Dit keer helemaal vanuit Frankrijk, Miriams kijk op onze favoriete kampeerders. En het was weer genieten, deze aflevering.
Afgelopen zaterdag zijn JP en ik aangekomen in Normandië. Daar hebben we, in een schattig klein dorpje genaamd: Beny sûr Mer, een piepklein huisje gehuurd. Ik heb de eigenaar gesmeekt om WiFi. En hij hield zijn woord. Dat hele Beny-sûr-Mer blijkt potverdorie helemaal niet aan zee te liggen. Dat piepkleine prachtige huisje is zó petieterig dat ik mijn hoofd aan het plafond stoot als ik ’s nacht moet niezen. En vanaf 20.00 u ’s avonds duikt iedereen op dit landgoed de WiFi op waardoor alles vertraagt. Het zij zo. Ik hoef tenminste niet met een fluitketel, een mover èn met 33 onbekenden op pad. En oh ja. Het regent al vanaf dag één en volgens buienradar blijft dat zo tot de dag van ons vertrek. Afijn. Ik ga beginnen!
Elke keer weer. Nee maar echt hè? Iedere keer verbaas ik mij over het feit dat er zo hard gesopt/geboend/schoongemaakt/opgeruimd wordt voor vertrek. Hello? Het is vakantie ja! Hou daar nou toch eens mee op. Nee dan liever in een herdershut in de stromende regen waar het warme water al na één seconde op is en waar de WiFi hapert. Zolang ik niet met een stofzuiger aan de slag hoef op vakantie ben ik blij.
Deze aflevering bracht eindelijk een onderlinge spanning naar boven. Waren het voorheen de jeu- de- boules competities die de deelnemers krankzinnig maakten? Dit jaar is het de wedstrijd: Wie is er fit en wie niet? Zo’n passief-agressieve machtsstrijd tussen de deelnemers die elkaar recht in het gezicht vriendelijk blijven toespreken/bejegenen maar ondertussen…
Deze aflevering vertrokken de reizigers naar Albanië. Er waren prachtige beelden. Drones maakten overuren en elke situatie vroeg om toepasselijke muziek. Chapeau. Mooi gaan! Maar toen. Toen gebeurde het. Op de camping viel de groep uit elkaar. Dat zat zo: De ene helft, of nou ja helft, 23 overblijvers bleven thuis op de camping en vielen dus qua fitheid door de spreekwoordelijke mand. De andere helft, of nou ja helft, tien deelnemers gingen twee dagen hiken. Dat gaf scheve blikken.
Die andere 23 deelnemers die op de camping bleven ging extreem hard lopen poetsen en opruimen en wassen en schrapen en driftig met een theedoek aan de slag. Alles om maar voor de draaiende camera’s bewijzen dat zij óók superactief waren. Het leven ging gewoon door hè? Niet dat wij zouden gaan denken dat die thuisblijvertjes de hele dag maar een beetje van de zon, het strand, de mooie omgeving en van die mooie camping zouden gaan zitten genieten! Nee. Gewerkt moest er worden! En hard ook! Gewoon kneiterhard met de stofzuiger aan de gang ja! Allemaal leuk dat twee dagen een beetje lopen hiken maar beseffen wij wel dat de wereld verdeelt is in werk- en luxepaarden?
Nadat de tien andere deelnemers na twee dagen afgepeigerd de berg af kwamen lopen werden ze hartelijk begroet door hun mede-reizigers…. Die bovenste zin zou nou een mooie zin zijn geweest als het had geklopt. Ik voelde de spanning namelijk door het scherm heen knallen. Was Jos niet liever daar gebleven? Nee. Jos zou daar niet willen wonen. Hij was tenslotte toch geen boer? En Marina? Leuk gehad? Nou nee. Marina vond het toch te stenerig. Je zag de anderen denken: tja. wij hier thuis alles in orde maken gaan jullie nog lopen zeiken ook dat het te stenerig en te boers was daarboven.
En toch was dit de mooiste aflevering tot nu toe. Zo’n lieve Truus die slecht sliep omdat haar man niet naast haar lag maar dan toch zegt: ben gewoon weer verder gaan slapen. Dat stel waarvan die vrouw haar man die slecht ter been was ondersteunde om die wiebelende steiger op te lopen om daar aan het einde te romantisch op een bankje te gaan zitten. Zo’n Anton die met zijn broek die strak genoeg was het water indook. Van die mensen op leeftijd die voor de foto een instagramwaardig plaatje opleveren door met zijn allen een bommetje te maken in het water.
En dan Lex.
Lex die met zijn voeten zit te trappelen in een roze emmer gevuld met water, zeep en zijn broek en beweert zo 3 vliegen in één klap te vangen. Te weten. 1. Een schone broek. 2. Schone voeten en 3. Lichaamsbeweging. Ik vond dat briljant.
Hier in Normandië regent het nog steeds. Mijn WiFi hapert of doet niets. JP en ik zijn elkaar inmiddels hartstikke beu en lopen tegen elkaar te haperen en te niksen. Bij elke camperkaravaan die voorbij rijdt, gaat er een steekje door mijn hart. ‘Zij hebben het vast wel leuk…’ Wie weet jongens. Wie weet. Volgend jaar…
Lees ook: We zijn er bijna! deel 3: Waar is Anton!?
