Als executeur van haar vaders nalatenschap mag Ella ook aan de slag met de banken waar hij zijn zaken regelde. Een frustrerende ervaring met diverse ‘gastheren’ en ‘helpdesks’.
Bij het afhandelden van de zaken van mijn eerder dit jaar overleden vader heb ik veel aardige, hartverwarmende en soms zelfs wonderschone reacties gehad. Die me sterkten in mijn overtuiging dat er heel veel lieve mensen zijn en dat in Nederland alles vrij goed is geregeld. Op één uitzondering na en dat zijn de twee banken waar mijn vader zijn zaken regelde. Voor wie als nabestaande die strijd aan moet gaan, kan ik een literfles Rescue Remedy aanbevelen.
Ik kom bank no 1 binnen en wordt opgevangen door een jongmens. Bij deze betreffende bank kun je geen muntgeld meer kopen en moet je voor elke transactie betalen, hoewel je alles zelf doet. Maar ze hebben wel een ‘gastheer’ of ‘gastvrouw’ die je aan een ‘beleving’ moet helpen. Die beleving bestaat vooral uit ongemakkelijke barkrukken aan een open balie en veel sportsponsoring. Ik wil helemaal geen beleving en ik haat sport. Ik wil alleen wat privacy, mijn zaken afhandelen en weer door. Maar ik ontkom niet aan de gastheer die vraagt wat hij voor me kan doen.
Ik zeg dat ik een rekening wil opzeggen. “Waarom wilt u uw rekening opzeggen?” is de onmiddellijke volgende vraag. Alsof ik verantwoording moet afleggen voor die keuze. Normaal gesproken blijf ik geduldig bij dit soort onzin, maar soms heb ik ook geen zin om aan de doktersassistente uit te leggen waarom ik echt mijn huisarts even persoonlijk wil spreken. Dus ik flap eruit: “Dat gaat je niets aan,” om er meteen toch een beetje schuldbewust achteraan te zeggen: “Ik wil de rekening van mijn vader opzeggen omdat hij is overleden.”
Het jongmens trekt onmiddellijk een passend begrafenisgezicht en laat wat meelevende geluiden horen. Vervolgens vraagt hij of ik ‘spullen’ bij me heb. Want ik zie er blijkbaar uit alsof ik heel dom ben en spontaan binnen ben gedwarreld. Ook de stapel officiële notarismappen in mijn handen straalt blijkbaar niet uit dat ik me heb voorbereid op deze klus. Ik zeg zo sarcastisch mogelijk dat het me handig leek om álles thuis te laten aan aktes van overlijden, executeurschap en identiteitsbewijzen en heb alweer meteen spijt, want dit is natuurlijk contraproductief, #klantfromhell.
Hij stelt voor dat ik ‘even plaats neem’ en ik ga zitten antichambreren in een irritant muziekje dat deze beleving alleen maar gekmakender maakt. Ik krijg koffie aangeboden, ook weer onderdeel van de beleving, maar ik wil echt, oprecht, serieus gewoon aan de slag met deze toch best wel trieste kwestie. Liefst zonder flitsende, knappe mensen in strakke pakken die het gevoel uitsluitend verhogen dat je bij de gratie Gods bent binnengelaten.
En opeens word ik kalm. Er manifesteert zich een wat oudere man, ongeveer mijn leeftijd. Hij weet exact wat er gedaan moet worden en behandelt me als een volwassene. Mijn ergernis smelt als sneeuw voor de zon, ik hijs me zonder morren op zo’n idiote barkruk. Hij haalt er een jongedame bij die deze actie nog niet eerder heeft meegemaakt en vraagt of ze mee mag kijken. Ik ben inmiddels volkomen zen. Het kost even tijd, maar ik heb echt alles bij me en het duurt niet lang of we knippen samen (ik met een brok in mijn keel) de pasjes van mijn vader door. Niet echt een beleving, al heb ik wel een goed gevoel dat alles op een waardige manier is geregeld.
Bank no 2 had de ontvangst beter in orde, maar heeft kans gezien het een en ander vervolgens te laten liggen. En de jongeman van hun ‘helpdesk’ (hahaha!) werd kwaad op me toen ik voorstelde dat het vermoedelijk efficiënter was om zelf even naar de bank te rijden om het live te regelen.
Het is de arrogantie van oude instituten gecombineerd met nieuwe marketing, waarbij de klantvriendelijkheid duidelijk de sluitpost is geworden. Als CoolBlue ooit een bank begint, ben ik de eerste om er een rekening te openen. Welkom in de 21ste eeuw, banken.
