Erica (54) is na zes jaar begrip tonen en de portemonnee trekken klaar met Sophie (21), de verwende dochter van haar man, haar stiefdochter dus. “Hij zal altijd haar kant kiezen omdat-ie zich zo schuldig voelt over de scheiding.”
“Toen ik mijn tweede man leerde kennen, wist ik binnen een paar dagen wat ik allemaal had gemist in mijn eerste huwelijk. Warmte, belangstelling, relativeringsvermogen. Alles met Harm is leuker dan wat dan ook zonder hem. Met hem wil ik oud worden, ik heb nog nooit zoveel van iemand gehouden. Hij heeft slechts één ding waar ik moeite mee heb en dat is zijn dochter van 21 die drie dagen per week bij ons woont.
Zelf heb ik geen kinderen, ik ken Sophie, zoals ik haar hier maar even zal noemen, nu zes jaar, net zo lang als ik mijn man ken. Het is moeilijk een band te krijgen met een wildvreemde puber, maar ik begreep destijds heel goed hoe akelig het voor haar was dat haar ouders uit elkaar waren en ze op haar vijftiende tussen haar moeder en haar vader en zijn nieuwe vriendin moest gaan pendelen.
Misschien was het beter geweest als Harm na zijn scheiding op zichzelf was gaan wonen, maar financieel kwam dat niet rond. We zijn vrij snel gaan samenwonen, omdat het anders pure armoede voor hem zou worden. Indirect heb ik buitengewoon gul meebetaald aan het leuke leven van Sophie: ik betaalde de meeste kosten voor Harm en mij zodat hij alimentatie kon betalen en met haar op vakantie naar Griekenland kon gaan. Harm en ik zijn nog nooit verder geweest dan Ameland.
Daar heb ik nooit over gezeurd zoals ik me ook nooit heb opgeworpen als stiefmoeder. Als Sophie bij ons was, dan aten we vaak samen en plande ik vaak expres ’s avonds afspraken, zodat ze ook even alleen kon zijn met haar vader. Waren we met zijn drietjes, dan was er altijd spanning, Als ze in de knel zat, was ik goed genoeg om haar wiskunde uit te leggen. Als ik vroeg of ze de vaatwasser even uit wilde ruimen, kreeg ik een grote bek omdat ik ‘niks over haar zeggen had.’
Vijf jaar lang heb ik dat vergoelijkt: kind van gescheiden ouders, pubers schoppen nu eenmaal graag overal tegenaan. Begrip, geduld, de volwassene zijn, van die dingen. Want ik dacht dat er ooit een einde aan zou komen. Dat ze op haar achttiende, negentiende op kamers zou gaan en aan haar eigen leven zou beginnen. Nou, niet dus. Haar eerste studie heeft ze niet afgemaakt, van de tweede heeft ze het eerste jaar niet gehaald, omdat ze het te druk had met roken en snapchatten in plaats van eens naar college te gaan.
Aan Harm heb ik niets, die gaat gewoon een derde studie voor haar financieren. Ze is zijn enige kind, hij voelt zich eeuwig schuldig over de scheiding, ze manipuleert hem briljant. Hij is weleens boos op mij geworden omdat ik iets zei over haar tafelmanieren (ze kauwt met open mond) en ze net deed alsof ze zou gaan huilen. Hij is als was in haar handen, van hem valt niets te verwachten. Hij zal altijd haar kant kiezen.
De vier dagen dat Sophie bij haar moeder woont, heb ik een heerlijk leven. Mijn lieve, leuke man en mijn huis voor mezelf. Geen rekening hoeven te houden met de nukken en grillen van een verwende meid die doet alsof het hier een hotel is. Daar draai ik op, die andere drie dagen zijn alleen maar stress. Ik had gehoopt dat er op den duur een soort vriendschap zou ontstaan, maar ik zie het niet gebeuren.
Zoals Sophie in het leven staat, kan het nog wel drie studies duren voor ze eindelijk iets van haar gading vindt. Het is al snel niet leuk genoeg of te saai of het past niet bij haar. Ik droom er wel eens van dat ze een gap year zal nemen. Desnoods financier ik dat dan ook nog wel mee. God, een jaar zonder die verwende doos – héérlijk.
Maar dan heeft ze natuurlijk nog niks om een eigen leven mee te beginnen. En dat is volgens mij de enige manier waarop dit een happy end kan krijgen: dat ze zelf verantwoordelijkheid neemt, een opleiding afmaakt, aan het werk gaat en een eigen leven gaat leiden. Ik ben me er zeer van bewust dat mijn geluk afhangt van haar geluk. Zo probeer ik het positief te benaderen: ik wens haar het beste.
En intussen snak ik naar minder Sophie. Zodat een ruim van te voren aangekondigd weekendje weg eens kan doorgaan. En niet weer wordt afgeblazen om dat ze ‘Maar papa, ik was het vergeten en ik heb je nódig’ roept. En ik mijn keuken niet uitgewoond aantref als ze eerder thuis is dan ik. Maar uiteraard niet doorgeeft dat ze niet mee-eet, zodat ik weer teveel heb gekocht van haar lievelingskostje waar ik zelf niet dol op ben. Ik weet dat ik de wijste moet zijn, maar ik ben er klaar mee. Ik wil van die stiefstoorzender af.”
LEES OOK 15 dingen die gebeuren als je kinderen op het huis passen
NIEUW: SAAR CURSUSSEN Hey! Wist je dat we nu ook cursussen hebben? Niet van die niemendalletjes gemaakt door jonge meiden, maar stevige en slimme online trainingen gemaakt door en voor 50+ vrouwen. Kijk hier voor ons nieuwe cursusaanbod.
NU MET 15% INTRODUCTIEKORTING (gebruik bij het afrekenen de code: introductiekorting)
 is na zes jaar begrip tonen en de portemonnee trekken klaar met stiefdochter Sophie (21), de verwende dochter van haar man.){kind=link}