Miriam moest nooit veel hebben van Veronica Inside (want: voetbal-hater en vrouwonvriendelijke mannen-hater), maar sinds ze een aflevering heeft gezien is alles anders. ‘Johan Derksen is het type oom die je ’s nachts gerust kan bellen.’
Oké. Ik ben om. Ik keek nooit naar Voetbal Inside omdat ik een hekel heb aan boze witte verongelijkte homofobe vrouwonvriendelijke mannen. En al helemaal aan boze witte verongelijkte homofobe vrouwonvriendelijke mannen die over voetbal lullen. Ik heb niks met sport en al helemaal niet met voetbal. Zelfs vrouwenvoetbal kan mij voor geen meter boeien. Ik zou geen één voetbalspeler van naam kennen.
Dat ik nu een enorme fan van het programma ben geworden kwam een soort van per ongeluk. Ik lag op de bank en de afstandsbediening lag op een bijzettafeltje dat net buiten mijn bereik stond. Ik was te lui om overeind te komen dus bleef ik liggen waar ik lag. ‘Oma’ wilde even na het avondeten een klein tukje gaan doen op de bank. Heerlijk met wat geouwehoer op de achtergrond zou ik eens lekker in slaap gaan vallen.
Ik lag met een half oor te luisteren onder mijn dekentje te luisteren naar Johan Derksen en René van der Gijp. De ene na de andere lachsalvo borrelde in mij omhoog. Huilend van het lachen ging ik overeind zitten, pakte de afstandsbediening en zette het geluid harder. De ene na de andere verschrikkelijk foute opmerking werd de ether in geslingerd. Wanhopig probeerde Wilfred Genee de boel te redden. Te sussen. Af te zwakken. In te dammen. Maar daarmee gooide hij alleen maar olie op het vuur. Niks of niemand werd gespaard door de heren aan zijn tafel. Ik kwam niet meer bij.
Heel even had ik een soort van last van verraad ten opzichte van alle vrouwen, homo’s en niet witte mensen maar dat duurde maar een paar seconden.
Dertig jaar geleden woonde ik in Tel Aviv en was hoogzwanger. Mijn man was een Palestijn en had een witgoedzaak in tweedehands spullen. Ik ging vaak met hem mee op pad als we aan particulieren spullen gingen afleveren. Er was één bepaalde wijk, de Tikva, die nogal berucht was. De mensen die daar woonden hadden echt een enorme hekel aan Palestijnen en staken dat ook niet onder stoelen of banken. Mijn ex-man zag er niet uit als een Palestijn en dus aan mij de taak om vooral zijn identiteit niet te onthullen als we daar waren.
Nou dat hoefde niet. Daar hadden ze helemaal geen interesse in. Als ze mij zagen? Blond en hoogzwanger? Ik moest gaan zitten en eten. In elk huis waar we kwamen werd ik als een koningin ontvangen met mijn dikke buik. En als dan de onvermijdelijke vraag kwam: ‘ben jij één van ons?’ en ik dan antwoordde: ‘nee maar dat is hij ook niet’ dan reageerden ze onwijs lief. Geeft niks gamuda (liefje) Zitten. Eten. Drinken.
Er was ook een bepaalde wijk die bekend stond om de progressieve liberale bewoners die daar woonden. De grachtengordel van Tel Aviv, zeg maar. Daar werd ik compleet genegeerd. Maar dan ook compleet. Ik was overduidelijk niet-Joods en deze ‘goji’ (niet Joodse) had het lef gehad om zichzelf te laten bezwangeren door één van hun mannen? Ik werd behandeld als garra. Als stront.
Johan Derksen is het type oom die je ’s nachts gerust kan bellen om te zeggen dat je op je fiets met je dronken kop in de sloot bent gereden en die je dan komt redden. Zo’n type oom die gewapend met een badlaken uitstapt, die vervolgens om je heen slaat en met gevaar voor een nat pak je fiets uit de sloot vist en je veilig naar huis brengt. René van der Gijp is het type man dat wanneer jij als vrouw wordt lastig gevallen er in één keer tussen springt.
Al die mannen, en vrouwen, die neerkijken op dit soort mannen zijn van hetzelfde soort als die progressief liberale bewoners uit die ene wijk in Tel Aviv. Die moet je niet bellen ’s nachts en daar moet je ook niks van verwachten als je op straat wordt lastiggevallen.
Pssstt… Wist je dat we ook een tijdschrift hebben? Neem een abonnement of koop een los nummer om te kijken wat je ervan vindt.
Beeld: screenshot
