Waarom zelfs Miriam heel even schijt had aan de anderhalve meter

-

De moeder van Miriam kreeg eind februari te horen dat ze allerlei controles zou moeten ondergaan. Deze werden uitgesteld vanwege corona. Nu haar moeder weer werd opgeroepen heeft Miriam even maling aan die anderhalve meter.

Keurig aangekleed zit ze op mij te wachten. Ze draagt een witblauw gestreepte klokkende rok, een wit overhemd en in het zakje van haar bloesje zit een geborduurd pochetje. Ze draagt daarbij haar allermooiste schoenen. Schoenen die we, na een eindeloze expeditie langs alle schoenenzaken in het centrum van Breda, vorig jaar kochten. Schoenen waar ze al in de eerste de beste schoenenzaak haar oog al op liet vallen maar die ze op dat moment nog te duur vond. Mijn moeder wilde ‘nog even verder kijken’ dus gingen we langs zo’n beetje alle schoenenwinkels die er waren om uiteindelijk bij de eerste beste winkel die we bezochten weer terug te komen. Het prijskaartje was ineens geen enkele probleem meer.

Mama moet voor controle naar het ziekenhuis in Oosterhout en ik ga met haar mee. Ondanks dat ze niet tot mijn huishouden behoort. Ondanks dat er van ons nog steeds social distancing wordt verwacht. Ondanks het feit dat we die anderhalve meter niet kunnen bewaren, rijd ik vandaag met haar naar het ziekenhuis. Nood breekt wet zal ik maar zeggen. Haar afspraak werd de afgelopen maanden zo vaak uitgesteld dat ik het niet over mijn hart kan krijgen om mijn achtenzeventigjarige moedertje met een zorgtaxi die kant op te laten gaan. Ze heeft de afgelopen nacht slecht geslapen zegt ze. ‘En toen ik bijna sliep moest ik piesen’. Ik schiet in de lach.

‘Denk je dat ik mee naar binnen mag?’ vraag ik aan haar als we eenmaal op weg zijn. ‘Dat zal toch wel?’ antwoordt mijn moeder verschrikt. Ik heb geen idee. Het betreft een controle. Ze moet een scan ondergaan. Aanstaande donderdag volgt de uitslag. Als ik een beetje logisch nadenk mag ik nu vast niet met haar mee naar binnen, maar maken ze voor die uitslag aanstaande donderdag vast wel een uitzondering. De laatste keer dat we naar het ziekenhuis moesten en we bij binnenkomst onze handen moesten steriliseren merkte ik dat mama daardoor werd overweldigd. Ineens werd de werkelijkheid haar duidelijk. Kordaat greep ik haar bij haar tengere arm en loodste haar door de gangen naar het juiste loket. Eenmaal daar aangekomen staarde ze vol ongeloof naar de naam van die afdeling. ‘Oncologie’. Ze werd boos. ‘Nee Miriam. Hier moet ik niet zijn’.

Lees ook: Ik doe niet meer mee aan alle onzin, daar ben ik nu te oud voor

Ze is stiller dan normaal tijdens het autoritje. Ik vertel haar dat ik al dagenlang brandende vingers heb. Een dag of vier geleden maakte ik een gerecht met hele scherpe rode pepers en het lijkt net alsof de beschermlaag van mijn handen af is door dat vele wassen. Ze reageert niet. De vorige keer toen ik van de snelweg Oosterhout binnenreed zei mijn moeder dat ze vroeger als jong meisje altijd in Oosterhout wilde wonen. ‘Geen idee waarom. Het leek mij een leuk dorp of zo’. Op exact dezelfde plek als ik Oosterhout binnenrijd veert ze op als een klein meisje. ‘Als kind wilde ik hier graag wonen. Geen idee waarom. Het leek mij hier gewoon leuk of zo’. Ik glimlach. Leg mijn hand op haar tengere been.

Eenmaal bij het ziekenhuis aangekomen parkeer ik de auto. We stappen uit en lopen naar de hoofdingang. Als we door de draaideur naar binnenlopen staat daar een desinfectie-apparaat. Braaf wassen we onze handen. Het prikt enorm. We worden door een verpleegkundige op anderhalve meter afstand te woord gestaan. Een triage volgt. We krijgen te horen dat ik niet mee mag naar de controle en dat ik buiten op haar moet wachten. Mijn kleine moedige moedertje zegt dat dat goed is. Als ik door dezelfde draaideur weer naar buiten loop en achteromkijk zie ik hoe mij frêle mamaatje in haar klokkende rok en haar witte bloesje door een verpleegkundige mee wordt genomen en uit mijn zicht verdwijnt. Ik slik de prop in mijn keel weg en haal diep adem. Buiten schijnt gelukkig de zon.

NIEUW: SAAR CURSUSSEN Hey! Wist je dat we nu ook cursussen hebben? Niet van die niemendalletjes gemaakt door jonge meiden, maar stevige en slimme online trainingen gemaakt door en voor 50+ vrouwen. Kijk hier voor ons nieuwe cursusaanbod.

Lees ook: 9 manieren om je relatie te verzieken

gifgif
Miriam Mars
Miriam Mars
Miriam (54) woont samen met JP en Kater Koos ergens in Brabant. Naast haar werkzaamheden als ZZP'er, werkt ze ook parttime voor een golfschool. Sinds 2021 is ze, naast moeder van twee volwassen kinderen, oma van Jan. Als de in Dubai woonachtige Jantje met zijn ouders in Nederland is laat ze alles uit haar handen vallen voor hem en is ze onbereikbaar voor iedereen. Meer weten? Op Instagram miriammars1968 laat ze alles zien. Nou ja. Bijna alles.

RECENTE ARTIKELEN