Willibrord Frequin (77) geeft elke drie maanden een afscheidsdiner en dan mogen zijn kinderen hem alles zeggen en vragen. Komt hij te overlijden, dan is alles gezegd. Noor vindt dat een topidee. Haar ouders zijn allang dood, maar wat zou ze nog veel met ze willen delen.
- Dat ze geweldige kleinkinderen hebben (mijn moeder heeft de jongste twee zelfs nooit gekend)
- Dat ze intens genoten zouden hebben van de kleinkinderen (in tegenstelling tot hun andere oma, die nog wel leeft maar die ze nooit zien).
- Dat ze een miljoen ijsjes voor ze zouden hebben gekocht, en stapels kerstcadeautjes. En dat ik dan gemopperd zou hebben, maar daar niks van hebben gemeend.
- Dat het me spijt dat ik zo’n lastige tiener was.
- Dat ik ze dankbaar ben voor mijn onbezorgde jeugd.
- Dat ik dankzij hun opvoeding best aardig terecht ben gekomen.
- Dat ik het toen best vervelend vond dat ze altijd zo bezorgd waren om mij, maar dat ik niets liever zou willen dan nog een keer horen: gaat het wel goed met je, meisje? Rij je voorzichtig? Laat je even weten dat je goed bent aangekomen?
- Dat ik nog elke dag aan ze denk.
- Dat ik dezelfde dingen tegen mijn kinderen zeg als zij vroeger tegen mij. ‘Omdat ik het zeg’, bijvoorbeeld. En: ‘Dan maak je maar zin.’
- Dat ik net zulke lekkere rode kool en soep maak als mama. En spijt heb dat ik haar recepten niet heb opgeschreven.
- Dat trouwen op mijn 21e inderdaad een beetje vroeg was.
- Dat ik nu samenwoon met de liefde van mijn leven en het allemaal goed is gekomen.
- Dat hun oude kerststal elk jaar onder mijn kerstboom staat. Inclusief schaapjes zonder snuit en onthoofde herders.
- Dat ik heel veel van ze hield. Ik geloof niet dat ik dat ooit tegen ze heb gezegd. Zo ging dat niet bij ons thuis.
- Dat ik daarvan heb geleerd en daarom mijn kinderen elke dag laat merken hoeveel ik van ze houd. Ik zeg het, ik app het en ik laat het ze voelen.
- Dat ik misschien ook wel afscheidsdiners ga houden, net als die malle Willibrord. Zodat ik ze ooit met een goed gevoel kan achterlaten.
- En anders kan ik altijd nog bij ze komen spoken.
