Leuk hoor, die pubers. Vooral als ze je ‘opbouwende kritiek’ beginnen te geven…
‘Ik heb gisteren de vaatwasser al ingeruimd, waarom vraag je haar niet, zij doet nooit iets!’ jongste dochter (12) werpt een vuile blik richting oudste dochter (17) die niet weet hoe snel ze de keuken uit moet sprinten. ‘Omdat ik het zo gezellig vind als jij mij helpt,’ probeer ik nog maar ze gooit een heel arsenaal aan toetsen en so’s in de strijd die allemaal op een 1 zullen uitdraaien als ze de aankomende tien minuten verspild aan dit taakje. ‘Oké oké,’ zucht ik terwijl ik de kamer afspeur naar een nieuw slachtoffer. ‘Dan moet jij mij helpen.’ Ik hoor zoon (15) die zichzelf net languit op de bank wilde installeren, binnensmonds vloeken.
Terwijl zoon mopperend vieze lepels in het rekje van de vaatwasser gooit, spoel ik naast hem de borden af. ‘Weet je mam,’ begint hij. ‘Jij pakt dit echt helemaal verkeerd aan.’ Sinds zoon op een wij-stimuleren-eigen-inbreng-middelbare school zit, geeft ie me regelmatig tops en nog veel vaker tips. ‘Ohja?’ vraag ik want iedere werkende volwassenen weet dat je bij feedback altijd een open en ontvankelijke houding moet veinzen. ‘Ja, jij begint gewoon altijd random opdrachten te schreeuwen naar iemand en dat is super ruk. Zit ik net lekker te gamen op m’n kamer, gil jij opeens mijn naam gevolgd door “HONDEN UITLATEN!!” Ik wil best helpen maar dan met vaste taakjes op vaste dagen. Net als bij papa.’ Ik denk terug aan het moment afgelopen zomer toen al tot me doordrong dat er iets in het huishouden van ex beter geregeld was dan hier. Jongste dochter opende uit zichzelf de vaatwasser. Ik keek haar met grote ogen aan. Zij stopte abrupt, gooide de vaatwasser hoofdschuddend lachend weer dicht en zei: ‘Ik wilde de vaatwasser gaan uitruimen maar we zijn helemaal niet bij papa, we zijn bij jou.’
Geïnspireerd door zoons feedback en deze gebeurtenis besluit ik om het roer helemaal om te gooien. Ik maak een “door de week” schema waarbij ieder kind twee dagen verantwoordelijk is voor de hond en de vaatwasser. En een speciaal “maandschema” waarop je je moet intekenen voor 20 punten op dingen als “je eigen slaapkamer schoonmaken” en “de badkamer poetsen”. Jongste dochter en zoon reageren tot mijn verbazing neutraal tot enthousiast op de schema’s en vullen direct hun namen in. Oudste dochter heeft ook lucht gekregen van de reorganisatie en de nieuwe functieprofielen en komt de woonkamer binnenlopen. ‘Zo,’ zegt ze. ‘Wat heb ik gehoord, heb jij een mooi schema gemaakt?’ Ik heb een beetje het idee dat ik word opgehaald van de peuterschool en mijn tekening aan mijn moeder mag laten zien maar schuif het desondanks naar haar toe. Ze werpt er een blik op en schuift het papier dan terug. ‘Ik dacht dat jij ons een gelukkige jeugd wilde geven.’ Zoon en jongste dochter bemoeien zich er nu ook mee. ‘Stel je niet zo aan,’ zegt zoon. ‘Doe gewoon die taken, wees blij dat je niet hoeft te koken en wassen en boodschappen doen.’ Ik glimlach tevreden over deze fijne support uit onverwachte hoek. ‘En bovendien,’ een vals lachje verschijnt op zijn gezicht. ‘Is de kans dat mama dit systeem langer dan een maand volhoudt en controleert, kleiner dan o.’
