Stella zit verbijsterd tegenover haar nieuwe huisarts, die uitsluitend op haar computerscherm kijkt en zich een ongeluk tikt. “Zit ze nou stiekem mijn klachten te googelen?”
Komt een vrouw bij de dokter en die vrouw ben ik. In geen jaren geweest, maar nu moet het er toch maar een keer van komen. Omdat er ook nog een verhuizing tussen heeft gezeten wordt het een nieuwe dokter. Zomaar op aanraden van een vriendin naar een leuke huisarts gaan, kan helemaal niet. Wat is uw postcode mevrouw, vraagt de assistente als eerste. Dat wordt dus een blind date, geen idee wie er achter die lichtgele deur zit maar de postcode klopt.
LEES OOK Komt een vijftiger bij de dokter
Het is een praktijk met alleen parttimers, allemaal vrouw. Wat leuk, denk ik nog. De huisarts zit schuin tegenover me. Haar ogen gericht op haar computerscherm. Eerst kan ze me niet vinden. We hebben een nieuw systeem, moppert ze, dat gaat wel eens mis. Maar dan pop ik op, gelukkig ik besta. We komen ter zake en dat moet snel want een consult mag niet langer dan tien (10!) minuten duren.
Ik krijg ter plekke heimwee naar onze oude dokter, die al jaren met pensioen is maar die gewoon tijd voor je had. Als de assistente inschat dat er meer tijd nodig is dan mag twintig minuten ook, maar wordt wel het dubbele tarief in rekening gebracht waarschuwt ze. Hoe kun je nou van te voren weten hoeveel tijd er nodig is? Word je er dan middenin een zin uitgeknikkerd? Gaat er een alarm af?
De dokter tikt zich een ongeluk. Wat zijn de klachten precies, tiktiktik. Ze zit schuin tegenover me. Grijze paardenstaart, grijze trui, vale spijkerbroek.
Ik begrijp ook wel dat je niet elke dag zin hebt in lippenstift en een kek rokje, maar misschien is het een idee de witte jas weer in het leven te roepen. Om te beginnen herken je de dokter dan en als ze haar tuinkleren aan wil houden kan dat gewoon. Ik merk dat ik geobsedeerd ben door de tien minuten. Er hangt een Ikea-klok naast het raam, ik kan mijn ogen bijna niet van de wijzer afhouden. We gaan even luisteren, zegt ze tussen het tikken door, nee hoor, je hoeft niet te gaan staan. Dat doe ik wel, beleefdheidsreflex. Ze kan niks ontdekken.
Heb ik zelf misschien een idee wat het kan zijn? Eh nee, daarom zit ik hier. Samen tasten we in het duister. Waarschijnlijk komt dat in mijn status want ze keert terug naar haar scherm en begint weer te tikken. Oh ja, zegt ze opeens, rook je eigenlijk? Ik denk dat ze zat te googlen, zegt mijn dochter later, dat doen ze namelijk als ze de symptomen niet thuis kunnen brengen. Er is een speciale huisartsen-site die ze daarbij helpt. Zou dat nou echt zo zijn? Poortwachters zijn het, zegt een vriendin. Ze moeten er van de verzekering voor zorgen dat jij niet naar de specialist gaat. Poortwachter, tien minuten, google.
Wat is er gebeurd met die mooie mensenbaan? Vroeger was de huisarts een soort verlengstuk van het gezin. Jij kende hem en hij kende jou, hij (ja sorry, het was toch meestal een man) wist hoe de kinderen heetten, kwam gewoon aan de telefoon als het moest. Of is dat alleen nog op Vlieland waar dokter Deen te paard patiënten bezoekt? Dit is toch he-le-maal geen leuk beroep meer.
LEES OOK ‘Kleedt u zich maar even uit’, zei het schoolvriendje van mijn zoon
