Miriam heeft last van antromorfisme. Van wat? Ze dicht voorwerpen menselijke eigenschappen toe en dat veroorzaakt een soort van kortsluiting in haar hoofd.
Er zit een barst in mijn beeldscherm. Als ik een app wil downloaden krijg ik de melding dat mijn geheugencapaciteit ‘vol’ zit en regelmatig krijgt mijn telefoon een black-out. Na een nachtje aan de oplader start hij ‘meestal’ gewoon weer op alsof er niets aan de hand is. Als ik op een avond iets naar iemand wil appen beginnen ineens alle lettertjes zenuwachtig te trillen. Dat honden vaak op hun baasje lijken? Dat is een grappig bekend fenomeen. Maar smartphones?
Als ik mijn beklag doe over mijn haperende telefoon krijg ik precies het antwoord wat ik juist niet wil horen. ‘Misschien is het tijd voor een nieuwe Mir?’ Ik wil geen nieuwe. Ik wil deze. Mijn oude vertrouwde vijf jaar oude Samsung. Als ik het moet geloven zou mijn toestel op technisch gebied allang met pensioen moeten zijn gegaan. Is het bijzonder dat hij het überhaupt nog doet. Dat de camera nog werkt na al die keren dat ik hem uit mijn handen liet flikkeren. Is het uniek dat mijn batterij pas na 24 uur zegt dat hij naar adem snakt. Maar een nieuwe? Geen denken aan. We hebben samen zoveel meegemaakt dat we als het ware met elkaar vergroeid zijn.
Mijn vorige verbinding met de buitenwereld was een BlackBerry. Die lag heerlijk zwaar in de hand en had een superfijn toetsenbordje waar ik als een Razende Roeland op tekeer kon gaan. Ik begreep niet waarom mensen een smartphone prefereerde boven een BlackBerry. Ik vond dat zwiepen er zo achterlijk uit zien en ik hoorde altijd iedereen zo klagen over updates die hun hele telefoon overhoop haalden. Als mijn oude vertrouwde BlackBerry voor de zoveelste keer uit mijn broekzak liet vallen dan zei hij geeneens ‘au’ laat staan dat er iets niet meer werkte. De enige reden dat ik die telefoon verving voor een smartphone was omdat ik op het moment dat mijn abonnement afliep en ik voor een vers exemplaar de deur uitging en vervolgens te horen kreeg: Maar mevrouwtje? Deze zijn allang niet meer verkrijgbaar. (Met zo’n blik die mij vol medelijden/bedenkelijk/argwanend/onder welke steen heeft u gelegen, aankeek) Na heel veel zuchten en steunen en nog meer drama -nee Geen iPhone! – van mijn kant en heel veel geduld en overredingskracht van de andere kant liep ik uiteindelijk de winkel uit met een Samsung.
Als ik voor de zoveelste keer loop te jammeren – huil huil mijn telefoon doet raar. Vandaag of morgen valt hij helemaal uit en dan ben ik alles kwijt- grijpt mijn vriendin Daisy in. ‘En nu is het klaar! Ik heb nog een zo goed als nieuwe iPhone 6 voor je compleet met het doosje en alles. Ik kom hem morgen wel even afgeven’. Van schrik houd ik mijn mond. Een iPhone? Ik wil geen iPhone. Ik wil deze of een BlackBerry of voor mijn part een Nokia uit 1999 maar zeker geen iPhone. Ik ben netjes opgevoed dus iets in mij zegt mij dat ik een gegeven paard niet in de bek mag kijken en tover ik een neplach op mijn gezicht. ‘Nou wat lief van je’ piep ik.
Op YouTube volg ik een instructiefilmpje hoe je je Android overzet naar IOS. Als ik de andere dag een prachtig vormgegeven wit doosje overhandigd krijg van Daisy met daarin de zo goed als nieuwe iPhone 6 neem ik in gedachte afscheid van mijn oude vertrouwde Samsung. Het doet mij letterlijk fysiek pijn als ik uitermate voorzichtig de Simkaart uit mijn telefoon peuter. Nu is hij dus echt overleden. Nu heb ik zijn hart eruit gehaald. Ik open aan de zijkant van mijn iPhone het vakje waar mijn simkaart in moet en tot mijn schrik past deze er niet in. Nu heb ik helemaal niks meer. Ik heb zojuist eigenhandig mijn Samsung om zeep geholpen en ik kan niets met de iPhone.
In blinde paniek stop ik het hartje, de simkaart, weer terug in mijn Samsung. Tot mijn grote verbazing start hij vanzelf weer op. Alle functies doen het weer. Alle contacten komen weer tevoorschijn. Zelfs de barst op het beeldscherm lijkt te zijn verdwenen. Dolgelukkig stop ik de iPhone weer terug in het doosje en doe het dekseltje er weer op. Ik heb mijn eigen lieve telefoon gered van een wisse dood.
Lees ook: Je had één telefoon voor het hele gezin
