Het zal je maar overkomen: dat je bureau naast een biervat wordt gezet en iedereen op je werk je straal negeert. Het overkwam S. na een ingrijpende reorganisatie op haar werk. Ze hield vol dankzij haar grote voorbeeld: Ivana Trump, de ex van Donald.
Vorige week hoorde ik dat mijn oud-collega S. sinds kort geniet van haar pensioen. Ik vond dat breaking news. Nooit gedacht dat zij de eindstreep zou halen. Negen jaar geleden werd onze afdeling opgeheven. Drie van ons hadden jaarcontracten en verdwenen automatisch uit beeld. De rest had contracten voor onbepaalde tijd. Voor ons – collega’s S., H. en ik – moest naar passend werk worden gezocht. H. wilde toch al weg en ging freelancen. Ik had gesprekken met de directeur, maar al snel was ik er klaar mee en nam ik met veel misbaar mijn ontslag zonder dat ik een andere baan had. Ik voelde me een held en brulde: ‘Free at last.’
Ondertussen zat S. nog steeds achter haar computer. De directeur negeerde haar, HR nam niet één keer contact met haar op. Ze kreeg geen klussen meer, wél een ander bureau. Rechts van haar een muur, links een biervat. Werd er geborreld, dan tapten de jonkies er naast haar op los. No way dat ze haar een biertje aanboden. In hun ogen was ze hoogbejaard en dus verre van cool. Daarbij was ze ook nog eens functieloos. Ze hoorde nergens bij en was vogelvrij. Niemand deed moeite haar te pleasen. Laat staan haar te helpen.
S. was een vrouw met een missie: ze wilde per se in dienst blijven. Ze was kostwinner en wist dat ze op haar leeftijd niet zomaar ergens anders aan de slag zou komen. Bovendien had ze altijd met veel plezier bij het bedrijf gewerkt en wilde ze die werkomgeving niet zomaar opgeven. Ik ken veel oudere werknemers die bij een reorganisatie op een zijspoor zijn gezet of moeten solliciteren op hun eigen functie. Ik leg dan altijd uit hoe S. het heeft aangepakt.
Om de strategie van S. te begrijpen, is kennis over een beroemd conflict uit de jaren negentig essentieel: de scheiding van Ivana en Donald Trump. Nadat Donald haar dumpte, haalde Ivana eerst heel diep adem. Daarna zette ze haar schoudervullingen recht en sprak ze de legendarische woorden: ‘Don’t get mad, get everything.’ Die houding heeft haar vele miljoenen opgeleverd. Ik begrijp nu dat collega S. een soort copycat van Ivana was.
Toen ik negen jaar geleden met mijn directeur sprak over passend werk, ging het er heftig aan toe. Ik vond dat ik recht had op een nieuwe functie en wel onmiddellijk. Toen hij niet snel genoeg met een voorstel kwam, kluste ik er zelf een in elkaar en flikkerde dat op zijn bureau. Ik had het geduld van een F16 en de agressie van Badr Hari. Wat had ik een zin om die eikel op zijn bek te slaan. Hoe kon hij mij – de slimmerik, de bikkel, de vakvrouw – laten bungelen? Wat een onrecht, wat een drama, dit was het einde van de wereld. Op een gegeven moment dacht ik alleen maar: ik moet hier weg en wel nú. Hoewel ik snel een nieuwe werkgever vond en daar met veel plezier heb gewerkt, vraag ik me nog steeds weleens af hoe mijn carrière was verlopen als ik me had ingehouden. Ik had nog niet alles in dat bedrijf ontdekt. Bovendien is het niet leuk met slaande deuren te vertrekken.
Ik was op mijn pik getrapt en kon me daar niet overheen zetten. S. pakte dat anders aan. Zij had een doel en hield dat scherp voor ogen. S. schopte niet wild om zich heen, maar lachte vriendelijk naar collega’s, ook de blije borrelaars. Daarbij hield ze een zekere afstand; ze wrong zich niet in allerlei bochten om er maar bij te horen. Ze bleef zichzelf. Heel chic. Nadat ze haar doel had bepaald, inventariseerde ze haar vaardigheden en bedacht ze hoe ze die kon inzetten. Ze plande een afspraak met de directeur en presenteerde een plan om starters te coachen. Toen hij daar niets mee deed, ging ze schijnbaar moeiteloos over op plan B. S. sloeg aan het netwerken en ontdekte met wie het klikte en met wie niet. Door veel te praten kwam ze erachter waar in het bedrijf haar vaardigheden van pas zouden kunnen komen. Ze bedacht zelf klussen die ze kon doen zodat managers daar profijt van hadden.
De tijd verstreek, zonder dat ze van de wijs raakte. S. bleef een teflon-pan: niets bleef aan haar plakken – geen lullige opmerkingen, geen afwijzingen. Haar doel hield haar overeind. Uiteindelijk boekte ze succes. Ze raakte bevriend met een van de managers en wist hem ervan te overtuigen dat ze onmisbaar was. Hij lijfde haar in bij zijn team en de rest is geschiedenis. Het schijnt dat het bij haar vertrek lovende woorden en cadeaus regende. Dat komt allemaal bovenop het pensioengeld waarvan ze nu ongetwijfeld zit te genieten. Een pitbull zoals zij verdient dat.
fotografie Donald Trump (privéfoto uit 1991)
Lees ook: Help! Mijn baas is 29 en wil met me scrummen
