Wanhoopskreet: ‘Ik word gek van slaapgebrek’

-

Sanderijn (54) slaapt al twee jaar zo slecht dat ze er bijna suïcidaal van wordt. “De huisarts wil me niet doorverwijzen. De overgang, mevrouw, zegt ze. Het gaat wel weer over.” 

“Twee jaar geleden zat ik voor mijn werk in een ingewikkeld project met rare werktijden. Het sloopte mijn slaapritme, ik sliep soms maar twee uur per nacht. Het rare is dat ik gewoon bleef functioneren. Weliswaar als een zombie die verder nergens energie voor had, maar toch: ik deed mijn werk. Toen dat project was afgerond, dacht ik dat het slapen ook wel beter zou gaan. Niets daarvan, soms weken achter elkaar twee, hooguit drie uur per nacht. En dat is nog steeds zo. Mensen geloven het niet. ‘Je slaapt vast zonder dat je het beseft,’ zeggen ze. Waarom zou ik liegen dat ik op de wekker bijna alle uren zie langskomen? Alsof ik het verzin, dat ik me nacht en nacht dood lig te vervelen.

Ik heb echt alles geprobeerd. Ontspanningsoefeningen. Stress release. Ademhalingstechnieken. Uren voor het slapengaan geen schermtijd meer. Yoga. Donkere slaapkamer. Alleen slapen. Niks eten of drinken dat prikkelend kan werken. Geen alcohol. Slaapthee. Melatonine. Warme melk. Elk denkbaar huismiddeltje. En slaapmiddelen. Daarvan ging ik wel out, maar uitrusten deed ik niet en bovendien was ik er de volgende dag suf van.

En dit dus al twee jaar – ik heb soms suïcidale gedachten als ik in het donker weer eens zo’n lange nacht uitlig. Omdat ik zo moe ben en toch niet kan slapen. Het is net alsof mijn lijf zich niet meer uit kan zetten, alsof de fysieke prikkel van ‘je moet nu slapen en uitrusten’ mijn hersens niet bereikt. Alsof er ergens kortsluiting zit. Met als gevolg dat ik alle dagen doodmoe ben.

Bij mijn nieuwe huisarts – de oude is met pensioen – had ik een surrealistisch consult. Ik vertelde mijn klachten en ze begon over slaaphygiëne alsof ik daar in twee jaar tijd nog niets mee had gedaan. Ik vertelde haar mijn klachten en ze begon ze waar ik bij zat te googelen. En ik durfde niet te zeggen: ‘Dat kan ik zelf ook wel, ik zit hier omdat u er hopelijk voor door hebt geleerd.’

De conclusie van het consult was ‘Ik kan niets voor je doen’. Afwijzing en ontkenning ineen, ik was verbijsterd. En ook verdrietig omdat ik me totaal niet serieus genomen voelde. Er werd nog maar eens een bloedonderzoekje besteld. Maar wat ik wil, is een doorverwijzing naar een endocrinoloog.

Ik heb namelijk het idee dat er iets volkomen verstoord is in mijn hormoonhuishouding. Alsof ik amper melatonine aanmaak en de pilletjes van de drogist het effect hebben van watjes naar een olifant gooien. Ik lees verhalen van lotgenoten die baat bij hebben gehad bij een hoge dosis melatonine. En ik wil dat minimaal laten onderzoeken. Zoals je depressief kunt worden van een serotoninetekort en diabetes kunt krijgen als je insulinehuishouding in de war is, zo kan er toch ook iets mis zijn met je slaaphormonen?

Het probleem is dat ik die doorverwijzing maar niet krijgt. De overgang, mevrouwtje. Het gaat wel weer over. Iedereen slaapt wel eens slecht. De keer dat ik mijn tranen niet in kon houden, stelde ze een psycholoog voor. Alsof je therapie voorstelt aan iemand met een gebroken been. Vlieg ik haar aan (en soms heb ik zo’n zin om met mijn vuist op dat bureau te slaan) dan krijg ik die doorverwijzing zeker niet, maar ongetwijfeld wel een aangifte aan mijn broek.

Ik ben nu aan het oefenen voor het volgende gesprek met de huisarts, wanneer deze hele crisis voorbij is. Ik wil duidelijk kunnen maken, met de wetenschappelijke documentatie die ik inmiddels heb, dat doorverwijzing zin heeft. Genoeg aandringen om eindelijk serieus te worden genomen. Op een of andere manier laten merken dat het menens is en dat ik me niet weer laat wegsturen. Kortom, assertief zijn, hoewel ik daar eigenlijk de energie niet voor heb. Maar ik verdom het nog langer om weggezet te worden als iemand met vage klachten. Er is niets vaags aan veel te weinig slapen.”

Lees ook: Woelen, zweten, dromen – ik slaap steeds slechter

gifgif
Monica Oliveira
Monica Oliveira
Monica Oliviera interviewt vrouwen voor Saar Magazine. Ze is 51, getrouwd en woont in Twente. Haar drie kinderen zijn min of meer de deur uit - behalve rond etenstijd.

RECENTE ARTIKELEN