Zeg Máxima, hoe doen jullie dat: schermloze weken?

-

Na de fotosessie op de Eikenhorst verklapte koning Willem-Alexander dat zijn gezin het tijdens de vakantie zonder telefoon en iPad doet. Een digitale detox, dát leek Irene (54) ook wel wat.

“We hebben schermloze weken in de vakantie. Dus geen telefoon en iPads. Dat is een afspraak die we van tevoren maken,” aldus de koning. “Voor de meisjes blijft dit altijd even wennen,” voegde Máxima eraan toe: “Ze klagen wel, maar het is ook mooi. De eerste dagen is het wel wat moeilijker, maar daarna komen opeens de spelletjes en zitten we met elkaar langer aan tafel. Maar het is doorzetten.”

Ik keek ademloos toe toen ik de koning en koningin dit hoorde zeggen. De eeuwige aanwezigheid van schermpjes is de grootste bron van ruzie in ons gezin. We hebben drie kinderen, iets ouder dan de A’tjes: John (16), Linde (14) en Lot (13). Voor alle drie geldt dat als ons huis in brand zou staan, ze onmiddellijk terug naar binnen zouden hollen om hun telefoon te redden. Vaker dan me lief is, woon ik samen met drie zombies die dankzij oortjes helemaal in hun eigen bubbel zitten. Er wordt geappt, gesnapt, gestreamd, ze hebben het ding altijd in hun hand, behalve dan aan tafel. En je wilt niet weten hoeveel geweeklaag en stress dat ene schermloze eetmoment oplevert. Dus schermloze weken in de vakantie klonken als muziek in mijn oren.

Mijn pubers zagen het absoluut niet zitten, maar omkoping doen in ons gezin altijd wonderen. Als ze de uitdaging aangingen, zouden we dit jaar niet naar het familieweekend gaan waar ze echt een ontzettende hekel aan hebben. Weken zonder foon leek me wat te hoog gegrepen, we gingen voor tien schermvrije dagen op een kampeervakantie van zestien dagen in Duitsland. En het zou pas ingaan op de camping, want een voordeel van mobieltjes is dat je nooit meer oorlog op de achterbank hebt.

Ik zag het helemaal zitten. En had visioenen van samen spelletjes doen en goede gesprekken tijdens gezonde, heilzame wandelingen. Het zou een vakantie worden om nooit te vergeten. Dus eenmaal geïnstalleerd aan de Bodensee stopten we alle mobieltjes in een trommel en keken we elkaar onwennig aan. De kinderen gingen zwemmen en het was eigenlijk heel onhandig dat ik ze niet even kon appen of ze kwamen eten. Mijn man ging ze persoonlijk halen en toen hij erg lang wegbleef, was het weer onhandig dat ik hém niet kon appen.

Zonder de afleiding van hun schermpje bleken de kinderen bovendien opeens briljant tegen ons samen te kunnen spannen om niet mee te hoeven op uitjes met een licht educatief karakter (‘Konstanz is echt een héél leuke stad’). En verder was de gezinsidylle ook zonder mobieltjes ver te zoeken. De oudste twee hadden bliksemsnel leeftijdgenoten gevonden om eindeloos mee te chillen, de jongste wilde alleen maar kanoën met het buurmeisje. En ons vonden ze als ouders gewoon nog altijd vrij achterlijk, schermvrij of niet.

Daar zat ik dan, voor de tent, met een goed boek digitaal te detoxen en intussen intens te verlangen naar het nieuwe seizoen van Orange is the New Black.Of gewoon even mijn werkmail checken en mijn beste vriendin appen. Mijn man kwam wel lekker tot rust, ik heb hem nog nooit zoveel zien slapen.  Tot zover er weer eens echt voor elkaar zijn.  Op dag vier was het nieuwtje er wel af en werden de oudste twee kregel. Toen kon ik natuurlijk niet toegeven dat ik ook snakte naar mijn telefoon. Voor een beetje afleiding maakten we een trip naar Sankt Gallen en na een dagje toeristische koeienbellen, snakte zelfs mijn man naar wat digitale piepjes.

We hebben het volgehouden, gedurende de laatste dagen waren we al zover gekomen, dat we ons niet meer wilde laten kennen. Het werd echter niet de sprookjesvakantie die ik voor ogen had. Met of zonder foon, pubers zijn en blijven wispelturig. Na eindeloze sessies Catan en Risk drong het tot me door dat ik helemaal niet zo’n spelletjesmens ben (en dat onze jongste over lijken gaat om te winnen). Het kind dat altijd al graag las, ging toch wel lezen, de boekenhater pakte niet van de weeromstuit een boek. Goede gesprekken hadden we ook met een scherm in de achterzak weleens, gewoon boven de afwas. En eigenlijk was het best ongezellig, dat mijn man soms uren in het hoofdgebouw of bij een caravan-met-satelliet zat omdat hij graag ‘even de Tour wilde zien’. Als hij die op zijn telefoon keek, konden we tenminste nog gezellig samen koffiedrinken en monkelen over Froome.

Dus ik buig diep voor mijnheer en mevrouw Van Oranje, omdat ze zo’n succes van hun schermloze vakantieweken weten te maken. Onze kinderen bleven zuchten en steunen en om eerlijk te zijn begreep ik precies waarom ze dat deden, want ik miste mijn foon ook. Aan het einde van de tiende dag zijn we alsnog de wifi opgegaan en hebben we  in gelukzalige rust met zijn allen als gekken zitten swipen, liken en scrollen.  En dat was zeker zo gezellig als schermloos de moed erin houden, als ik heel eerlijk ben.”

beeld © RVD – fotograaf: Albert Nieboer

Lees ook: 24 x waarom ik dolgraag Máxima wil zijn

 

gifgif
Monica Oliveira
Monica Oliveira
Monica Oliviera interviewt vrouwen voor Saar Magazine. Ze is 51, getrouwd en woont in Twente. Haar drie kinderen zijn min of meer de deur uit - behalve rond etenstijd.

RECENTE ARTIKELEN