Ze had er nog nooit serieus over nagedacht. Een borstverkleining. Totdat een vriendin onder het mes ging en Miriam niet langer wilde negeren dat het hebben van (te) grote borsten echt verdomd lastig is.
Ik werd ’s morgens wakker. Draaide mijn hoofd om toen ik plotseling een verontrustend geluid uit mijn kussen hoorde komen. ‘Knak’. Ik weet niet heel veel van kussens maar wel dat deze zeker geen rare geluiden produceren. Van schrik bleef ik secondenlang stilliggen. Ik durfde mijzelf amper te bewegen. Ik bewoog mijn tenen. Gelukkig, die deden het nog. Toen bewoog ik heel voorzichtig mijn handen. Daar was ook niks mis mee. Daarna probeerde ik heel voorzichtig mijn hoofd te bewegen. Sodeknetter. Dat deed pijn. Het geluid dat ik hoorde werd veroorzaakt door een of meerdere nekwervels. Ik was niet door mijn rug gegaan maar door mijn nek. De oorzaak? Twee pakken suiker genaamd ‘borsten’ die ik al jarenlang met mij meezeul en die mij steeds vaker in de weg zitten. Letterlijk.
‘Joehoe Mir! Ik heb groen licht van het ziekenhuis. Ik mag mijn borsten laten verkleinen en sta op de wachtlijst’ Een paar weken geleden ontving ik dit appje van een vriendin met wie ik, behalve humor en veel dezelfde interesses, nog iets anders deel. Het hebben van Grote Borsten. Ik reageer niet meteen op haar appje. Hoezo laat ze haar borsten verkleinen? Zo groot zijn ze toch niet? Het voelt alsof ze mij een beetje in de steek laat. Ik zie dat ze aan het typen is. ‘Mir? Ik heb geen zin om in de overgang te komen, nog grotere borsten en nog meer ellende van ze te gaan krijgen’.
‘Ellende van ze’ te gaan krijgen. Maar dat was juist iets waar we samen zo lekker over konden klagen? Het vinden van een goed beha die er ook nog eens leuk uitzag. De idiote starende blikken van mannen. De kutopmerkingen van vrouwen. Het feit dat we altijd onze truitjes, shirtjes en jasjes minstens drie maten groter dienen te kopen. Maar ‘ellende?’ Was het die ellende allemaal waard om in een gezond lichaam te laten snijden? Mijn beste vriendin heeft haar borsten moeten laten verwijderen vanwege borstkanker. Zij had geen andere keuze. Maar wij met onze gezonde, grote borsten? Hadden wij iets te klagen behalve dan dat het soms wel onhandig was?
Had ik nou werkelijk zo’n last van ze? Last genoeg om het zelfs maar te overwegen om ze te laten verkleinen? Met mijn beste vriendin in mijn achterhoofd kon ik maar een ding denken. No way dat ik in mijzelf ga laten snijden! Geen haar op mijn hoofd die daaraan denkt. Ik appte haar terug dat ik achter haar keuze stond maar dat ik dat zelf nooit zou gaan laten doen.
Maar sinds haar appje kijk ik anders naar mijn borsten. Ik realiseer me dat ik mezelf nooit echt durf te bekijken als ik naakt ben. Als ik onder de douche sta en de douchedeur nog niet beslagen is weiger ik richting de muur te kijken waar een grote spiegel hangt. Als ik mezelf per ongeluk zie dan schrik ik. Als mijn golfinstructeur mij erop wijst dat ik mijn arm weer niet gestrekt houd bij het afslaan grap ik dat er een tiet in de weg zit. Als ik een paar uur achter de computer heb gezeten moet ik even gaan liggen om mijn nek te ontzien. Als ik de deur niet uit hoef draag ik geen beha omdat ik dat gewicht dat op mijn buik bungelt niet heel erg lang verdraag. Rennen op de loopband in de sportschool is, ondanks een perfecte sportbeha, niet te doen. Er zijn dagen bij dat ik kotsmisselijk ben van de pijn in mijn nek en schouders.
Mijn vriendin wordt sneller aan haar borsten geopereerd dan verwacht. Ik app haar veel succes en dat ik hoop dat de pijn mee zal vallen en dat ik voor haar duim. Nadat ze uit de narcose is gekomen appt ze me dat alles perfect is verlopen en dat het reuze meeviel. En ze vraagt aan mij of ik heel zeker weet dat ik het niet ga laten doen? Ik begin te twijfelen. Op dag vier stuurt ze mij een foto van haar nieuwe verkleinde borsten. Ze zien er nog precies zo uit alleen zijn ze een stuk kleiner. Ze zijn perfect.
Ik sta, nadat ik besef dat ik door mijn nek ben gegaan, moeizaam op. Mijn hoofd lijkt ineens veel te zwaar voor mijn lichaam. Ik loop voorzichtig de trap af als een golf van misselijkheid mij overvalt. Ik haalde nog net het toilet en weet dat ik weer de hele dag plat zou moeten gaan liggen.
Dat mannen naar mij staren. Vrouwen nare opmerkingen maken. Dat ik mijn kleren te groot moet kopen en dat leuke bh’s cupmaat G zeldzaam zijn neem ik allemaal voor lief. Maar dat ik voor de zoveelste keer uitgeschakeld word door die twee enorme pakken suiker op mijn buik die ik elke dag met mij mee moet torsen, niet. Ik scroll terug in mijn telefoon en staar naar de foto van de verkleinde borsten van mijn vriendin. Als ik haar blije blik zie besluit ik niet langer die ellende waar ik al jarenlang mee heb te dealen te verzwijgen. Ik ga laten snijden in een gezond lichaam. Niet om een esthetische reden maar om een medische reden.
Weg met die pijn. Weg met die ellende. Weg met MIJN grote borsten.
