Katten springen bij voorkeur bij Edith op schoot. En dat is raar, want ze haat die beesten. Heel tragisch, want haar vriendinnen zijn er dol op.
Zit ik bij een vriendin op de bank, springt er een kat op mijn schoot. Ik houd niet van poezen, gooi ze het liefst meteen van mij af, maar kan dat niet maken. ‘Och, wat lief,’ zegt de vriendin, ‘dat doet hij anders nooit.’ Ik zeg niks. Het jammert in mijn hoofd. Waarom springt dat beest niet gewoon op haar schoot, in zijn mandje of in de kussens aan de andere kant van de bank? Ik weet wat het antwoord daarop is van mijn vrienden (die allemaal van poezen houden). Namelijk dat de kat door heeft dat ik niet van hem houd en dat hij juist daarom bij mij komt zitten. En daar kijken ze dan heel trots bij. De logica ervan ontgaat mij volkomen. Ik vind het nogal masochistisch. Je gaat toch ook niet naar bed met een vent die een hekel aan je heeft?
Ik houd trouwens wel van honden. Die zijn betrouwbaar en je kunt er een gesprek mee voeren. Dit in tegenstelling tot katten. Die luisteren niet en bovendien zijn het onbetrouwbare loeders. Bij ons thuis kwamen vroeger wel eens katten aanlopen. Mijn moeder zei dan dat ze ook weer zouden weglopen, hoeveel melk en liefde we er ook in stopten, en dat deden ze dan ook. Maar ik gaf niet op. Ik besloot te proberen van poezen te houden en schafte een grijze kater aan. Ik noemde hem Fritsie en hij woonde op mijn studentenkamer. Om op mijn bed op de entresol te komen had Fritsie geen ladder nodig, evenmin om daar vanaf te komen. Dat laatste deed hij bij voorkeur als ik eronder zat te studeren. Dan sprong hij bij wijze van verrassing met aan al zijn vier poezenpootjes uitgestrekte klauwen bovenop mijn rug. Ik heb er nog nachtmerries van. Fritsie heb ik overgedaan aan een kattenminnend gezin waar ze zijn kattenstreken beter konden waarderen.
En nu heb ik dus een vriend die van katten houdt. Het pleit voor hem dat hij ook een hond heeft met wie hij – dat wil ik althans graag geloven – een betere relatie heeft dan met Tinka. Tinka is meestal in geen velden of wegen te bekennen. Behalve dan wanneer ik aan het koken ben, dan schuurt hij tegen mijn benen wat ik verafschuw. Ik heb al vaak gezegd dat hij dat niet moet doen, maar in tegenstelling tot de hond die braaf ligt te wachten tot er een stukje vlees valt, luistert hij niet. In gedachten geef ik Tinka dan een schop, maar ik pak hem op en zet hem met kop en staart buiten de deur, wat hij vervolgens zo leuk vindt dat hij via een raampje terugkomt.
Dit artikel gaat door onder de afbeelding
Het ergste zijn de nachten. Dan breekt de hel los. Tinka’s lievelingsplek is de zolder die in gebruik is als slaapkamer. De kat kan daar gewoon via de trap komen, maar nee, hij wil via een gat dat ergens in een schuurtje uitkomt en waar hij van alles doorheen sleept, vooral muizen. Soms zet ik er een stapel zware boeken of een koffer voor, waar hij met eindeloos geduld tegen aan beukt – een beetje zoals Jack Nicholson dat in The Shining met een bijl doet tegen een deur – tot hij binnen is. Hij klimt dan graag op het balkenstelsel boven ons bed om bovenop, ja mij natuurlijk, te springen, uit liefde of zo. En als hij dat niet doet martelt hij een muis die je radeloos hoort piepen net zolang tot hij dood is.
Op een ochtend sloeg ik mijn ogen open en zag de kat. Hij keek me strak aan. In zijn bek droeg hij iets witbruins, een knuffeldier of zo. En toen zag ik het bloed. Het was een konijn, een groot konijn, en hij leefde nog, dat zag ik aan de pootjes die zwak in doodstrijd trappelden. Z’n kop was er al half afgebeten. Er lag iets van triomf in de blik van die kat. En even later schudde hij het konijn enthousiast heen en weer en zette hij zijn klauwen in zijn vacht. Zijn jachtinstinct noemt mijn vriend het en hij roemt ook zijn onafhankelijkheid. Zo’n kat, zegt hij, doet waar hij zin in heeft. Het zal allemaal wel.
Lieve poezenvrienden, willen jullie er voortaan op letten dat de kat niet ongevraagd op mijn schoot klimt? Ik ben een poezenhater en als jullie katten zo slim zijn – waarvan ik steeds meer overtuigd raak – dan denk ik niet dat het een hunkering naar liefde is wat hen in mijn schoot doet belanden, maar gewoon pure pesterij. Uiteindelijk kunnen daar alleen maar ongelukken van komen. Dus haal die kat van me af.
