Noor heeft een schat van een vriend. Mankeert niks aan. Dacht ze. Tot die ene fatale avond.
Ik pakte mijn koffer en hij zei: “Zou je dat badpak van vorig jaar niet eerst even passen?” Pardon? Passen? Waarom passen? Ben ik dan dikker geworden? Misschien dat de weegschaal een paar kilo’s extra aangeeft, misschien dat mijn spijkerbroeken de laatste tijd iets krapper zitten, maar ik ben heus niet dikker geworden.
En zelfs al zou dat zo zijn, wiens schuld is dat dan? Misschien van die man die op zondagmiddag een zak chips opentrekt terwijl hij weet dat ik dat niet kan weerstaan? De man die dol is op chocola, zodat ik zorg dat ik dat altijd in huis heb (waarna die chocola dan in de kast naar mij gaat zitten roepen. Heel gek: blaadjes sla roepen nooit naar mij. Dat doen alleen chocola, paprikachips en Franse kaas). De man die zegt: ‘Neem gezellig een glaasje wijn. Dik? Onzin, ik vind je prachtig zo.”
Klinkt lief, maar al met al doet het mijn lijn geen goed. En dat geeft allemaal niet, ik kan best leven met een paar kilo meer. Behalve nu, net voor de vakantie, als ik het strand op moet in badpak (de bikini heb ik al jaren geleden verbannen). In plaats van slank-met-een-paar-kilo-meer voel ik me ineens een dikke vette rolmops. Een rolmops die niet meer in het badpak van vorige jaar past en straks voor gek loopt op een strand waar wildvreemde mensen naar haar staren en wijzen: wat is dat voor walvis in een te klein badpak?
Dit artikel gaat door onder de afbeelding
Het is twee dagen voor vertrek: zelfs als ik mezelf uithonger en 24 uur per dag sport ben ik niet slank en strak voordat ik in dat badpak moet. Ik ga voor de snelle noodoplossing: een strandtuniek die alle vetrolletjes verhult. En dan zet ik gewoon mijn slankste gezicht op en doe ik net of ik nog net zo strak en sexy ben als twintig jaar geleden. De kracht van gedachten. Geen paniek, komt goed.
Ik vul mijn veel te kleine koffer (omdat ik te gierig ben voor extra bagage te betalen) met wijde jurkjes en verhullende bloesjes. Rob pakt zijn korte broeken in die al een jaar lang ongebruikt in de kast liggen. Vals zeg ik: “Zou je ze niet eerst even passen?”
(Badpak past trouwens nog prima. Ben ik straks toch maar mooi een dikke rolmops in een passend badpak. Tot na de vakantie!)
