We huilen én lachen om onze moeders die overlijden

-

Ze vallen tegenwoordig bij bosjes om, onze moeders. We huilen om hun dood en lachen doen we ook en soms huilen we samen van het lachen. Zoals Edith met haar vriendin Corin, die merken dat de ultieme troost in een raar hoekje kan zitten.

Ondanks het traditionele rollenpatroon waarin mijn vriendin Corin is opgegroeid, kan ze niet koken. Of ze het wil, laat ik in het midden. Dat punt zijn we al lang voorbij. Noch haar vijf kinderen en echtgenoot, noch verdere familie, vrienden en kennissen willen dat zij kookt. Liever niet. Ze heeft ooit geprobeerd pannenkoeken te bakken, maar al na de eerste smeekten de kinderen om een pak magnetronpannenkoeken uit de supermarkt. Aan koffie zetten heeft ze ook een hekel, maar ze kan het wel, dus daarom laten wij haar af en toe wel koffie zetten (wat stukken makkelijker is geworden sinds er een koffiemachine in huis is gehaald).

Het is niet dat ze lui is. Ze stoft en ze boent, ze schrobt en wast en zorgt er ook nog eens voor dat al die kinderen in het gareel lopen, hoewel je ook dat niet moet overdrijven, vindt ze. Zij is niet het type dat bij elk wissewasje van al die kinderen in de houding springt. Ooit heb ik iemand haar de manager-moeder horen noemen. Daar klonk een behoorlijke portie jaloezie in door, maar ik weet alleen dat het ook als kinderloze vriendin goed toeven is bij haar thuis. We kunnen rustig borrelen, de kinderen doen hun ding en ondertussen bereidt haar man het avondeten. De eerste keer dat Corin hem voor het eten uitnodigde, had ze hem een portie koud geworden kibbeling voorgeschoteld, een krop sla waarvan ze niet wist wat ze ermee moest en patat van de snackbar, dus dat moet wel echte liefde zijn en dat is zo gebleven. Zij doet de afwas (hoewel dat ook stukken makkelijker is geworden sinds er een afwasmachine en trouwens ook kinderen in huis zijn).

Maar onverhoeds heeft Corin toch een culinaire hoogtepunt bereikt.

Het kwam vanuit een hoek waar niemand het had verwacht: haar moeder. Dezelfde moeder die haar in haar studententijd blikken groenten, bonen en soep meegaf uit angst dat ze zou verhongeren. En nu is haar moeder dood. Zoals zoveel moeders, die van mij en van vriendinnen, ze vallen tegenwoordig bij bosjes neer. We huilen er samen om en lachen doen we ook. Zoals op de dag na de crematie van Corins moeder.

Corin vertelt me over de laatste dagen en het ziekbed van haar moeder thuis. Het was een hectische tijd. Op en neer gereis van a naar b, de moeizame verhouding met broer en zus, door de omstandigheden op extra scherp gezet, ondersteuning van pa en nog een stel puberende kinderen thuis die kerstvakantie hadden. Maar met haar managementcapaciteiten leidde ze alles in goede banen. Zo ook op eerste kerstdag, toen ze besloten de kerstlunch in het oude gezinsverband te doen. Zij delegeerde de tafeldecoraties en de boodschappen die gedaan moesten worden en droeg iemand op garnalen te halen, zo’n pot met kant en klare whisky-cocktailsaus en een zak rucola, want zij zou de garnalencocktail maken.

Toen hadden de alarmbellen moeten afgaan. Maar dat deden ze niet of ze werden niet gehoord door familieleden die wel wat anders aan hun hoofd hadden dan een garnalencocktail, zelfs als die bereid was door Corin.

Ze serveerde de prak op een bedje van rucolablaadjes.

‘Ma, wil jij ook garnalencocktail?’ vroeg Corin haar moeder.

De familie keek verschrikt op. ‘Hoe kun je dat nou aan haar vragen?’ vroeg haar zus. ‘Ze heeft al drie weken niet meer gegeten.’

‘Ik wil wel garnalencocktail,’ zei ma.

‘Maar dat krijgt ze toch nooit weg?’

‘Ik wil garnalencocktail,’ herhaalde ma, hoewel verzwakt, gedecideerd.

Met zichtbaar genoegen vertelt Corin hoe haar moeder die al weken niet meer had gegeten een hapje garnalencocktail nam, dat zorgvuldig proefde en wegslikte, daarna nog een hapje nam en toen zei: ‘Dit is de beste garnalencocktail die ik ooit in mijn leven gegeten heb.’ Het bleek uiteindelijk ook haar laatste hapje in haar leven.

Als iets troost geeft voor de dood van je moeder, is het wel zo’n verhaal. Corin kijkt me glunderend aan en is even een echte keukenprinses. En daar hoef je heus niet voor te kunnen koken.

Lees ook: 60 gedachten van een moeder op de universiteit

NIEUW: SAAR CURSUSSEN Hey! Wist je dat we nu ook cursussen hebben? Niet van die niemendalletjes gemaakt door jonge meiden, maar stevige en slimme online trainingen gemaakt door en voor 50+ vrouwen. Kijk hier voor ons nieuwe cursusaanbod.

NU MET 15% INTRODUCTIEKORTING (gebruik bij het afrekenen de code: introductiekorting)

Redactie
Redactie
De redactie van Saar bestaat uit een heel professioneel en toch gezellige groep van vrouwen rond de 50 & 60, plus een paar superleuke meiden van rond de 30 die wel alles weten van de nieuwste trends, techniek & social (en trouwens zo langzamerhand ook (bijna) alles van 50+ zijn).

RECENTE ARTIKELEN