Teun (19), de zoon van Nienke, heeft zijn rijbewijs. En dat levert naast de nodige hartverzakkingen, ook behoorlijk wat slapeloze nachten op.
“Kijk uit!”, roept mijn man terwijl hij met beide handen het dashboard vastpakt. De schrik in zijn stem is overduidelijk. In een reflex doe ik mijn ogen dicht en wacht ik op een ‘boem’, maar die komt niet. Mijn zoon trapt op de rem en de auto slaat af. We schieten allemaal naar voren. Als ik mijn ogen open, zie ik dat ook de auto die aan kwam rijden stilstaat. Mijn 19-jarige zoon Teun draait rustig de sleutel om, zet de auto in zijn één en rijdt de rotonde af. Dochter Pien kijkt me een beetje bleekjes aan en zegt; die auto had toch voorrang? Mijn zoon knikt en bromt: “ja”.
In de auto bij m’n zoon
Het is de eerste keer dat we als gezin bij elkaar in de auto zitten terwijl mijn zoon rijdt. Hij heeft sinds twee maanden zijn rijbewijs en vandaag leek het ons wel eens leuk om gereden te worden. We waren op weg naar oma. Terwijl we de weg vervolgen gaat mijn hartslag alweer wat omlaag. Bij de parkeerplaats voor oma’s huis zeg ik; “Wat goed dat je rustig bleef en niet in paniek schoot.” Teun kijkt me aan en zegt: “Je mag het best weten. Ik sta nog strak van de adrenaline.” Uiterlijk is er niets aan hem te zien.
‘Blij als de rode Peugeot weer voor de deur staat’
De maanden daarna laten we hem zoveel mogelijk rijden. Teun rijdt mij naar mijn 86-jarige moeder in Friesland, gaat zelf een paar keer naar Utrecht voor afspraken en zet zijn zus af bij een vriendin. Elke keer ben ik blij wanneer ik onze rode Peugeot weer voor de deur zie staan.
Feestje bij Sarah
“Mag ik de auto het komend weekend lenen voor een feestje bij Sarah?” Teun vraagt het terwijl mijn man staat te koken en ik net mijn laptop dichtklap. Ik kijk mijn man aan. Hij knikt bijna onzichtbaar. “Prima Teun, blijf je daar slapen of rijd je heen-en-weer?” Hij weet het nog niet. ’s Avonds vertelt Teun dat zijn vriend Bram meegaat en dat Bram wel terug wil rijden. Hij moet namelijk werken de volgende dag en zou zich daarom toch niet gaan bezatten. Oeps. Dat is natuurlijk wel een heel ander verhaal. Mijn zoon vertrouw ik wel, die drinkt niet als hij moet rijden. Maar nu moet ik Bram ook nog vertrouwen, en die heb ik zelf niet grootgebracht.
‘We doen allebei geen oog dicht’
Zaterdagavond gaan Teun en Bram op pad. Mijn man praat nog even met Bram over het feit dat we niet willen dat hij drinkt als hij terugrijdt. “Tuurlijk”, belooft Bram. We hebben geen tijd afgesproken waarop ze thuis moeten zijn, maar rond middernacht krijgen we een appje dat ze alweer vertrokken zijn uit Tilburg. We gaan naar bed. Het is stil in de straat. Ik blijf wakker en lig toch te luisteren. Een half uurtje later hoor ik een auto in de straat. Verderop staat hij stil. Ik til mijn hoofd op en hoor zacht gepraat. Daarna komen de kenmerkende voetstappen van mijn zoon steeds dichterbij. “Dat is Teun”, fluistert mijn man. Ook hij is niet in slaap gevallen. De sleutel draait in het slot. Ik hoor mijn zoon niet eens meer naar boven komen.
Pssstt… Wist je dat we ook een tijdschrift hebben? Neem een abonnement of koop een los nummer om te kijken wat je ervan vindt.
