelopen jaren zo’n leuke tijd had gehad. Ze had erover nagedacht, was tot de conclusie gekomen dat ze ‘gewoon geld moest gaan verdienen’ en was al druk op zoek naar woonruimte op een plek waar ze niemand kende. Ik was er stil van. Misschien ook wel omdat dit het eerste moment was dat duidelijk was dat ze zich  zonder ons wel redde.

En nu staan we dus met ingehouden adem toe te kijken hoe het haar zal vergaan, in een leven met collega’s, vaste werktijden en aanzienlijk minder vrijheid dan ze gewend is. Het aanbod om met een aanhanger spullen voor haar te verhuizen werd dankbaar aanvaard, maar verder is duidelijk dat we ons er niet teveel mee moeten bemoeien. Het is alles wat je wilt als ouders. Ik ben blij voor haar en trots op haar. Opgelucht dat ze doorpakt. Nieuwsgierig hoe het verder zal gaan. Maar tegelijk een beetje weemoedig, dat ze ons nu echt niet meer nodig heeft. Het is ook voor ons een nieuwe fase, een kind dat echt op eigen benen staat.”