Yvanka kwam in één jaar tijd 16 kilo aan, maar ze heeft een keihard aanvalsplan
Columnist Yvanka van der Zwaan jojo’t al haar hele leven met haar gewicht. Recent is het helemaal de spuigaten uitgelopen, dus ze moet flink aan de bak.
’16 kilo??’ Vriendin kijkt me vol ongeloof aan. ‘Je bent in een jaar tijd 16 kilo aangekomen zonder zwanger te zijn of een schildklieraandoening of iets anders engs te hebben?’. Ik knik, als ze het zo zegt klinkt het bijna als iets om trots op te zijn, een hele prestatie. Voor mij is het business as usual. Mijn gewicht is al mijn hele leven een achtbaan met alleen rond mijn veertigste een paar stabiele jaren. Maar eerlijk gezegd is de looping die ik nu heb gemaakt zelfs voor mijn doen wel een forse. Daarom heb ik ook een aanvalsplan bedacht waar Rob de Wijk nog van zou opkijken. In lijn met het Dageen regime waar iedere zichzelf respecterende BNer inmiddels aan heeft meegedaan, heb ik vijf keer per week krachttraining ingepland, drie keer per week cardio en ga ik tienduizend stappen per dag zetten.
Omdat ik in de gewicht stabiele jaren het hardlopen met de Vlaamse Evy Gruyaert had ontdekt, heb ik daarnaast nu alweer twee keer door het bos gestrompeld terwijl een stem met K3 accent het bekende “hup met die loopbeentjes” en “ik ben fier op u” in m’n oor tetterde. Omdat ik niet uitsluit dat die gluiperige overgang ook een rol speelt bij de vreetaanvallen waar ik me aan te pas en te onpas aan overgeef, staat er vrijdag een gesprek op de agenda bij de huisarts voor hormoonspray. Om het afvalproces wat aan te jagen, heb ik bovendien ananaspillen in huis gehaald die de verbranding schijnen te stimuleren.
M’n streefgewicht bereik ik volgens Excel al eind oktober en vanaf november moet ik zelfs gaan uitkijken dat ik voor het eerst in m’n leven niet te mager word. ‘Pak het in kleine stapjes aan,’ stelt vriendin voor die verstand heeft van gedragsverandering. ‘Dat werkt uiteindelijk het beste.’ Ik knik maar ben absoluut niet van plan te luisteren naar haar raad. Natuurlijk is rustig afvallen verstandiger en beter, het is alleen ook langzaam en saai en zonder potentieel ondergewicht in november. Bovendien voelt een rigoureus plan direct al vijf kilo lichter. Misschien dat ik zelfs een aantal sapdagen invoeg. ‘Dus ga nou niet weer zo’n dwaze detoxweek doen,’ raadt vriendin mijn gedachten. ‘Dan word je uiteindelijk juist zwaarder.’ Ik kijk naar de zak chocolade pepernoten op tafel. Misschien heeft ze ook wel een punt. Eigenlijk is ook wel beter om niet direct te hysterisch te gaan sporten. En midden in het weekend starten met lijnen is sowieso niet goed. Op maandag is veel beter. En helemaal stoppen met snoep en chocola maakt juist dat je ernaar verlangt. Dat lees je overal. Een paar chocolade pepernoten kan geen kwaad. Sterker nog: dat is heel goed, zo leer ik doseren. Ik steek mijn hand in de zak, stop er vier tegelijk in m’n mond en voel een ijzersterk begin van een nieuw slank leven.
TEKST: Yvanka van der Zwaan
Yvanka kwam in één jaar tijd 16 kilo aan, maar ze heeft een keihard aanvalsplan
Columnist Yvanka van der Zwaan jojo’t al haar hele leven met haar gewicht. Recent is het helemaal de spuigaten uitgelopen, dus ze moet flink aan de bak.
’16 kilo??’ Vriendin kijkt me vol ongeloof aan. ‘Je bent in een jaar tijd 16 kilo aangekomen zonder zwanger te zijn of een schildklieraandoening of iets anders engs te hebben?’. Ik knik, als ze het zo zegt klinkt het bijna als iets om trots op te zijn, een hele prestatie. Voor mij is het business as usual. Mijn gewicht is al mijn hele leven een achtbaan met alleen rond mijn veertigste een paar stabiele jaren. Maar eerlijk gezegd is de looping die ik nu heb gemaakt zelfs voor mijn doen wel een forse. Daarom heb ik ook een aanvalsplan bedacht waar Rob de Wijk nog van zou opkijken. In lijn met het Dageen regime waar iedere zichzelf respecterende BNer inmiddels aan heeft meegedaan, heb ik vijf keer per week krachttraining ingepland, drie keer per week cardio en ga ik tienduizend stappen per dag zetten.
Omdat ik in de gewicht stabiele jaren het hardlopen met de Vlaamse Evy Gruyaert had ontdekt, heb ik daarnaast nu alweer twee keer door het bos gestrompeld terwijl een stem met K3 accent het bekende “hup met die loopbeentjes” en “ik ben fier op u” in m’n oor tetterde. Omdat ik niet uitsluit dat die gluiperige overgang ook een rol speelt bij de vreetaanvallen waar ik me aan te pas en te onpas aan overgeef, staat er vrijdag een gesprek op de agenda bij de huisarts voor hormoonspray. Om het afvalproces wat aan te jagen, heb ik bovendien ananaspillen in huis gehaald die de verbranding schijnen te stimuleren.
M’n streefgewicht bereik ik volgens Excel al eind oktober en vanaf november moet ik zelfs gaan uitkijken dat ik voor het eerst in m’n leven niet te mager word. ‘Pak het in kleine stapjes aan,’ stelt vriendin voor die verstand heeft van gedragsverandering. ‘Dat werkt uiteindelijk het beste.’ Ik knik maar ben absoluut niet van plan te luisteren naar haar raad. Natuurlijk is rustig afvallen verstandiger en beter, het is alleen ook langzaam en saai en zonder potentieel ondergewicht in november. Bovendien voelt een rigoureus plan direct al vijf kilo lichter. Misschien dat ik zelfs een aantal sapdagen invoeg. ‘Dus ga nou niet weer zo’n dwaze detoxweek doen,’ raadt vriendin mijn gedachten. ‘Dan word je uiteindelijk juist zwaarder.’ Ik kijk naar de zak chocolade pepernoten op tafel. Misschien heeft ze ook wel een punt. Eigenlijk is ook wel beter om niet direct te hysterisch te gaan sporten. En midden in het weekend starten met lijnen is sowieso niet goed. Op maandag is veel beter. En helemaal stoppen met snoep en chocola maakt juist dat je ernaar verlangt. Dat lees je overal. Een paar chocolade pepernoten kan geen kwaad. Sterker nog: dat is heel goed, zo leer ik doseren. Ik steek mijn hand in de zak, stop er vier tegelijk in m’n mond en voel een ijzersterk begin van een nieuw slank leven.
TEKST: Yvanka van der Zwaan
