Je bent een poezenmoeder of je bent het niet en onze Wies is er een van het zuiverste water. En wat doe je dan als je al bijna drie maanden zonder kattenkind bent? Je gaat welgemoed op zoek naar een nieuwe.
LEES OOK Wies & Mies deel 1: ‘Mijn liefde voor haar is onmetelijk groot’
Nog niet zo lang geleden overleed poes Mies. Ik was er kapot van. Achttien jaar waren we samen geweest. Ik heb zelfs even gedacht dat ik er nooit meer overheen zou komen. Nog steeds mis ik haar iedere dag. Toen Mies nog leefde riep ik altijd: mijn volgende kat haal ik uit het asiel, een wat oudere die zorg nodig heeft. Net zoals Theo – god hebbe zijn ziel – de kat die ik bij een dierenopvang heb gevonden. Hij was al een bijna een jaar en was als kitten door een boer mishandeld. In het begin was Theo een enorme angsthaas, maar later werd hij de liefste sul van de wereld. En nu zou ik dus weer zo’n zielige of getraumatiseerde kat nemen want die verdient een lief baasje. Maar hoe harder ik riep dat het belangrijk is dat we asielkatten redden, hoe meer ik verlangde naar een kleine baby die ik zelf kon opvoeden. Net als Mies. Dus begon ik twee weken geleden stiekem op Marktplaats te kijken. Het ene na het andere nestje zag ik voorbij komen. Zou ik eens bellen? Nee, niet doen, een kitten via Marktplaats is misschien helemaal niet verantwoord.
Een week later zat ik weer op internet. Opeens zag ik een poesje dat zo schattig was dat ik als vanzelf naar mijn telefoon greep. Bellen kon toch geen kwaad? Er werd direct opgenomen:”Nee ik heb geen kittens, dit is een streek van iemand.”. Hmm dat kan dus ook, je ex een loer draaien door een te schattig katje op Marktplaats te zetten met zijn nummer. Moet ik onthouden.
Ondertussen werd ik steeds gretiger en keek ik steeds vaker naar nestjes. De bedragen die gevraagd werden waren niet misselijk. € 150 voor een ordinaire straatkat. Keek ik in de omgeving van Enschede waar ik ook geregeld kom, dan waren de prijzen veel lager: € 20 tot € 40. Heel bedenkelijk. Op een gegeven moment zag ik weer een leuk poesje en besloot contact op te nemen met de eigenaar. Het bleek een dochter van twee deftige raskatten. Ik geef geen drol om raskatten maar besloot toch te gaan kijken. Ik pakte mijn auto en reed naar een buurt in Amsterdam waar ik nog nooit geweest was. Een wat onverzorgde vrouw deed open en ik wist niet wat ik zag toen ik binnenliep. Ik was in het kattenparadijs beland. Het piepkleine flatje stond vol met prachtige kattenattributen, alles zag er keurig uit. Overal stonden grote kattenhuizen en krabpalen. De eigenaren hadden ook nog een dochter maar er leek meer speelgoed te liggen voor de katten dan voor het kind. Er bestaan dus nog grotere kattenliefhebbers dan ik. Eerst ontmoette ik de deftige kattenouders en toen de kleine freule zelf. Ze kwam meteen bij mij op schoot liggen, heel lief, maar ik vond haar iets te beleefd. Ik miste de felle, ondeugende kant van Mies. De eigenaresse vertelde ondertussen welke vissoorten en kip ze voor haar kleintje s ‘avonds kookte. Help, elke dag vis koken? Dat doe ik niet hoor. Ik zette het poesje op de grond en probeerde met haar te spelen, maar daar voelde ze zich te sjiek voor. Nee, dit was het niet.
Op het volgende Marktplaats-adres gebeurde het tegenovergestelde. De man die opendeed vertelde vol trots dat de moederpoes vier keer achter elkaar een nest had geworpen. Dat doe je een poes toch niet aan? Waarschijnlijk deed hij het om geld. Eenmaal binnen zag ik een nestje met vier kittens in een doos. De katjes keken allemaal angstig. Ze waren niet ontwormd, niet zindelijk, niet ontvlooid en nog maar zes weken oud. En € 150 per stuk. Ik zei tegen de man dat ik het niet oké vond hoe hij met zijn katten omging en liep snel het huis uit. Aan dit soort praktijken werk ik niet mee. Aan de andere kant: moesten die poesjes niet juist gered worden?
Zondag zag ik een snoezig katje van negen weken, een beetje een gek koppie, maar verder heel mooi. Ik was niet helemaal overtuigd maar besloot er even langs te rijden op weg van Enschede naar huis. En weer kwam ik bij een bijzonder gezin terecht. In het flatje woonde een groot gezin, tussen de mensen door zag ik een klein poesje rondscharrelen. Bijna direct wist ik: dit is ze. Ze was dartel, met heel veel liefde grootgebracht en poeslief. Ze wilde spelen en bij mij op schoot. Vader poes kwam ook nog even kijken. Moeder poes had duidelijk afstand gedaan, ze vond het hoog tijd dat haar kinderen op kamers gingen. Ja, dit was mijn katje. Omdat ik thuis alles nog voor moest bereiden sprak ik af dat ik haar de volgende dag op zou komen halen. Ik betaalde de helft van het geld en ging naar huis. Eenmaal thuis dacht ik: ze zouden haar toch niet doorverkopen aan een ander hè, maar Paul bestrafte me meteen om deze slechte gedachte. En terecht bleek later.
Gisteren heb ik het huis poesklaar gemaakt en om zes uur mocht ik haar ophalen. Ik stond te popelen. De grote familie zat me al op te wachten. Het honneponnetje liep vrolijk door de kamer. Acht mensen hielden me nauwlettend in de gaten. Was ik wel lief voor het poesje? Ook vader-kat keek nog even wat er allemaal met z’n dochter gebeurde. Ik stopte haar in de reismand, zei de familie gedag en daar gingen we. Teddy en ik! De hele avond heb ik bij haar gezeten. Wat een ongelooflijk schatje is het. En ze spint als een idioot. Van opwinding heb ik vannacht bijna niet geslapen. Het liefst zou ik haar in bed hebben genomen maar dat mag niet van Paul. Ik moet haar goed opvoeden, zegt hij. Jammer. Terwijl ik dit stukje tik, ligt Teddy op een kussen naast me. Ze is de allerbeste aankoop die ik in achttien jaar heb gedaan.
LEES OOK Mies & Wies deel 3: ‘Dag lieve schat, ik ga je zo ontzettend missen’
