Zoals bruiloften doen trouwen, doen uitvaarten ook alvast rouwen. En zo kwam het dat journalist Hanneke Mijnster (41) tijdens een afscheid ineens dagdroomde over haar eigen dood. Want jeetje, wat wil je eigenlijk?
Het was, zoals dat zo vaak gaat, al aan de hand toen ik ook eens vooruit ging denken. De vader van mijn beste vriendin uit mijn kleutertijd overleed en ik zat snotterend bij zijn uitvaart. De foto’s die langskwamen, mijn vriendin die met haar broer de kist droeg, de knappe oude jazz uit de speakers. Het was een wandeling naar vroeger voor velen in de zaal. Ook voor mij. Een mooie ervaring, waarbij ik ook dacht: welke foto’s zou ik bij mijn vader uitkiezen? Welke muziek? Eén liedje weet ik al: Don’t Let The Sun Catch You Crying van Gerry and the Pacemakers. Maar voor mijn moeder? Of voor mezelf? Géén idee. Qua muziek misschien opties genoeg, maar hoe kies je nou goed als het er echt om gaat? En zou ik wel kistdragers wensen of niet? M’n moeder heeft wel eens gezegd dat ze gecremeerd wil worden, maar is dat nog steeds zo?
We hebben het er eigenlijk nooit over, realiseerde ik me. M’n ouders en ik niet, en mijn pubers en ik al helemaal niet. Best jammer, want denkend aan het afscheid van mijn vader en moeder zou ik het graag goed en mooi willen doen. En als ik aan mijn jongens denk, wil ik het ze vooral zo makkelijk mogelijk maken. Eindelijk een moment om eens echt lekker de curling ouder uit te hangen lijkt me zo. Ik wil ze vooral de ruimte geven voor hun verdriet en voor het ophalen van mooie herinneringen. Als zij op zo’n moment ook nog moeten bedenken wat te doen, waarvan ze alles moeten betalen en ook nog overal en nergens mijn wachtwoorden op moeten snorren, dan bezorg ik ze ook nog een bak stress bovenop hun verdriet.
Vooruitdenken dus. Mijn vader kennende wil hij het klein en ingetogen houden. Geen gekkigheid, gewoon een borreltje en wat cashewnoten. Ik besluit om eerst mijn vriendin eens te vragen hoe zij wist wat haar vader wilde. Wist ze dus niet. Ook al had ‘ie een kort ziekbed en geen beste prognoses, hij wilde niet praten over de dood en over daarna. ‘Einde verhaal’ vond hij, dus dat werd de kapstok van zijn afscheid. Ik wil wel meer weten geloof ik. Wie mogen er spreken bijvoorbeeld? Mijn broer en ik, zijn broers misschien? Mijn moeder? En waar staan we dan eigenlijk? In een uitvaartcentrum, of in een kroeg in Breda, zoals laatst bij een vriendin van hen? Ook toen hebben we het er niet over gehad. Want ja, het is een onderwerp waar we toch graag omheen bewegen. Dus ik heb gebeld. Volgende week ga ik op de thee en ga ik alles vragen en gaan zij alles vertellen. Dat kan nog best mooie gesprekken opleveren vermoed ik. Ook dat is een winst.
Voor mijn eigen jongens heb ik een playlist gemaakt op Spotify, Hanneke’s Uitvaart heet ‘ie, met All I Need van Air met stip op 1. En op Pinterest maak ik een moodboard. Poëzie vind ik mooi, en veel muziek. Veel foto’s en graag een borrel in een strandtent, omdat niets beter het gevoel geeft dat alles wel weer goed komt dan de zee. Een mapje met wachtwoorden maak ik, en ik ga nu eindelijk eens uitzoeken wat dat nu eigenlijk kost, zo’n uitvaart. Naast de persoonlijke punten op mijn verlanglijstje is dat toch ook een slimme stap. Op Monuta.nl bereken ik dat ik met een premie van nog geen twintig euro per maand mezelf én mijn kinderen kan verzekeren en ook nog eens kan bepalen voor welk bedrag ik ons drie wil verzekeren. Weet je wat, ik schuif de teller nog een tikkie naar rechts, want bij mijn favoriete strandtent bakken ze verdomd goede bitterballen.
Denk er eens echt goed over na, maak een eerste opzet en kijk wat bij jou past als persoon. En maak het bespreekbaar. Hier vind je meer informatie over een passende uitvaartverzekering.
