Sonja (59) en Thomas (61) konden vorig jaar hun bedrijf goed verkopen en keken uit naar het Zwitserlevengevoel. Dat dodelijk saai bleek te zijn: “Hoe vaak kun je golfen voor het gaat vervelen?”
“Thomas en ik namen toen we begin twintig waren de slagerij van mijn vader over. Altijd keihard gewerkt, de zaak uitgebreid, cateringbedrijf erbij begonnen. Zeven dagen per week in touw, bijna veertig jaar lang. Toen we een mooi overnamebod kregen, zeiden de kinderen: ‘Doen.’ Zij wilden de zaak niet overnemen, wij droomden na al die jaren zwoegen van voorgoed vakantie. De beslissing te verkopen, daar stonden we samen achter, al was het ook wel janken.
De eerste maanden moesten we echt afkicken, daarna werd het lekker niets meer te moeten. We hebben een camper gehuurd en zijn door Europa getrokken. Dat wilden we altijd al eens doen, maar er was nooit tijd voor. Na onze thuiskomst liepen we langzaam vast. Hoe vaak kun je golfen voor het gaat vervelen? We zijn gaan wandelen, maar ook dat gaf niet echt voldoening. Afspreken met vrienden was ook lastig, want die werkten nog gewoon en hadden in het weekend andere dingen te doen. Er zijn mensen die ik vaker zag toen ik nog werkte, dan nu ik alle tijd heb.
Het moeilijke van geen doel meer hebben, is dat de tijd zo langzaam gaat. Toen we nog werkten, stond ik om half zeven op, nu soms pas om half tien, omdat ik anders gewoon mijn dag niet vol krijg. Voor twaalf uur heb ik de boel aan de kant, de planten water gegeven en de boodschappen gedaan. Thomas rommelt een beetje in de tuin, klust in huis en doet net als ik wat vrijwilligerswerk. We hebben gewoon veel te veel tijd.
Je kunt in Nederland eindeloos recreëren, maar ik heb niet de rust ergens heen te rijden en zomaar een eind te gaan fietsen. Bovendien zijn er grenzen aan het aantal musea dat je kunt zien zonder dat je afvraagt: wat doe ik hier? Het is zo langzaamaan meer bezigheidstherapie geworden dan echte interesse.
Ik mis de aansluiting met mijn vriendinnen. Je kunt niet aankomen met de opmerking dat je met je ziel onder je arm loopt bij iemand die fulltime werkt en thuis drie eigenwijze pubers heeft. Ik mis ook het contact met collega’s en klanten, en de drukte van een eigen zaak. Toen was het weleens wat veel, maar we stonden wel midden in het leven. En dat mis ik. De reuring, de uitdaging, ’s avonds bekaf maar voldaan op de bank ploffen.
Voor mijn gevoel hebben we inmiddels alles gedaan waarnaar we zo verlangden toen we nog moesten werken. Steeds vaker bekruipt me het gevoel: wat nu? De kinderen trekken hun eigen plan, er zijn nog geen kleinkinderen waarop we kunnen passen. Ik zou graag weer willen gaan werken, maar heb niet de illusie dat ze ergens op me zitten te wachten. En bovendien vind ik het een vervelend idee dat ik dan de plek zou inpikken van iemand die het geld gewoon nodig heeft.
Zoals we nu leven is ook niet goed voor onze relatie. We zijn gewend samen te werken, maar hadden binnen het bedrijf ieder onze eigen taken. Thuis lopen we elkaar in de weg, het is bijna een wedstrijdje wie die dag mag koken. Soms denken we wel eens hardop over iets nieuws: een B&B in Noorwegen beginnen, een huiskamerrestaurant of zoiets. Dat kan natuurlijk, maar wat ik diep in mijn hart het liefst zou willen, is gewoon nog in onze oude zaak staan. Voor altijd vakantie hebben is ontzettend saai, we zijn echt veel te vroeg gestopt.”
