‘Wil ik aan mijn tweede jeugd beginnen, blijkt mijn man opeens oud’

-

 Irene (58) keek altijd uit naar deze levensfase. Eindelijk de vrijheid terug. Maar nu is het zo ver en valt het toch zwaar tegen. 

“Later, als de kinderen groot zijn, het huis uit, als we geen studies meer hoeven te financieren, de hypotheek is afbetaald – hoe vaak mijn man Robert en ik het daar wel niet over hebben gehad. Begrijp me niet verkeerd, we hebben enorm genoten van de tijd dat de kinderen klein waren – de geijkte struggles daargelaten – maar nu we onze vrijheid terughebben, wil ik die gebruiken ook. Precies zoals we altijd hebben gezegd. We kregen ze niet voor niks jong, onze zoon en dochter. Ik was pas negentien toen ik zwanger was van de oudste. Een bewuste keuze. Onze tijd zou nog komen.

Nou, ik kan zeggen: onze tijd is begonnen. Maar het is niet helemaal geworden wat ik ervan had verwacht. Vijf jaar geleden dacht ik: nu is het zover. De jongste was eindelijk klaar met haar studie – die wij grotendeels hebben betaald – en we hadden wat gespaard. Dus zocht ik op internet naar die reis door Indonesië, waar we het al jaren over hadden. Maar waar ik dacht dat het een concreet plan was, bleek mijn man het meer als ‘running gag’ te hebben beschouwd. Zo zei hij het letterlijk. Een geintje tussen ons. ‘Eh… hoe bedoel je?’ vroeg ik, terwijl ik de bui al zag hangen. Bleek hij ineens helemaal niet naar Indonesië te willen. Nee joh, zo ver weg, laat mij maar lekker hier, in m’n eigen huisje, in de zomer lekker in m’n tuintje, biertje erbij en twee weken naar Spanje. Zoals de afgelopen veertig jaar. Véér-tig jaar. Naar Spanje. Ik kan dat land niet meer zien.

Oké, goed, ander plan. Met de camper door Europa. Twee maanden. Ook iets wat we al eens hadden besproken. Maar nee, daar voelde hij ook niet voor, want “daar zijn we toch te oud voor, Ireen”. Nou, hij misschien, ik voel me helemaal niet oud. Ik voel me jong en fit genoeg om aan mijn tweede jeugd te beginnen, maar nu blijkt mijn man opeens hartstikke oud. Dat verzin je toch niet?
Ik werd boos, maar het is moeilijk ruziemaken met Robert, want die zegt dan gewoon niks meer terug. Dus belde ik een vriendin en boekte zonder overleg een week Zuid-Afrika. We gaan over drie weken. Ik geloof dat Robert het niet zo leuk vond, maar ik wil er gewoon uit, dus hij moet het maar accepteren. En misschien raakt-ie alsnog enthousiast als hij hoort hoe leuk het daar is. Ik hoop het, want het liefst ga ik nu de wereld bekijken met hem.”

RECENTE ARTIKELEN