Er zijn momenten dat het zo zijn voordelen heeft een vrouw te zijn.
Ik pakte de trein van Amsterdam naar Etten-Leur. Normaal gesproken neem ik de trein via Den Bosch. Die rit duurt twintig minuten langer maar dan hoef ik maar één keer over te stappen. Er waren echter werkzaamheden op het spoor waardoor ik gedwongen werd via Rotterdam te reizen. Geeft niks, er zijn ergere dingen in het leven.
Ik checkte in op het Centraal Station, liep naar het perron en liet keurig de € 2,40 extra toeslag van mijn OV-chipkaart afschrijven die je moet betalen voor een intercity direct-aansluiting. Ik nam plaats. De trein zette zich in beweging. Na een minuut of vijftien verschenen er twee conducteurs. Een normale en een hoofdconducteur. Dat vind ik altijd fijn. Er schuilt een illegaal reizigertje in mij dat er stiekem van baalt als ze niet wordt gecontroleerd.
Achter mij ontstond een beetje tumult. Een man had, foei, in Amsterdam ingecheckt maar ook metéén weer uitgecheckt. Ik luisterde aandachtig naar de discussie. Meneer beweerde dat hij normaal had ingecheckt en dat er geen sprake van was dat hij de boel liep te besodemieteren. De conducteur was onverbiddelijk. Meneer werd beboet. Het laatste wat ik hem hoorde zeggen was een gefrustreerd: ‘Ik ga tot de allerhoogste regionen, hier ga ik werk van maken!’ Gelijk heb je, dacht ik.
De hoofdconducteur vroeg mijn plaatsbewijs. Vriendelijk gaf hij het terug en wenste mij een goede dag verder. In Rotterdam pakte ik de trein naar Breda. Net vóór Breda kwam er een conducteur de coupé binnen. Een heel knappe. Echt zo’n conducteur aan wie je graag je plaatsbewijs laat zien. Ik wapperde met mijn wimpers en overhandigde mijn chipkaart. Hij keek mij quasi streng aan. ‘Mevrouw.’ Oeps, dat klonk niet al te best. ‘Uw plaatsbewijs is niet geldig.’ U hebt op Amsterdam Centraal Station ingecheckt maar u heeft uzelf meteen weer uitgecheckt.
Ik schoot in de lach. ‘Nee hoor. Ik heb keurig ingecheckt. Uw collega heeft daarnet nog mijn plaatsbewijs gecontroleerd en hij zag geen vreemde mutatie’. Hij keek verbaasd. ‘Nee mevrouw, u heeft volgens mijn gegevens toch echt in- en weer uitgecheckt.’ De adrenaline spoot uit mijn oren. Ik háát het als ik ergens van word beschuldigd. Toch bleek ik kalm. Ik vertelde over de man die achter mij had gezeten en was beboet vanwege hetzelfde vergrijp terwijl hij toch echt onschuldig was. Ik eindigde mijn betoog met een: ‘Er gaat iets niet goed met jullie software of zo. Maar ik heb mijzelf keurig ingecheckt, heb zoals een eerlijke reiziger betaamt netjes die € 2,40 toeslag van mijn kaart af laten schrijven, Bovendien zou ik niet eens wéten hoe je incheckt en meteen weer uitcheckt.’
Ik heb geen idee of hij mij geloofde maar hij overhandigde mij mijn chipkaart. ‘Mevrouw zou u dan voor de zekerheid toch in Breda willen inchecken?’ Ik voelde een misplaatste opluchting. Op zulke momenten besef ik: het heeft ook voordelen een vrouw te zijn.
Pssstt… Wist je dat we ook een tijdschrift hebben? Neem een abonnement of koop een los nummer om te kijken wat je ervan vindt.
