Hoe ouder Juliette wordt, hoe vaker ze moet huilen bij een film en programma’s als Spoorloos. En het leuke is: haar man jankt gezellig met haar mee.
Gisteren keek ik de film The History of Love. Ik vond het niet eens een echt goeie film – De geschiedenis van de liefde van Nicole Krauss is een van mijn lievelingsboeken, en zoals je weet kan de film dan alleen nog maar tegenvallen. Maar toch: aan het eind had de regisseur me toch waar-ie me hebben wou en kwamen de tranen, toen ik die oude man en dat jonge meisje samen op een bankje zag zitten, waar eindelijk de geschiedenis van alle generaties samenkomt en dat is zo ontroerend, en boehoe…. Ik was verkocht.
Dat gehuil bij films en tv-programma’s, dat wordt steeds erger. Na mijn vijftigste ben ik volstrekt emotioneel incontinent geworden. Ik huil inmiddels aan het eind van élke film. En ook een paar keer in het midden; ze zien je toch niet in het donker van de bioscoop. Het gebeurt bovendien niet alleen bij films die ik voor het eerst zie: als ik eens een keer een lekker potje wil janken pak ik de dvd van The Notebook of van Sleepless in Seattle of van Love, Actually (die als voordeel heeft dat je ook af en toe een potje kan lachen) en ondanks het feit dat ik al die films al twintig keer heb gezien, komen ze, huppetee, weer tevoorschijn: de waterlanders, op alle momenten dat de regisseur dat heeft bedoeld.
Dat huilen bij een film of een tv-programma is eigenlijk best lekker. Vooral als er niemand bij is, want anders wordt het zo gênant. En goddank begint mijn man nu last van hetzelfde te krijgen als ik, dus zitten we samen ineens omstandig in onze ogen te vegen als Spoorloos op tv is. Of als we voor de tachtigste keer Máxima een traan zien wegpinken op haar bruiloft. En als je het samen doet, is het ineens niet meer zo gênant (nou ja, een beetje, in het begin), maar wordt het een mooi gedeeld moment. Of juist een moment waarop je elkaar aankijkt en allebei door je tranen heen moet lachen – wat ook weer een mooi gedeeld moment is. Leve de snikkende man, zou ik zeggen.
Het enige wat me nog een beetje dwarszit, is dat ik huil ALS DE REGISSEUR DAT WIL. Ik weet hoe het werkt, achter de schermen. Ik heb ooit anderhalf jaar bij de televisie gewerkt. Daar zitten mensen die PRECIES op een tiende van een seconde uitmikken waar ze de mensen voor hun camera én de mensen thuis voor de buis aan het huilen krijgen. Dat doen ze met sadistisch genoegen, kan ik je vertellen.
Ik heb bij een tv-programma gewerkt waar ik de regisseur vanuit de regiekamer hoorde roepen: ‘Inzoomen op dat kutwijf! Nog twee seconden en dan zeg je dat we beelden hebben van haar kinderen. Nu! Inzoomen!’ En dan werd het arme mens aan tafel geconfronteerd met beelden die iedereen voor haar verborgen had gehouden, zodat we in de show echte tranen zouden zien. Ik kon niet zo goed tegen dat gemanipuleer, en ik ben ermee opgehouden. Dus ik weet hoe het werkt, en toch. Toch huil ik altijd als een regisseur dat wil. Is dat een overwinning op cynisme, of ben ik een willoze zak emoties met afstandsbediening? Ik ben bang dat het laatste het geval is.
Eén troost: ik kan het tegenwoordig ook met kunst. Laatst stond ik voor een schilderij van Matisse, en de tranen sprongen me in de ogen. Van ontroering. Omdat ik het zó mooi vond. Heeft Matisse echt niet bedoeld. Komt helemaal uit mezelf.
Ik ben nog maar 55. Ben benieuwd hoe het is als ik 85 mag worden. Moet er dan iemand met een dweiltje achter me aan?
