Je studerende kind komt platzak thuis en dreigt drie maanden te gaan chillen. What to do?
De student heeft vakantie en hangt in het ouderlijk huis op de bank te chillen na een héél zwaar jaar.
Het is inderdaad een wonder dat hij genoeg studiepunten heeft gehaald, gezien al het atten, brakken en feesten dat hij bij de studentenvereniging heeft gedaan. Het is een wonder dat hij nog aan colleges is toegekomen.
Stiekem ben je best trots op hem.
Of bezorgd over het niveau van zijn opleiding, daar wil je vanaf zijn.
Maar goed, hij is dus thuis en lijkt zijn zinnen te hebben gezet op een paar maanden all inclusive in Hotel Mama.
‘Ik heb namelijk geen geld om op vakantie te gaan’, zei hij en keek hoopvol van zijn vader naar jou.
Jullie antwoordden in koor dat de vakantiebanen voor het oprapen liggen.
Dat was niet het antwoord wat hij wilde horen, dus nu ligt hij zelf. Op de bank. Waar hij alleen vanaf komt om de koelkast leeg te eten.
Je houdt van hem, echt. Maar je wil je bank terug. En eigenlijk ook je huis.
Want dat lijkt te zijn overgenomen door een niet aflatende stroom kleding, oortjes, snoertjes, schuiten van schoenen, vale hoodies, enkele sokken, bekers met restjes koffie erin en andere zooi. Was hij altijd al zo slordig of ben je het gewoon ontwend?
En waarom liggen er loodzware halters in de keuken?
Je wilt eigenlijk ook best je zoon terug, zoals ie was in zijn eindexamenjaar. Niet de volwassen man die in een jaar gewend is geraakt aan alle vrijheid van de wereld en thuis is gekomen met een ‘ik doe wat ik wil’ houding.
Waaronder onder andere te weinig douchen, schaars tandenpoetsen en een gezinszak chips bolognese als ‘volwaardige maaltijd’.
Geen wonder dat hij geen vriendin heeft.
Je verlangt stiekem ook innig terug naar je lege nest, waarin je man en jij spontaan konden zoenen of dutten wanneer jullie daar zin in hadden.
Zijn vader heeft al liefdevol en bemoedigend gevraagd wat zijn plannen voor de zomer zijn, inmiddels is er lichte irritatie in zijn stem geslopen.
Jij zegt dat je het heus erg gezellig vindt om hem weer over de vloer te hebben, maar stuurt hem ook talloze linkjes naar vakantiebanen door.
Dat vindt de student dan weer irritant.
Of het niet kan zoals vroeger, samen op vakantie, oppert de prins. ‘Zoals de cruise die we ooit als gezin hebben gemaakt. Of ‘gewoon’ twee weken in een resort of zo.’
Ook hier krijgt hij niet het gewenste antwoord op.
Dan verzint hij wat anders: hij heeft echt vakantie nodig vanwege de studiestress en zijn mentale gezondheid.
‘Minder zuipen, frisse lucht, vroeg naar bed en gezond eten’, buldert zijn vader, die er inmiddels helemaal klaar mee is.
Ruzie. Knallende deuren. Dat is óók weer niet de bedoeling.
Je gooit het over de moederboeg. ‘Schat, het is supergezellig dat je zo lang thuis bent, maar je bent geen gast, hè? Je bent nu echt slim en handig genoeg om je eigen was te doen en ook eens te koken, dat is fijn thuiskomen voor ons, om uit ons werk te kunnen aanschuiven. Ik verheug me al op de nieuwe gerechten die je nu vast kunt maken.’
Zoon kijkt je vol weerzin aan en doet wat halfslachtige toezeggingen.
Dan volgt je meesterzet: een schema met huishoudelijke klusjes. Wat schilderwerk, wellicht. Vergeet ook vooral het onkruid in de tuin niet. En moeten de dakgoten niet eens worden schoongemaakt?
Een dag later heeft hij een vakantiebaan bij de bakker: hij verdient geld, heeft grote verhalen over zijn werk, komt thuis met taart die tegen de datum aanzit en het belangrijkste van alles: hij ligt niet meer op de bank.
‘Je begrijpt dat ik zo niet meer aan de goten toekom’, zegt hij in alle ernst. ‘Ze willen vast dat ik overwerk’.
Alsof je niet weet dat hij met zijn kersverse collega’s een biertje gaat pakken.
Maar je knikt instemmend. Het belangrijkste is dat hij niet drie maanden lummelt.
En dat je in ieder geval de ochtenden weer voor jezelf hebt, want hij moet gelukkig héél vroeg beginnen.
Nooit meer iets missen?
Schrijf je in voor de nieuwsbrief en je krijgt wekelijks een verzameling van de beste stukken, updates over de podcast en de beste aanbiedingen van Saar in je mailbox!