Juliette heeft geen walk-in closet. Meer een prop-in closet. Terwijl ze droomt van een Audrey Hepburn-achtige capsule wardrobe: één zwarte jurk en klaar is Kees. HAHAHAHAHAHA.
Het zwarte hemdje is van zijden tricot, met geraffineerd gevlochten bandjes – en een koopje. Dat wil zeggen: voor zover een hemdje met een labeltje dat ‘Valentino’ tegen je rug fluistert een koopje kan zijn: het is afgeprijsd van 585 naar 146 euro en pas een uur na aankoop realiseer ik me dat ik nog nooit zo’n krankzinnig duur hemdje heb gekocht. Maar ja: dit is het zwarte hemdje dat alle andere zwarte hemdjes overbodig gaat maken. Dat weet ik zeker.
Bij mij in de buurt is een tattoo- annex nagelstudio met de verleidelijke naam Totally You. Hoewel ik nooit de neiging heb iets buitenissigs met mijn nagels te doen en aan mijn lijf geen tatoeage wil, zou ik daar wel naar binnen willen lopen. Want wie wil dat nou niet, de verzekering dat iets wat je aantrekt totally you is? Zo is het ook met dat Zwarte Hemdje Dat Alle Andere Zwarte Hemdjes Overbodig Maakt (ZHDAAZHOM). Een droomaankoop die het oergevoel van winkelende vrouwen in mij losmaakt: iets aanschaffen waarvan je hoopt – nee: zeker weet – dat dit het ultieme enige, geweldige kledingstuk voor jou is. Totally you!
Diep gelukkig ga ik dus met mijn nieuwe ZHDAAZHOM naar huis, popelend om al die andere overbodige hemdjes er nu eens voorgoed uit te gooien. Even een Marie Kondootje doen, want ik heb nou eenmaal geen walk-in closet. Meer een prop-in closet. Ik moet schiften, en alleen de topstukken mogen blijven – zoals mijn ZHDAAZHOM.
Mannen, even tussendoor: let op: jullie zijn in het algemeen van mening dat vrouwen het liefst een zo vol mogelijke klerenkast willen. Was will das Weib? Das Weib will shoppen! Maar zo zit het helemaal niet in elkaar. Nee, heren, das Weib will helemaal geen volle klerenkast. Das Weib will een lege klerenkast. Alleen is dat zo verdomd moeilijk.
Oké, naarmate ik ouder word, stroomt de kast iets minder snel vol. Schafte ik als twintigjarige nog alles aan wat de mode voorschreef, inmiddels laat ik me door een winkelmeisje echt niet meer aanpraten dat dat strakke jurkje in modekleur Prince-paars totally me is. De mode is bovendien meestal niet gemaakt voor mijn reuzendijen. Maar na telling blijk ik toch negen zwarte hemdjes te bezitten. En het kost me moeite er ook maar één de deur uit te doen. Mijn Zwarte Hemdje Dat Alle Andere Zwarte Hemdjes Overbodig Maakt maakt niet alle hemdjes overbodig, want ze zijn allemaal net even anders en ik kan niet kiezen.
Decadent is het. Mijn grootmoeder had één jurk voor door de week en één voor zondag. En vrouwen met onvervalste stijl hebben gewoon dat ene sublieme Kleine Zwarte Jurkje in de kast hangen. Audrey Hepburn in Breakfast at Tiffany’s is altijd mijn grote stijlicoon geweest, het toppunt van chic in dat simpele zwarte jurkje dat alle andere zwarte jurkjes overbodig maakt – wat? Dat alle andere kleren overbodig maakt! Het ideaal van de capsule wardrobe lonkt, maar mijn klerenkast spreekt andere taal. Waarom? Omdat ik nu eenmaal van winkelen hou? Omdat ik te slap ben om te kiezen? Omdat ik een decadent, stijlloos wezen ben? Nee toch?
Volgens mij spreekt mijn klerenkast de taal van nu. Een tijd waarin je niet één unieke persoonlijkheid hebt die in één klein zwart jurkje past. Was will dat Weib? Hoezo das Weib? Das Weib bestaat niet meer. Das Weib van tegenwoordig wil genieten van het feit dat ze zoveel verschillende vrouwen kan zijn. Ook Audrey Hepburn had trouwens een uitpuilende walk-in closet barstensvol Givenchy’s die stuk voor stuk een ander aspect van haar persoonlijkheid accentueerden. Dus wie ben ik om mij te willen beperken? Ik lijk niet eens op Audrey Hepburn, ik zou nevernooit in haar Kleine Zwarte Jurkje passen. En mijn persoonlijkheid al helemaal niet. Ik zou doodgaan van verveling, trouwens, met slechts één Grote Zwarte Jurk in een kale kast. En ik hou van al mijn negen zwarte hemdjes. Misschien is een grote, volle walk-in closet wel totally me.
Lees ook: Trouwjurken – van 1915 tot nu (heerlijk!)
