Andrea (53) werd ontslagen en moest dus naar het UWV. “Ik voelde me er gewoon echt weggepest.”
“Wat ik erger vind, weet ik niet. Het totale gebrek aan inlevingsvermogen van het UWV of het onvermogen van deze organisatie om hun eigen werk goed te doen. Van mij werd verwacht dat ik binnen 24 uur reageerde ‘want anders volgt er een sanctie’. Mij lieten ze echter rustig tien weken op een scholingsvoucher wachten, met vervolgens het verwijt dat ík te passief was. En dan die toon, alsof je dankbaar moet zijn voor je uitkering. Dat was ik ook, maar ik heb nooit eerder mijn hand opgehouden en er wel 29 jaar premie voor afgedragen. Het is geen cadeautje, hè?
Altijd op de hoogte van Saar?
Schrijf je hier in voor onze wekelijkse nieuwsbrief
Ik ben er met opgeheven hoofd aan begonnen, toen ik ontslagen werd. Was goed van vertrouwen en dacht dat ‘werken aan werk’ ergens voor stond. Maar alle redelijkheid bleek zoek. De kleinste vergissing, het minste foutje of ik werd door het UWV al weggezet als een fraudeur. Het was pure willekeur: een vriendin die werkeloos was, werd door haar werkadviseur tenminste nog geprezen dat ze meer sollicitaties dan verplicht was de deur uit deed.
Dat deed ik ook, maar het enige wat ik van die van mij te horen kreeg was: ‘Dan doe je toch iets fout’. Alsof het mijn schuld is dat bedrijven geen vijftigers aannemen. Maar als ik dan vroeg of ik kon meedoen aan een workshop hoe je het beste met een filmpje kon solliciteren of een ‘elevator pitch’ kon oefenen, hoorde ik daar nooit meer iets op. Intussen werd mijn uitkering steeds verder gekort, omdat ik vrijwilligerswerk had gedaan. Of omdat ik te laat was voor een UWV afspraak, omdat de trein waarin ik zat kapot defect was. Het argument overmacht? Ik kreeg de gecomputeriseerde versie van ‘daar kunnen we niet aan beginnen’ terug.
Je zou zeggen: als je mensen aan het werk helpt, scheelt dat de kosten van hun uitkeringen. Maar als er geen banen zijn, behalen de mensen van het UWV gewoon hun targets door je te korten of boetes op te leggen. Zoeken, druk uitoefenen en cashen, heet dat. Bij het minste foutje krijg je al een sanctie opgelegd. Ook als je iets niet hebt kunnen uploaden omdat hún systeem het niet doet. Verplichte melding van sollicitatieactiviteiten zoekgeraakt door een storing? Ik kreeg een aantekening. Wijziging niet in kunnen voeren omdat het systeem weer eens plat lag? Ik kreeg strafkorting.
Bij mij brak er iets toen ik na acht maanden te horen kreeg dat ik een baan moest aannemen waar ik per dag aan reistijd in het gunstigste geval drie uur aan kwijt zou zijn. In de praktijk gezien de files zeker vier uur. Het zou alles ontwrichten: mijn gezinsleven, de mantelzorg aan mijn alleenstaande tante, de studie die ik inmiddels was begonnen om mijn kansen op de arbeidsmarkt te vergroten. Ik was echt een beetje in paniek. En had toen de grote luxe van een man die werk had en zei: ‘Je gaat hieraan stuk, hou er mee op.’
En dat heb ik gedaan. Diep adem gehaald, me laten uitschrijven. Geen inkomen meer en het gevoel te zijn weggepest. Maar ik heb ook geen UWV-stress meer. Ik verhuur me nu aan senioren, om ze naar het ziekenhuis te rijden of boodschappen voor hen te doen. Ik hou wat tuinen bij, ik heb een paar werkhuizen, pas een dag per week op, ik verzorg tegen betaling poezen en honden als hun baasjes op vakantie zijn. Het verdient niet genoeg om van te leven, maar het helpt ons gezinsinkomen toch. En ik heb in ieder geval mijn waardigheid terug. Ik schrob nog liever tot mijn AOW ondergepieste wc’s dan dat ik me nog ooit laat afzeiken door het UWV.”
LEES OOK: Waarom een burn-out niks te maken heeft met hard werken
