Langer dan een paar weken hield Loeki (51) het niet vol op de sportschool. Al die strakke mensen die geen wind laten als ze in downward facing dog staan, nooit gewichten op tenen laten vallen en niet opeens moeten plassen bij het rennen – ze was er klaar mee. En daarom hees ze zich in een judo-pak.
Een jaar of zeven geleden ging ik met een vriendin mee naar een proefles. Ze deed wat geheimzinnig, zei dat ik wel zou begrijpen waarom judo zo leuk was als ik eenmaal zelf op de mat zou staan. In een geleend pak keek ik die avond in de zaal (de dojo) onwennig om me heen. Dat pak was het eerste grote pluspunt. Wit, vormloos en íedereen droeg hetzelfde. De putten in mijn dijen, mijn zwabberarmen en knobbelknieën: alles verborgen onder mijn judopak.
Ik kreeg een ervaren judoka met zwarte band tegenover me. Een jonge vent, indrukwekkende sixpack, hij had mijn zoon kunnen zijn. Ik begon te begrijpen wat mijn vriendin bedoelde. Bij judo dragen vrouwen wel, maar mannen geen shirtje onder hun judo-jas. En je sjort de hele les door aan elkaars pak, dus dat hangt meestal open. Ik raakte wat afgeleid.
De jongen, ‘Floris-Jan, zeg maar Flip’ legde een hand in mijn nek. Mijn eerste reactie was dat we elkaar nog niet zo goed kenden, maar voordat ik mijn mond opendeed, vloog ik met een grote boog door de lucht en smakte op de mat. Ik wilde omhoog komen, maar Floris-Jan-zeg-maar-Flip lag al bovenop mij. Dat was een hele tijd geleden, een ander mannenlijf dan dat van mijn wettige echtgenoot. En dan nog wel een met beschaafd borsthaar en een sixpack. Ik probeerde me uit zijn houdgreep te bevrijden en tegelijkertijd zo onopvallend mogelijk zijn verse zweetlucht op te ruiken. In mijn ooghoek zag ik mijn vriendin grijnzen.
Flip liet mij los en vroeg of ik niet te hard was terechtgekomen. Ik glimlachte dat ik me uitstekend voelde en krabbelde overeind. Nu was het mijn beurt, na veel hulp en aanwijzingen van Flip kreeg ik hem op de grond. Nu moest ik hem in de houdgreep nemen. ‘Ga maar op mij zitten,’ zei Flip behulpzaam. ‘En dan je arm achter mijn nek en voorover leunen.’ Ik slikte ‘Graag!’ in en deed wat werd gezegd. ‘Harder klemmen,’ klonk het onder mij. Enthousiast klemde ik hem steviger tegen mij aan. Hij sloeg zijn armen om mijn middel, ik raakte weer afgeleid en voor ik het wist lag ik onder. ‘En jamée,’ riep de leraar. Rust. Flip stond op en trok mij overeind. ‘Ging goed, mevrouw.’
Het was tijd voor een wissel. Een andere meneer stond tegenover me, minder sixpack, wel gespierde armen. En een openhangende jas. Borsthaar. Brede schouders. En zweet, veel mannenzweet.
‘Intensieve sport hè,‘ lachte mijn vriendin toen we aan het eind van de les stonden te rekken en strekken. ‘Je bent helemaal rood!’ Ik knikte en schreef me in als lid. En heb nooit één les verzuimd.
