Wim zag na 35 jaar Margaret weer terug, het meisje dat hem ooit verliet voor een rijke man die haar vele rimpels zou bezorgen.
Ze kwam me niet langs de gemakkelijke weg via Facebook, LinkedIn en Twitter op het spoor, maar op een ouderwetsere, wat romantischere manier. Ze had het vaste telefoonnummer achterhaald van mijn zoon, die vervolgens voorzichtig bij mij moest informeren of ik het leuk zou vinden om haar nog eens te zien. Zo ontstond twee maanden geleden het eerste sms-contact met Margaret, de eerste vriendin met wie ik 35 jaar geleden ging samenwonen.
Negentien was ze, en ik drieëntwintig. We waren elkaar in een café tegen het lijf gelopen en op slag zo verschrikkelijk verliefd dat ze nog dezelfde avond bij me introk. De eerste drie dagen erna stond ze bij de politie in Utrecht als vermist vermeld doordat ze ouders noch vriendinnen had laten weten dat ze, vanwege de onophoudelijke vrijpartijen, in dubbel opzicht compleet van de wereld was geweest. We hadden in de anderhalf jaar die erop volgden redelijk goed met elkaar vol, toen er ineens een veelbelovende, nieuwe kaper aan de kust verscheen. Ze verliet me voor een leeftijdgenoot uit haar geboortestad die haar, mede dankzij het grote geld van zijn papa, meer had te bieden dan het slordige, studentikoze leventje dat Margaret en ik erop nahielden. Zoals ze was gekomen, vloog ze ook weer weg: in minder dan een dag en fladderend. Haar ouders waren blij. Gelukkig had hun dochter nu dan toch echt beet.
Grijs. Een beugel. En nog even klein als toen. Dat zijn de uiterlijkheden waaraan ik haar kon herkennen, schreef ze deze zomer in een sms, kort voordat we elkaar op een terras in Amsterdam zouden weerzien. Wat haar lengte betreft, klopte dat signalement nog als een bus. De rest van het zoekplaatje bleek voor de grap door haar verzonnen – zo kon haar daadwerkelijke verschijning voor mij alsnog een beetje meevallen. Dat pakte inderdaad zo uit. Onwillekeurig had ik erop gerekend oog in oog te komen staan met een type-Edith Piaf, een onopvallend, zorgelijk en minuscuul wijffie van 56. Maar ik had vrijwel onmiddellijk dat meisje van toen weer aardig voor me. Door die rimpels en kloven rond haar ogen en mond en dat gepantserde, roodgeverfde kapsel keek ik met gemak heen.
Margaret wilde wel dat ik wist dat die rimpels er niet voor niks zaten. Het waren zogezegd alle littekens, en van alle ook kreeg ik de herkomst ervan breed uitgemeten. De jongen voor wie ze me in 1981 verliet, ontpopte zich later tot een notoire vreemdganger en een anderszins totaal niet in haar geïnteresseerde echtgenoot. Van de kinderen die ze met hem kreeg, werd er één geboren met een ernstige verstandelijke beperking, terwijl de ander ten onder ging aan drugs. En dan waren er ook nog wat rimpels bij gekomen door de vechtscheiding, die een eeuwigheid duurde, en door de zware jaren erna waarin ze berooid in een caravan woonde.
Maar enfin, hoe ging het mij? We zaten twee uur op dat terras en haalden vele herinneringen op aan onze tijd samen. Ik hoorde dat ik de jongen was bij wie ze voor het eerst een orgasme had gehad. Dat ik ook daags voor dat huwelijk van d’r maar had hoeven bellen om haar terug te krijgen. En dat, zelfs toen ze al lang kinderen had, ooit wel eens op het punt had gestaan om de hele flikkerse boel achter zich te laten en mij op te bellen. Over en weer waren we scheutig met wijsheid achteraf. We waren te jong, zei ik tegen Margaret. We waren te jong, zei Margaret tegen mij. Waarbij we elkaars armen ook af en toe met de vingertoppen aanraakten bij wijze van hervonden intimiteit.
Ik was wel dik geworden, vond ze. En van mijn verhaal over de ‘eenvoud’ en ‘loutering’ die ik in mijn huidige leven nastreefde, moest ze na drie wijntjes eigenlijk ook niet zo veel hebben. In haar oren klonk het toch allemaal vooral als ‘gezapigheid’. Waar was de spanning in mijn bestaan gebleven? Moest er nog niet van alles gebeuren nu ook mijn kinderen de deur uit waren en er nieuwe avonturen in het verschiet lagen? Had ik nog wel een seksleven?
Zo gingen we toch ook weer als hernieuwde vreemden uit elkaar, die middag in Amsterdam. Ik terug naar de gezapigheid en de vele boekenkasten die daar volgens Margaret in onze gezamenlijke jaren al deel van uit maakten. En zij terug naar haar appartement op de grachten, een van de drie huizen die ze met haar huidige echtgenoot bezat. Die was in India op het moment trouwens, daar was iets uit zijn hippiejaren dat hij wilde terughalen.
Volstrekt maf, zo’n sentimentele expeditie vond Margaret.
