Matthijs van Nieuwkerk en zijn vrouw Karin zijn uit elkaar. Jeannette (60) maakt ongeveer mee wat Karin mee heeft gemaakt. Dit is haar verhaal. “Ik heb niemand meer om voor te koken. En hij zit daar met zijn nieuwe liefde in een huis vol kinderen.”
“We leerden elkaar kennen in onze studietijd. We studeerden samen rechten en werkten in een café. Hij achter de bar en ik in de keuken. We raakten al snel verliefd. Na twee jaar ging ik een jaar naar Italië, alleen, om te leren koken. Ik was helemaal weg van de Italiaanse keuken. Dat jaar schreven we elkaar brieven, hij is twee keer langs geweest. Toen ik terugkwam bleek hij een hele string aan affairetjes te hebben gehad. Toen had ik al beter moeten weten. Maar hij ging op zijn knieën en huilde als een kind dat hij me nodig had. Ik voelde me ook wel schuldig dat ik midden in onze prille relatie zomaar een jaar wegging, dus ik vergaf hem.
Het was zo’n leuke charmante jongen met veel ambitie en ideeën. Hij was een beetje teveel voor me, een maatje te groot, maar zijn afhankelijkheid van mij deed mij veel. Daar kwam bij dat hij graag veel en vaak dronk. In de studententijd was dat nog leuk, later werd het wel echt opvallend. Maar als we samen waren dan was hij rustig, dan genoot hij van een goed glas wijn met mij samen en was het goed.
Na onze studie ging hij als makelaar werken. Ik werkte in een keuken van een restaurant, koken vond ik veel leuker dan advocaat worden. Al snel werd ik zwanger, we waren nog maar 22, eigenlijk wel heel jong. Hans verzette zich ertegen, maar het weg laten halen was ook weer een stap te ver. We gingen samenwonen, de baby kwam en hij was helemaal over the moon met onze dochter Sophie. Al heel snel was ik weer zwanger en toen werd onze tweede dochter geboren. Ik was gestopt met werken, avonddiensten in de keuken waren niet de combineren met twee baby’s.
Hans maakte ondertussen razendsnel carrière. Hij begon zijn eigen kantoor, waar op een gegeven moment dertig mensen werkten. Hij was heel veel weg. Reisjes, overwerken, etentjes. Tot ik er op een dag achter kwam dat hij al een paar jaar een relatie had met iemand van kantoor. Een veel te jonge meid, heel gênant. Ik ontdekte sms’jes op een ochtend toen hij aan het douchen was. Ik confronteerde hem ermee. En weer die reactie: als een klein kind huilend, met zijn hoofd op mijn schoot, het speet hem zo, hij zou er alles aan doen om het goed te maken.
Maar deze keer was ik echt boos. Hij was ook weer veel gaan drinken. Ik was altijd alleen thuis met de kinderen, en maar koken en zorgen en meneer nooit thuis en buiten de deur neuken. Maar ik hield wel van hem, ik was ook financieel afhankelijk inmiddels natuurlijk, het was moeilijk. We gingen in therapie, dat duurde wel twee jaar. Hij stopte met drinken doordeweeks. Na die twee jaar hadden we besloten een buitenhuisje te kopen. Inmiddels waren de kinderen het huis uit.
Ieder weekend gingen we samen naar dat huisje, daar waren we gelukkig. Op vrijdagavond had hij kantoorborrel, dan dronk hij mee. Als hij klaar was, reed ik hem naar ons paradijsje. Dan was hij helemaal van mij. We legden samen een moestuin aan, ik kookte, we dronken samen een glas. Daar zag ik hem helemaal tot rust komen. Elke maandagochtend vroeg verlieten we het huis weer en dan gingen we weer de routine in: ik alleen thuis, hij hard aan het werk. Dan zeiden we tegen elkaar: tot vrijdag he?
En toen werd onze kleindochter geboren. Ik was zo gelukkig. We besprongen die baby. Hans leek erdoor te verzachten. Plotseling verkocht hij zijn bedrijf en ging veel minder werken. Het was een heerlijke tijd, we waren veel met de baby. Ik ging steeds vaker ook alleen naar ons buitenhuisje, dan bleef Hans in de stad en kwam op vrijdag naar me toe. Hij ging wel op zondag al terug, wat me steeds meer begon te bevreemden. Maar ik nam het voor lief: het ging goed met hem, hij was meer ontspannen, hij zei dat hij het lekker vond om ook af en toe alleen te zijn zodat hij weer helemaal blij en opgelaten bij kon zijn in het weekend.
Op een vrijdagavond kwam hij weer aangereden. Ik had lamskoteletjes en salade gemaakt. Ik schonk hem een glas in. toen zei hij: “Ik ben verliefd op een ander. Ik ga bij je weg.” De grond verdween onder mijn voeten. Deze keer huilde hij niet, maar ik. Ik schreeuwde en huilde en smeet het eten de tuin in. Hij was heel kalm. Hij zei: “Het spijt me, maar ik kan niet meer, ik wil weer leven.” Na een half uur reed hij weer weg. Naar zijn nieuwe vriendin. Twintig jaar jonger natuurlijk, gescheiden en met tieners in huis.
Woedend ben ik. Al die jaren dat ik voor hem gezorgd heb, zijn shit heb gepikt, onze kinderen verzorgd, het mogelijk heb gemaakt dat hij zo hard kon werken. Alles heb ik voor hem opgegeven. En toen hij eindelijk weer thuiskwam, eindelijk minder ging werken en tijd voor mij en de kinderen had, ging hij weg. Ik had hem godverdomme veel eerder de deur moeten wijzen. Ik ben nu zestig. Ik heb niemand meer om voor te koken. En hij zit daar met zijn nieuwe liefde in een huis vol kinderen. Ik weet niet hoe ik verder moet.”
Pssstt… Wist je dat we ook een tijdschrift hebben? Neem een abonnement of koop een los nummer om te kijken wat je ervan vindt.
 maakt ongeveer mee wat Karin mee heeft gemaakt.){kind=link}