Lees hoe Miriam innig tevreden met haar verloofde door Ikea struint en de dag toch eindigt met mot en chagrijn.
Zo kun je er ronddwalen in minuscule, compleet ingerichte huisjes. Dit is zo’n woonkamertje waar ik helemaal rustig van word. Dan zie ik al die fotolijsten en denk: wil ik ook zoveel fotolijsten aan de muur? Het antwoord is nee. Want die moet ik wekelijks afnemen met een doekje en daar heb ik geen zin in. Zo leer ik dat ik geen fotolijsten aan mijn muur wil.
Je krijgt het gevoel dat je echt bij iemands thuis bent, maar dan zonder lastige vragen. Wil je wat drinken? Wil je taart? Naar dit bord heb ik minutenlang gestaard: Elsje moet op Mees passen omdat zijn ouders naar de ouderavond moeten. Wie is Elsje? Hoe zien die ouders eruit? En is Mees een beetje makkelijk of een vervelende drein?
Nee. Elsje is blijkbaar een gezinslid. De kinderen heten: Laurien, Richard, Mees en Els. Wat een rare combinatie van namen. Ik vraag me al jaren af of de namen van mijn kinderen, Yasmin en Julius, wel bij elkaar passen. Nu twijfel ik daar geen seconde meer aan. Of doen ze bij Ikea aan samengestelde gezinnen? Dat het daarom zo’n ratjetoe aan namen is? En is Elsje dan de oudste van dat samengestelde gezin en moet ze daarom op stiefbroertje Mees passen? Of is Mees een kindje van Elsjes moeder en Elsjes stiefvader en zodoende haar halfbroer?
Ik leg mijn fruit gewoon op het aanrecht. Bij Ikea doen ze ook niet aan fruitschalen.
Soms heeft JP commentaar op mijn kookkunsten. Dan vindt hij gekookte andijvie met suiker niet zo lekker. Of zijn de aardappelen te kort gekookt. Of te lang. Of vraagt hij heel lief of ik voortaan de bovenkantjes van de sperziebonen wil halen voor ik ze kook. Van die kleine puntjes van kritiek, zeg maar. Voortaan duw ik hem gewoon deze foto gewoon onder zijn neus. ”Kijk dan zelf. Zo hoort het hoor!’
Dit is dus JP. Terwijl ik rustig naar leuke dingen sta te kijken en af en toe iets betast. doet hij zijn eigen ding. In dit geval heb ik geen idee wat. Ja, hij loopt langs een trolley en kijkt ernaar. Heel saai, maar dat maakt niets uit. In een goede relatie gun je elkaar je Ikea-momentjes.
In Ikea word ik vaak overvallen door nostalgie. Deze lamp doet me bijvoorbeeld denken aan mijn kindertijd. En dan denk ik: maar wacht eens. Ben ik al zo oud dat dit soort lampen retro zijn?49 is toch nog hartstikke jong? Nee dus. Ikea gooit je open, zeg maar. Pure therapie, dat zeg ik.
Dit vond ik een beetje luguber. Een massagraf voor afwasborstels.
Op de kinderafdeling was alles genderneutraal, zag ik. Heel fijn. Ikea får det hela vägen. Ikea snapt het helemaal. Ik ga er spontaan Zweeds van praten.
Qua taalgebruik is Ikea briljant. Kijk maar. Je trekt vanzelf die kast open, ook al wil je dat helemaal niet.
Deze tekst werkt weer niet. Dat gele wekt ergernis. Niet iedereen heeft een gele tas.
Deze werkte óók niet. Ik vermoed vanwege het dwingende karakter. Het klinkt een beetje als: ruim je sokken nou eens op. Bedankt!
Hier ontdek ik dat ik méér aandacht aan mijn haar had moeten besteden vanochtend. En dat ik best wel een grote neus heb. Maar ja. Dankzij grootneuzigen weten mensen met kleine neuzen dat ze een kleine neus hebben.
Wacht. Wacht. Ik snap het. Als je een bed koopt bij Ikea is dat voor de rest van je leven.
Ik besloot JP maar eens te gaan zoeken. Het geeft precies de essentie van onze relatie aan. Ik vind iets leuk. Hij vindt het stom. Ik sta hier. Hij staat daar. Ik zeg dik en kaal. Hij zegt dun en grote neus. Ik wil naar Say Yes to the Dress kijken. Hij niet. Ik dwarrel onpraktisch door Ikea, JP leest hoe je zelf zonnepanelen kunt installeren en energie besparen. Conclusie? We zijn een goed koppel.
JP nam mij aan mijn hand mee want hij had iets gaafs gezien. Ik was erg benieuwd. Nou. Dit dus. Ik weet nog steeds niet wat het is. Je kunt er geen foto instoppen. Niet met je hoofd op liggen. Niet in je mond stoppen. Niet tegen de muur gooien. Geen fietsband mee repareren. Niet vullen met water, geen bloemen erin zetten. Maar hij was blij. Dus ik ook. Tot zover nog niks aan de hand.
Dit was het moment dat onze relatie Ikeaaans op de proef werd gesteld. Ik at gravad lax en zei dat ik zin had in de kussentjesafdeling omdat ik zin had in kussentjes. Hij snapte dat niet. Waarom vrouwen behoefte hebben aan kussentjes. Ik probeerde het uit te leggen; wat porno is voor mannen, zijn kussentjes voor vrouwen, maar dat vond hij een stomme vergelijking. Ik vond dat hij niet moest zeuren. Hij vindt dingetjes leuk waarvan niemand weet wat ze voor moeten stellen, iedereen weet wel wat kussentjes zijn. Toen zei hij dit en toen zei ik dat en toen zei hij zus waarop ik zo zei en voor ik het wist beende hij woedend van tafel.
Vervolgens liep ik zielsalleen over de pornoafdeling.
En toen zag ik dit … snik … snik … waarom ziet JP alles zo zwartwit?
… en toen zag ik deze vrolijke jongens liggen en dacht ik: JP en ik genieten nooit meer samen. Hoe lang is het geleden dat wij samen ergens van genoten? Het werd tijd weer eens lekker ouderwets met zijn tweeën een potje te genieten. Waar was die lul nou?
JP was nergens meer te vinden. Dat was jammer. Want ik zag deze spuuglelijke kussentjes en ik wilde aan de hand van deze spuuglelijke kussentjes uitleggen dat ik heus wel wist dat ik genoeg kussentjes had gekocht in mijn leven maar dat nieuwe kussentjes, zelfs lelijke kussentjes, een vrouw een soort van genot verschaffen. Maar als hij echt per se geen nieuwe kussentjes meer wilde dan zouden er ook geen nieuwe kussentjes komen. Dan deed ik het de rest van mijn leven wel met mijn oude kussentjes.
Ik holde naar de uitgang en toen viel mijn oog op deze deurmatten. Wat leuk!
Toen ik hijgend bij onze auto aankwam en trots liet zien wat ik had gekocht, keek JP mij kwaad aan. Ik snapte er niets van. Dit was toch geen kussentje? “Nee Miriam maar erg gastvrij is het niet om tot ziens op je deurmat te hebben als iemand op visite komt. Daar had hij een puntje. Volgende keer gris ik gewoon wat kussentjes mee.
