Ze moest er niks van weten: een facelift met naald en draad. En toch ging Wies overstag. “Ik zie niks,” zei ik. “Ik wel,” zei de arts.
Eén a twee keer per jaar ga ik naar Leonie, die ik tegenwoordig MIJN cosmetisch arts noem. Altijd leuk om eigen specialisten te hebben. Ik had al: mijn tandarts, mijn kapper, mijn huishoudelijke hulp, mijn pedicure en nu heb ik dus een eigen cosmetisch arts. Ik leerde Leonie kennen toen ik iets aan mijn spataders wilde laten doen. Ze is behalve cosmetisch arts namelijk ook fleboloog. En, ze doet wetenschappelijk onderzoek naar de werking van fillers. Niet de minste geringste dus. Leonie hielp me zo goed dat ik ook best wel eens botox bij haar wilde proberen, temeer omdat ze er zelf fantastisch uit ziet. Heel natuurlijk en jong.
Zo enthousiast als ik was over de spataderbehandeling zo teleurgesteld was ik over de botox. Ik zag er helemaal niks van. Ik had ooit eerder botox ‘gedaan’ en toen was het onmogelijk om nog te fronsen. Nu zag ik helemaal geen verschil. Een beetje geïrriteerd ging ik naar haar terug. “Ik zie niks,” zei ik. “Ik wel” reageerde ze resoluut en pakte de voor-foto’s erbij. “Kijk,” zei ze terwijl ze me een spiegel voorhield. “Er is duidelijk een verschil, alleen jij wil een gigantisch effect zien. Dat kan ik wel regelen, maar het is niet natuurlijk.” Ze begon een pleidooi over dat het bij anti-aging allemaal gaat om onderhoud; niet om een grote verandering in één keer. Dus niet één keer per jaar een enorme hoeveelheid fillers, maar paar keer een klein beetje. En niet alleen een filler, maar af en toe ook een beetje botox, af en toe een peeling, af en toe een laserbehandeling. Dat werk. Ze verzekerde me dat ik op die manier over vijf jaar zou zien dat mijn gezicht niet ouder was geworden. Mooi verhaal, maar ik liep toch een beetje sceptisch de deur uit. Was dit niet een handige manier om geld te verdienen?
Toch hield haar theorie me bezig en ging ik na een half jaar terug. Dit keer vroeg ik haar om advies: wat vond zij wat goed voor me was? Ik kon wel wat botox rondom mijn kin gebruiken en een klein beetje restylane. Ik liet haar haar gang gaan. Omdat ze van die kleine hoeveelheden gebruikt, lopen de kosten nooit erg op. Toen ze klaar was, vertelde ze me over de draadjeslift, de zogeheten Soft Silhoutte en dat ik daar veel baat bij zou hebben. Met naald en draad kon ze mijn wangen een beetje liften, dat was immers het gedeelte dat ging zakken. Ik moest er maar eens over nadenken. Ik ben een grote voorstander van kleine renovatie- en herstelwerkzaamheden, maar dit vond ik te ver gaan. Toen ik een half jaar later weer bij haar op de stoep stond, begon ze er weer over. Ze was er zo euforisch over dat ik overstag ging en een afspraak maakte voor de enge draadjeslift.
Het ging er allemaal heel ziekenhuisachtig aan toe. Alles wat Leonie aanraakte en gebruikte moest steriel zijn en nadat mijn gezicht ontsmet was mocht ik nergens meer aanzitten. Als een heuse coupeuse pakte ze een heel lange dunne borduurnaald uit de verpakking. Het bijbehorende draadje leek een beetje op doorzichtig visdraad maar dan met kleine plastic weerhaakjes. Ze stak de lange naald onder in mijn wang en stak ‘m door tot onder mijn oor, waar ze het draadje oppakte en de naald weer terug trok. Dit deed ze in elke wang twee keer. O, ja ze had de plekken van te voren wel een beetje verdoofd. In de spiegel zag ik vier lange snorharen uit mijn gezicht steken.
Vervolgens werd er hard aan de uiteinden getrokken zodat de kleine weerhaakjes van de draad zich goed onder de huid konden vastzetten. De uiteinden kregen kleine knoopjes en de rest werd afgeknipt. In de eerste week leek het alsof de draden veel te strak waren aangetrokken. Het waren kratertjes die je ook krijgt als je een draad in een stukje stof te hard aantrekt. Geen fijn gezicht, maar ik was ervoor gewaarschuwd en binnen een week zag alles er weer heel gewoon uit. Omdat ik benieuwd was naar het resultaat vertelde ik niemand wat ik gedaan had in de hoop dat er honderden spontane reacties zouden komen over hoe goed ik eruit zag. Helaas, geen hond die wat zag of er wat van zei. Zelfs Paul, mijn eigen vriend die wel op de hoogte was, zag geen verschil. Weer zo’n teleurstelling. Maar na verloop van tijd begon ik toch echt te zien dat mijn wangen iets gelift waren. Een klein beetje weliswaar, maar toch. Nog steeds zie ik een verschil en dat kan kloppen omdat de weerhaakjes naast het lift-effect er ook voor zorgen dat er collageen wordt aangemaakt. Langzaam maar zeker raak ik van Leonies onderhoudstheorie overtuigd. Toen ik vorige week mijn nieuwe paspoort ging ophalen, zag ik dat de nieuwe foto nauwelijks afweek van die van vijf jaar geleden. Echt waar, het lag niet aan mijn ogen.
P.s. mocht je ooit een draadjeslift overwegen: ga naar de meest ervaren arts en laat nooit permanente draden zetten, alleen oplosbare.
Pssstt… Wist je dat we ook een tijdschrift hebben? Neem een abonnement of koop een los nummer om te kijken wat je ervan vindt.
