Els heeft kanker gehad en drie keer een longembolie en toch is ze allergisch voor zieke mensen. En dat is de schuld van haar moeder die een diepe minachting had voor de zwakke medemens.
LEES OOK: Fuck off met je mindfulness en Tibetaanse vlaggetjes
“De avond na mijn borstkankeroperatie, speelde ik weer in de revue”, zegt Joke Bruijs in een interview. Ha, een vrouw naar mijn hart. Ik doe ook niet aan ziek zijn. Ik vind ziek namelijk onzin. En dat terwijl ik toch heus vreselijke dingen heb meegemaakt (slokdarmkanker, drie longembolieën, een keer vijftien minuten dood geweest), dus het is niet zo dat ik niet weet waarover ik het heb.
Het is allemaal de schuld van mijn moeder. Die stofzuigde met veertig graden koorts het hele huis. “Iemand moet het toch doen”, riep ze dan snotterend en rillend. Heerlijk dramatisch, vooral omdat ze toch heus een man en zes kinderen had die best een stofzuiger voort konden trekken. Maar goed, mijn moeder had een diepe minachting voor de zwakke medemens. Helemaal als het mijn vader was, die met een griepje in bed ging liggen. Dan snoof ze misprijzend en mompelde iets over mannen en aanstellers en bracht hem een kopje thee dat ze zo hard op het nachtkastje knalde dat mijn vader uit zijn koortsdroom wakker schrok.
De laatste woorden van mijn moeder waren letterlijk: “Kind, je kunt toch niet voor elk wissewasje de dokter bellen.”
Anderhalf uur later was ze dood. Kijk, dat is nou consequent. Tot je laatste snik niet zeuren. Ik hoop dat te evenaren, maar dat is best een beetje moeilijk omdat ziek zijn in Nederland tot een hogere kunst is verheven. Vrouwen krijgen al een trauma van een beetje bevalling, kinderen die van hun fiets vallen kunnen de volgende dag echt geen proefwerk Frans maken en een beetje rugpijn is reden snel op je Hästing-matras te gaan liggen.
Toen ik na een weekje ziekenhuis vanwege een longembolie meteen weer aan het werk ging, werd ik bekogeld met zorgelijke blikken van collega’s. Ik googelde het op internet en trof een site met mensen die NOOIT MEER HADDEN GEWERKT na een embolie. Omdat ZE ZICH NOG STEEDS MOE VOELDEN. Nou, als ik niet zou werken als ik MOE ben, kan ik net zo goed meteen met pensioen.
Mijn goede vriendin en overbuurvrouw E. wilde zich een keer ziek melden omdat ze op vakantie in Egypte was geweest en daar heel misschien wel tbc had opgelopen. Ik verzin dit niet. Ze wilde haar collega’s niet besmetten. Ik heb haar zo hard uitgelachen en daarna zo verschrikkelijk op haar flikker gegeven dat ze beschaamd de aftocht blies. En de volgende dag keurig de bus nam naar haar werk.
Een stagiaire belde een keer af met de mededeling dat ze een opgeblazen gevoel had. En daarom een dagje moest verzuimen. Ik had nog nooit van een opgeblazen gevoel gehoord, maar het bleek iets te maken te hebben met haar buik. Ik vroeg of ze vreesde voor haar leven. Dat bleek niet het geval. Ik gebood haar als de wiederweerga naar de redactie te komen. “En voortaan meld je je alleen ziek als je terminaal bent, begrepen?”
Die stagiaire kon er natuurlijk niets aan doen, het was gewoon de schuld van haar moeder (het is altijd de schuld van de moeder). Dat was er natuurlijk zo eentje die haar dochter bij het eerste het beste pijntje op de bank onder een dekentje legde en drie weken uit liet zieken. Belachelijk natuurlijk. Zo houden we de economie niet draaiende. Daarom: uit je bed, en snel een beetje.
BLIJF OP DE HOOGTE VAN SAAR!
Schrijf je hier in voor de nieuwsbrief
