Zegt je collega: ‘Moet jij niet eens aan de elektrische fiets?’

-

Het leven is niet eerlijk. Waarom is sla gezonder dan paprikachips? Sporten gezonder dan Netflixen? Alles wat Irma leuk vindt (wijn, chocola, pasta) wordt streng afgeraden. En nu houdt haar fiets er ook nog mee op. Wij herhalen: het leven is niet eerlijk. 

Sporten vind ik vreselijk. Ik mis het competitie-gen (wil je winnen, ga je gang) en op de sportschool word ik al depressief bij het zien van al die fietsende, rennende, gewicht heffende mensen. Zelfs sport op tv vind ik vermoeiend.

Maar ik fiets wel. Geen kilometerslange tochten, maar naar mijn werk. Tien minuten heen, tien minuten terug. Op mijn oude tweedehandsje, ooit voor vijftig piek gekocht en nog steeds een prima fiets.

Nou ja, de fiets was prima. Tot de versnellingen kapotgingen. Nu kan ik alleen nog in de zwaarste versnelling fietsten en trap ik me een ongeluk. Tien minuten heen en tien minuten terug lijken opeens een uur. De lichtste helling voelt als de Mont Blanc. “Een wonder dat je niet omvalt”, zegt een collega. “Moet jij op jouw leeftijd niet eens aan een elektrische fiets?” Au.  Gelukkig is hij tien jaar ouder dan ik en heel aardig, van hem kan ik het hebben. En misschien is het niet eens zo’n slecht idee. Nooit meer last meer van hellingen, tegenwind en andere obstakels, hoe fijn is dat.

Maar dan zie ik wat een elektrische fiets kost. Voor dat geld koop ik ook een leuke tweedehandsauto en dan hoef ik helemaal niet te trappen. Een gewone fiets dan maar. “U wilt een leuke stadsfiets, mevrouw? Niet te duur? Natuurlijk hebben we die. Vanaf zeshonderd euro.” Ik val stijl achterover.

Geen punt. Tweedehands fietsen genoeg. Ik ben tenslotte pas 52, ik hoef helemaal geen elektrische fiets. Of eentje met zevenhonderd versnellingen. Ik ben nog hartstikke jong en fit. Kom maar op fietspaden, ik lust jullie rauw. En ik voel me niet alleen dertig, zo zie ik er ook nog uit. Van een afstandje dan, met goed licht. Jong en fit.

Opgevrolijkt door mijn eigen peptalk ga ik naar de tweedehandsfietsenwinkel. Een klein buurmeisje loopt een stukje met me mee. Ze kletst honderduit. Kijk mij nou lopen, jong en fit met een klein meisje. Mensen denken vast dat ik haar moeder ben. Zou zomaar kunnen.

Dan kijkt het meisje me eens aan. “Ben jij ook een oma?” Dag roze wolk. Ik ga een fiets kopen. Een elektrische. En misschien ook meteen een rollator.

Lees ook: Nee, ik wil geen fietshelm. En ik ga ook niet minder drinken

gifgif
Irma van Schaijk
Irma van Schaijk
Irma is 53, heeft een latrelatie met Rob (al lijkt het soms meer op samenwonen) en woont in Bergen op Zoom. Haar vier kinderen zijn het huis uit, maar gelukkig zorgen twee katten en een ondeugend teckeltje voor genoeg leven in huis. Ze werkt als journaliste en heeft haar eigen tekstbureau.

RECENTE ARTIKELEN