Je kent er vast wel eentje. Misschien bén je er wel eentje, al bijt je waarschijnlijk liever je tong af dan dat hardop toe te geven: Een vrouw die bij haar man blijft voor het gemak. Omdat je gehecht bent aan je comfortabele luxeleventje. Die man neem je op de koop toe; één keer per twee weken een verplicht sekskwartiertje en hij is weer zoet.
Ik kan er met mijn verstand niet bij… Ja, de vrouw komt financieel meestal slechter uit een scheiding dan een man. Toch wordt het initiatief tot echtscheiding in zo’n 80% van de gevallen door de vrouw genomen. Waarom dan niet ook stoer zijn als het aankomt op de euro’s?
Als mensen uit elkaar gaan, gaat de vrouw er qua koopkracht vaak royaal meer op achteruit dan de man, nl. zo’n 25% vs. 2%. Is dat rot? Ja, best wel. Maar hoe kan dat een reden zijn om te blijven? Hoe zou jij het vinden als iemand alleen maar bij je is omdat jij zorgt voor een prettig en gerieflijk leven? Dan zeg je toch ook: ‘Ja, daag! Ik zoek wel iemand die écht van me houdt en anders ben ik net zo lief alleen’.
Kinderalimentatie? Allicht. Die kinderen heb je samen, en of je nu wel of niet uit elkaar gaat, die verantwoordelijkheid deel je en blijf je delen. Maar partneralimentatie? We leven niet meer in 1960! Toen bleef 95% van de vrouwen thuis om voor de kinderen en het avondeten te zorgen. Met een portie mazzel hadden ze een opleiding aan de huishoudschool. Als je toentertijd uit elkaar ging, dan was je inderdaad afhankelijk, vaak van je ex. Maar die vlieger gaat nu niet meer op. Iedere vrouw hier gaat naar school, we hebben leerplicht en we hebben diploma’s. Alle vrouwen hebben de mond vol over gelijke rechten en gelijke salarissen maar dat ook daadwerkelijk omzetten in zelf je broek ophouden, ho maar.
Wat ik ook niet begrijp, is dat rechters nog steeds zeggen dat ‘mevrouw en de kinderen een bepaalde levensstandaard gewend zijn’. Ja, dus? Als manlief werkloos raakt, of failliet gaat, moet je ook gewoon de tering naar de nering zetten, om het maar op z’n Hollands uit te drukken. Dan zeggen ze bij het UWV ook niet ‘Ja, gôh, die mensen zijn een bepaalde levensstandaard gewend, laten we ze maar drie keer de reguliere uitkering geven’. Helaas pindakaas, je situatie is veranderd, je moet het er gewoon mee doen.
Waarom zou dat bij een echtscheiding anders zijn? Waarom moeten de ex-partners nog bijdragen in jouw levensonderhoud? Zoek een baan en ga aan de slag. En als je niet genoeg verdient, als je onder een bepaalde inkomensgrens komt, soit, dan kan je ex dat verschil aanvullen. Dat is ook wettelijk zo geregeld. Maar als het niet per se hoeft, ga je toch niet je hand ophouden bij je ex? Je wil toch niet afhankelijk zijn van je éx? Waar zijn dan in vredesnaam je trots en je zelfrespect?
Ja, je moet een stap, of misschien wel vijf, terugdoen. Je mooie huis uit, je auto verkopen, én, o horror, fulltime werken. Hoe kan het dat je niet snapt dat je daar trots op moet zijn? ’s Morgens in de spiegel kijken en hardop kunnen zeggen: ‘Ik red mezelf, ik ben onafhankelijk en heb mijn ex niet nodig’…. Hoe fijn is dat? Juist, dat dus.
