Nathalie (52) wordt moe van alle mensen die zo graag rondbazuinen hoe rijk, sportief en belangrijk ze zijn. Zelf zal ze nooit opscheppen. Echt NOOIT.
“Vriendin A. loopt de deur van de kapper plat. Op zich geen probleem, ware het niet dat iedereen elke keer moet horen wat die exclusieve kapper kost (richting de tweehonderd euro) en hoe lang ze in de stoel heeft gezeten (ruim drie uur). Ook moet het resultaat hardop bewonderd worden. Doe je dat niet, dan pruilt ze: ‘Jij ziet niet eens dat ik naar de kapper ben geweest.’
Als ik aanbel bij buurvrouw B. kan ik de hele avond blijven en word ik volgestopt met lekkere hapjes en goede wijn. Maar niet voor ik heb moeten horen dat ze weer eens voor honderden euro’s boodschappen heeft gedaan. ‘Want zóveel héérlijke dingen gekocht! Die olijfolie van € 21,50, ik kon ‘m gewoon niet laten staan.’ En, diepe zucht, ze geeft minimaal twee keer per week een paar honderd euro uit aan boodschappen. Ze heeft er buikpijn van.
Jeugdvriend C. volleybalde een blauwe maandag bij Jong Oranje. Op de middelbare school deed hij daar heel bescheiden over. Nu het sportlijf van weleer is versierd met middelbaar buikvet en een onderkin, is het zijn favoriete gespreksonderwerp. ‘Ik ben natuurlijk wel een sportman. Hoe vaak ik niet in het buitenland trainde voor Jong Oranje. Och, alle medailles die we binnensleepten. Het is dat mijn enkels het lieten afweten, anders had ik echt de top bereikt.’
De zoon van vader D. zit in hetzelfde voetbalteam als mijn kind. Zo luidruchtig als hij langs de lijn aanmoedigt, zo uitbundig doet hij aan name dropping. ‘Ik zeg gisteren tegen Mark: wanneer doe je nou eens echt iets voor het klimaat?’ Als ik verward vraag: ‘Mark? Welke Mark. Moet ik die kennen?’, volgt er een quasi-verbaasde blik: ‘Maar je weet toch wel wie onze minister-president is?’
Net als ik me afvraag waarom iedereen zich zo graag rijk, sportief en belangrijk voordoet, hoor ik mezelf hetzelfde doen. ‘Ja, ik rij nu inderdaad in een Opel. Onze Lexus is opengebroken en staat bij de garage. Is echt behelpen hoor, ik zal dolblij zijn als-ie weer terug is.’
Hm. Opscheppen mag misschien menselijk zijn, ik buig toch het hoofd en schaam me diep.”
