Irma’s vriend stopte op 1 januari met roken. Op 2 januari was de scheiding nabij, op 4 januari begon hij weer met roken. Godzijdank.
Een paar jaar geleden kreeg mijn vriend een hartinfarct. Oorzaak: teveel werken, ongezond eten en roken. Met werken heeft hij inmiddels (noodgedwongen) moeten stoppen, eten heb ik (een beetje) onder controle sinds hij bij mij woont en roken heeft hij drastisch verminderd. Van drie pakjes naar één per dag. Maar uiteraard is helemaal stoppen beter voor zijn gezondheid. En dat zou op 1 januari gebeuren, verkondigde hij. En dat deed hij ook. Nog één laatste sigaretje met nieuwjaar en dan was het klaar.
En daar veranderde mijn lieve schat opeens in een monster. Niks was meer leuk, alles was verkeerd. Over pleisters of elektronische sigaretten hoefde ik al helemaal niet te beginnen, dan kreeg ik alleen een supergeïrriteerde blik.
De bom barstte tijdens een nieuwjaarsdiner op 2 januari (waarbij hij nauwelijks oog heeft voor het eten en alleen maar de hele avond in de gaten houdt wie er naar buiten gaat om te roken), toen ik hem vertelde dat er het komende weekend vrienden een borrel zouden komen drinken. Hoe kón ik zoiets doen, zonder te overleggen, brieste hij. Ik dacht eerst nog dat het een grapje was, maar nee, het was bloedserieus.
“Misschien heb ik wel wat te doen op die dag!”
“Eh… ja, héb je dan wat te doen?”
“Nee, dat niet, maar daar gaat het toch niet om. Je vraagt het niet eens! En misschien heb ik helemaal geen zin in bezoek.”
“Dan zeg ik het toch gewoon af? Geen probleem.”
“Dat kan nou niet meer, dat is helemaal belachelijk!”
“Dat vinden ze niet erg, hoor, dan zeg ik gewoon dat we iets anders hebben. En dat ik vergeten ben om te overleggen met jou.”
“Maar zo ben ik niet opgevoed. Afspraak is afspraak.”
“Eh ja, sorry dan. Ik zal voortaan alles overleggen.”
“Dat zeg je altijd. Jij denkt alleen maar vanuit jezelf, niet vanuit een wij-gevoel! Op deze manier ga ik twijfelen aan onze relatie.”
De mensen aan het tafeltje naast ons wierpen al wat vreemde blikken naar ons. Gelukkig leidde het toetje de aandacht van mijn schatje wat af. Thuis mopperde hij nog wat door en stampte uiteindelijk om 21.30 uur boos naar bed. Het logeerbed.
Ik weet het, stoppen met roken is moeilijk. Dus hield ik verder mijn mond, ging slapen in trui, joggingbroek en sokken (zonder hem is het zo koud in bed) en maakte er verder geen probleem van. Toen ik de volgende dag van mijn werk kwam, hoorde ik het al aan het brommerige ‘Hallo’. De bui was nog lang niet over. Mopperend en pruttelend sleepte hij zich door de dag. Ik zweeg, glimlachte en zei hoe trots ik op hem was. Het mocht niet baten.
De dag erna steekt hij weer een sigaret op. “In één keer stoppen is te moeilijk. Ik ga het langzaam afbouwen.”
Binnenkort doen we weer een poging. Maar nu nog even niet.
Lees ook: ‘Kleedt u zich maar even uit’, zei het schoolvriendje van mijn zoon
