Als kind klommen ze om de haverklap op je schoot. Kon je lekker knuffelen, troosten, aan hun bolletje snuffelen. Niet te geloven hoe je dat kunt missen als het dwarse pubers worden. Tot er een wonder gebeurt.
LEES OOK: 50 bewijzen dat pubers echt knettergek zijn
Het was iets met school, een uit de hand gelopen discussie en een lerares die er niks van begreep. Mijn puber haalde haar schouders op, ze wist het niet precies meer. Hulpeloos stond ze in het midden van haar kamer. ‘Ik vind alles soms zo ingewikkeld’, snikte ze ineens. Ik nam haar in mijn armen, en voelde haar lichaam schokken. Als puber word je soms overspoeld door emoties. Omdat dingen sneller gaan dan je kunt bijbenen. Omdat de wereld soms zo groot voelt dat je de grip op je leven een beetje kwijtraakt.
Ik trok mijn puber op schoot. Haar lange armen en benen om me heen gevouwen, haar hoofd op mijn schouder. Ik rook haar nek en haren, een heerlijke vertrouwde geur, zoals alleen zij kan ruiken. Ik realiseerde me dat we al heel lang niet zo verstrengeld hadden gezeten. Toen ze nog een baby, peuter, kleuter was, was het heel gewoon. Dat kleine warme lijfje tegen me aan, soms boos, soms verdrietig, soms gefrustreerd, soms moe en knuffelig. Omdat ze beschutting en troost zocht of simpelweg dicht bij me wilde zijn. We klommen in onze cocon waarvan mijn armen de deuren waren. Dichterbij elkaar dan dit, bestaat niet.
Als je kind klein is, denk je dat het altijd zo blijven zal. Is het een puber, dan weet je dat het helemaal niet vanzelfsprekend is miljoenen kusjes op een dag te krijgen. Laat staan dat je schoot de favoriete zitplek is. Of dat ze bij je in bed kruipt, je hand pakt in een winkelstraat. Het had wat mij betreft voor altijd mogen duren.
Maar nu zit ik hier, met mijn grote dochter op schoot. Ik kus de tranen van haar wangen en aai over haar rug. Ik voel haar lichaam ontspannen, haar warme adem steeds rustiger worden. Ik sus, zeg dat het oké is dat ze zich zo voelt. Dat het ook soms verwarrend is het leven, haar leven, en dat huilen dan zo lekker kan zijn omdat het oplucht.
Ik trek haar nog steviger tegen me aan en voel de vertrouwde intimiteit van vroeger. Ik ruik aan haar haren en kus haar voorhoofd. En net als ik denk dat ik de hele avond zo met haar zou willen zitten, zegt ze: ‘Mam, laat nu maar los, ik krijg bijna geen adem meer.’
Dit verhaal staat ook op de fantastische site voor ouders met een puber: Tis hier geen hotel
