George Clooney aaide over haar rug, Joanna Lumley kieperde een schotel chocolaatjes in haar tas. Ilonka Leenheer verteld over haar celeb-avonturen en onthult meteen waarom zij beeldschoon zijn en wij eruitzien als gewone stervelingen.
Voor ik van wal steek een waarschuwing: er zit behoorlijk wat namedropping in dit stuk. Niet omdat ik mezelf interessant wil maken, maar het is nu eenmaal mijn beroep met enige regelmaat naar Hollywood of een andere glamourous locatie te vliegen om daar een celebrity te interviewen. Met een beetje geluk één op één, zoals dat heet, met wat minder geluk met een aantal buitenlandse collega’s erbij, gezellig aan een ronde tafel. Ja, eigenlijk precies zoals in Notting Hill, waarin Hugh Grant tot zijn eigen verrasssing op een junket (want zo heten die dingen) belandt en zich moet voordoen als schrijver voor Horse & Hound om zo Julia Roberts te spreken. Of, wat realistischer, zoals in de laatste film van Natalie Portman, Vox Lux, waarin ze een Lady Gaga-achtige zangeres speelt.
Het is altijd vechten bij zo’n rondetafelgesprek, niet alleen om het woord, want sorry hoor, mijn vragen zijn leuker dan yours, maar ook om de beste plek. Gelukkig denken veel collega’s dat dat recht tegenover de beroemdheid is, qua dat ze zo het beste oogcontact hebben, maar voor mij is de beste plek direct naast de ster in kwestie, zo dicht mogelijk als het decorum maar toelaat. In de hoop dat iets van hun fabulousness op mij afstraalt, ik bedoel, je weet maar nooit hoe dat werkt, een soort osmose of zo. Of omdat je dan thuis kan zeggen dat je letterlijk dij aan dij hebt gezeten met Michael ‘Fassy’ Fassbender (hoewel het redelijk confronterend was dat zijn dij de helft van mijn dij was) of dat George Clooney een half uur over je rug heeft geaaid (sorry not sorry, die anekdote zul je tot mijn dood blijven horen) maar vooral ook omdat ik letterlijk elke porie wil zien. Ik bedoel, iemand moet het doen, hoe weet je anders dat Beyoncé een klein snorretje heeft, wat me meteen enorm voor haar innam, en ze rook nog lekker ook, of dat Keira Knightley pukkels op haar voorhoofd heeft, ook al zo sympathiek, die vakkundig weggeschminkt waren maar niet voor een geoefend oog als het mijne.
Ik kan dus uit de eerste hand vertellen dat dit de enige kleine onvolmaaktheden zijn die ik ooit heb bespeurd. De meeste sterren zien eruit alsof ze van een andere planeet komen, waar mensachtigen rondlopen met porie- en rimpelloze huidjes, met perfecte proporties, met lichamen zo dun dat je je soms afvraagt waar ze hun skeletten hebben gelaten. Emma Stone ziet er echt uit als een alien, een beeldschone weliswaar, maar toch niet helemaal van deze wereld. Zelfs als je een beroemdheid off-duty tegen het lijf loopt, zoals in maart, toen Gwyneth Paltrow in het kantoor van de serie Will & Grace bijna over mijn benen struikelde (ik zei al: namedropping, véél namedropping) en ik in die luttele seconden met een Terminator-achtige precisie-scan alles afvinkte: perfecte huid, nauwelijks make-up, strak lichaam, benen tot de oksels, platte buik, bovennatuurlijke glow. Je zou haar bijna erom haten, maar ik ben tegen woman on woman crime, zoals ze dat in Amerika noemen, vrouwen afkraken alleen maar omdat ze zo perfect lijken. Je kunt wel lachen om die hele Goop-filosofie, met jade-eieren in haar yoni en conscious uncoupling en god mag weten wat voor onzin nog meer, maar het werkt overduidelijk voor haar en ik wilde eigenlijk meteen de hele Goop-skincarelijn aanschaffen ware het niet dat dat enigszins (lees: enorm) boven mijn budget was.
Ik pers al jaren elke ochtend een halve citroen in heet water en drink dat op mijn nuchtere maag omdat Cate Blanchett ooit tegen me zei dat ze dat elke dag deed en ik heb zelden een mooiere vrouw naast me op de bank gehad. En ze heeft ook wat rimpels hoor, als je heel goed kijkt (wat best lastig is want ze is werkelijk oogverblindend), al zag ze er in Ocean’s 8 opeens verdacht opgestrakt uit; ik hoop niet dat ze naar de cosmetisch arts van Sandra Bullock is geweest want die lijkt tegenwoordig uit beton opgetrokken. Zo zonde. Maar dat is kennelijk wat peer pressure met je doet: een prachtige vrouw is in Hollywood nog niet prachtig genoeg, zelfs niet als je een rijtje Oscars en Golden Globes op je nachtkastje hebt staan.
Maar goed, ondertussen worden wij gewone stervelingen dus dagelijks geconfronteerd met beautyidealen die nauwelijks haalbaar zijn. Het zou wat schelen als iedereen daar eerlijk over was. Om even op Notting Hill terug te komen: daarin zegt Julia Roberts als haar filmpersonage gewoon dat het twee pijnlijke operaties gekost heeft, neus en kin, om er zo uit te zien, plus een leven lang honger. Debbie Harry, eeuwig stijlicoon, zegt eerlijk dat ze een facelift heeft genomen omdat dat er nu eenmaal bijhoort in haar beroepsgroep, en ook Jane Fonda, die er in het echt trouwens nóg fantastischer uitziet dan in Grace & Frankie, zegt dat ze graag het lef had gehad het zonder plastisch chirurgie te doen maar dat het waarschijnlijk wel tien jaar aan haar acteercarrière heeft geplakt. Maar hun (jongere) collega’s doen veelal alsof ze zo wakker zijn geworden, met bijvoorbeeld opeens nieuwe tanden, zomaar uit het niks gegroeid, of nieuwe wangen. Ze drinken alleen liters water voor die vlekkeloze teint en hoeven ook níks te doen voor die size zero, kijk ze poseren met een pizzapunt op Instagram, en ze rennen verder alleen maar de hele dag achter hun kinderen aan, echt. Ik ren de hele dag achter mijn kat aan, maar dat zet zero zoden aan de dijk kan ik je vertellen. Nicole Kidman, kom op, we weten heus wel dat je meer dan de toegegeven ene keer in je leven botox hebt gebruikt. Wat dat betreft heb ik meer waardering voor Courteney Cox (Monica uit Friends) die spijt als fillers in haar hoofd heeft van alle injectables waardoor ze niet meer op zichzelf lijkt en dat ook eerlijk vertelt en er alles aan doet om de procedures ongedaan te maken. (En boe trouwens tegen die cosmetisch artsen die die vrouwen als een wandelende kassa zien en maar door blijven spuiten in plaats van ze in bescherming te nemen).
Voor de goede orde, want ik ga hier geen heilige lopen uithangen: een keer per jaar laat ik voor 220 euro mijn frons wegbotoxen en dat vind ik nog steeds een goede investering en als ik meer geld had zou ik ook heus wat meer doen. De zakkende kaaklijn die ik elke keer als ik mijn laptop opensla in mijn beeldscherm weerspiegeld zie (of, een nog groter schrikmoment, in de omgekeerde camera van mijn iPhone), wat zou ik die graag laten opstrakken. Dat buikje dat daar opeens zomaar was (I woke up like this! Wat de fuck!), dat zou ik zo graag laten wegvriezen (liposucken vind ik eng), maar dan heb je het toch ook al gauw over een paar duizend euro want dat heeft natuurlijk weer meerdere behandelingen nodig. En hoewel ik als kind blij was dat ik als enige in de klas geen beugel had (ik had al een bril en was slecht in gym, dat was meer dan genoeg) baal ik daar nu ontzettend van, want dat gebit gaat steeds schever staan. Maar de kosten van orthodontie voor volwassenen zijn schrikbarend (twee- tot drieduizend euro) en minimaal twee jaar met een beugel lopen, daar zie ik ook tegenop. Of vinden mannen het tegenwoordig leuk om met een beugelbekkie te zoenen?
Hop, zo heb je niet alleen last van een pay gap maar ook een beauty gap. Want als ik het geld had, dan zou ik me twee keer per week van de bank laten trekken door een personal trainer – Gwyneth Paltrow dankt dat waanzinnige figuur aan de keiharde workouts van Tracy Anderson, die haar al dertien jaar drie keer per week van de bank trekt (voor drie keer per week heb ik geen tijd jongens, deze stukken schrijven zich niet vanzelf). Als ik het geld had, dan liet ik drie keer per dag waanzinnig gezonde maaltijden aan huis bezorgen, zoals Jennifer Aniston jarenlang deed, of had ik een personal chef zoals Rihanna. Het moeilijkste van koken vind ik namelijk verzinnen wat je moet eten en het dan vervolgens in huis halen én ook nog koken (nogmaals, deze stukken schrijven zich niet vanzelf). Een bord pasta in elkaar flansen gaat nog steeds een stuk sneller, makkelijker en goedkoper dan Ottolenghiën.
Als ik het geld had, zou ik er werkelijk fantastisch uit kunnen zien. En oké, misschien ook als ik minder lui was. Ik ben lid geworden van het Soho House vanwege de luxe sportschool waar ik welgeteld, in de acht maanden dat ik daar nu kind aan huis ben, nul keer ben geweest. Terwijl ik wel gemiddeld drie keer per week zoeteaardappelfrietjes zit te eten in die club (zoete aardappel is heel gezond! Een superfood!). Maar ik weet zeker, echt honderd procent, dat als ik het me kon veroorloven, ik twee keer per week personal coach Marnix van den Broeke zou inhuren om me in shape te slaan. Of alleen om naar hem te kijken, want hij is wonderschoon. Of alleen naar hem te luisteren, want daar kikker je ook al van op.
Ik dwaal af. Waar hadden we het over? O ja, dat het niet eerlijk is dat celebrity’s alles tot hun beschikking hebben om er zo vlekkeloos uit te zien. Laat ik twee kanttekeningen bij mijn eigen ongenuanceerde bewering zetten. Ten eerste, zoals Blondie en Jane al suggereerden: hun uiterlijk is wel iets belangrijker voor hun werk dan het mijne voor het mijne. Ik zit dit nu bijvoorbeeld te tikken in pyjama met ranzig haar want niemand die het ziet en de kat vindt werken in bed het gezelligste wat er is. Celebrity’s worden daarentegen onder een microscoop gehouden en als er maar enige imperfectie is, een rimpel of een kilo te veel of juist te weinig, worden ze door ons klootjesvolk afgemaakt. En ze zijn natuurlijk ook al een stuk knapper om mee te beginnen. Mij wil je echt niet metersgroot op een bioscoopscherm zien.
Ten tweede: ze hebben natuurlijk ook wel wat meer in huis dan just a pretty face. Talent, charisma, uitstraling. De laatste jaren interview ik steeds meer beroemde zeventigplussers en wat een genot en inspiratie is dat. Ze malen niet meer om hun imago, ze zijn warm en wijs en kunnen smakelijk om zichzelf en de wereld lachen. Ik wilde meteen door Joanna Lumley (Patsy uit AbFab) geadopteerd worden, die een schotel chocolaatjes in mijn tas kieperde ‘for on the road, dahling’. Ik was ontroerd door de plotselinge openheid van Glenn Close die zei dat ze pas sinds drie jaar, ze is nu 71, vrede heeft met wie ze is. Het was lachen én huilen met Goldie Hawn, die lekker in een bloot jurkje maling had aan modepolitieachtige commentaren dat je boven een bepaalde leeftijd bingoarmen en rimpeldecolletés moet bedekken. Mooie vrouwen. Rolmodellen. Zó wil ik oud worden. En dat kost niks.
TEKST ILONKA LEENHEER
Pssstt… Wist je dat we ook een tijdschrift hebben? Neem een abonnement of koop een los nummer om te kijken wat je ervan vindt.
