‘Wat willen die rotstudenten met mijn kindje doen?’

Loslaten is een kunst. Maar: met vier studerende kinderen móét je wel. Al kan Irma het niet laten er af en toe eens van wakker te liggen. Wat doen ze bij die ontgroening?

Ik heb vier verstandige en zelfstandige kinderen. Maar op het moment dat ze op zichzelf gingen wonen, was het voor mij toch wel even slikken. Redden ze het allemaal wel financieel? Doen ze geen rare dingen? Zijn ze niet eenzaam en alleen? Studeren ze eigenlijk wel? En je hoort van die rare verhalen: wat gebeurt er allemaal bij zo’n studentenvereniging?

De eerste twee sloegen de studentenverenigingsfase over. De oudste omdat ze al een paar jaar gewerkt had, samenwoonde en niet meer zo’n zin had in dat echte studentengedoe. Nummer twee was gewoon te nuchter en moest helemaal niet denken aan zo’n ballerige vereniging.

Mijn jongste dochter echter haalde dat in haar eentje allemaal in: zij gooide zich er vol overgave in. Ze studeerde maar 40 kilometer verderop en kon prima heen en weer reizen, maar dát was niet de bedoeling. Binnen een maand zat ze op kamers, want dan kon ze tenminste volop feesten. Ze kon niet wáchten tot ze ontgroend werd, ook al betekende dat dat ze in ijskoud water moest zwemmen en zes weken lang hetzelfde vieze T-shirt moest dragen. Gelukkig gebeurden er geen ergere dingen. Haar hele studie lang genoot ze van haar dispuut, ook al werd ze vier jaar geplaagd door haar broers en zussen met dit ‘ballenclubje’.

En toen ging mijn jongste zoon het studentenleven in. Mijn kleintje, mijn baby. Ik hield mijn hart vast, want ook hem stond een ontgroening te wachten. ’s Ochtends vertrok hij met de trein, slaapzak en rugzak bij zich. Aan het eind van de middag kreeg ik een appje: “Kan ik gewoon bij jullie eten? Ik kom naar huis.” Ik maakte me zorgen: wat was daar gebeurd?

Heel nuchter legde hij uit: ‘Je denkt toch niet dat ik met mijn gezicht uren naar een muur ga staan kijken? Ze commanderen maar iemand anders, hoor.” Wat vond ik dat sneu! Ik had hem zo graag een leuk studentenweekend gegund. Die rot-studenten, waarom waren ze niet lief voor mijn kindje?! “Je moet trots zijn,” zei mijn vriend, en dat was ik ook wel. Maar stiekem vond ik het vooral zielig voor hem. Tot ik dacht aan al het nieuws over die extreme ontgroeningen.

Ineens dacht ik er heel anders over: mijn kind liet zich niet vernederen, vollopen met jenever of in het gezicht spugen. Hij was nuchter én dapper genoeg om zijn eigen grenzen te bepalen en daar niet overheen te gaan. Dan maar geen studentenvereniging. Trots? Mega-trots. En inmiddels zit hij halverwege zijn tweede jaar en heeft het super naar zijn zin. Zonder studentenvereniging rent hij van het ene feestje naar het andere. Van hem lig ik niet meer wakker. Die redt het wel!

Lees ook: In Marjoleins hoofd razen de rampenscenario’s over haar kinderen

Irma van Schaijk
Irma van Schaijk
Irma is 53, heeft een latrelatie met Rob (al lijkt het soms meer op samenwonen) en woont in Bergen op Zoom. Haar vier kinderen zijn het huis uit, maar gelukkig zorgen twee katten en een ondeugend teckeltje voor genoeg leven in huis. Ze werkt als journaliste en heeft haar eigen tekstbureau.