Laetitia (54) zag in september haar dochter Maya (18) vol verwachting uitvliegen naar een grote universiteitsstad, in december bijna breken onder alles en is zó trots dat ze de eindstreep heeft gehaald: ‘Ik heb vaak gedacht: hadden we haar niet wat meer moeten afharden voor het echte leven?’

“We waren in augustus allemaal wat lacherig toen mijn man en ik ons enige kind verhuisden naar de studentenkamer die ze op de campus had weten te bemachtigen. Ze was zenuwachtig én ze had er zin in. We waren trots, maar het was ook wel veel loslaten in één keer, na haar hele leven voor haar te hebben gezorgd. Maya maakte ons het afscheid makkelijk door ons weg te kijken, zo werkt dat.

In de maanden daarna kwam ze uiteraard regelmatig thuis om bij te slapen, uit de keukenkastjes te shoppen (‘Alles is belachelijk duur, mam’) en haar oude vriendinnen te zien. Verhalen over vette feesten en nachtelijke avonturen bleven uit. En je zou denken dat dit een opluchting voor me was, maar ik rook onraad. Wat ik ook viste en vroeg, ik kreeg altijd hetzelfde antwoord: ‘Alles is oké, mam.’

Maar het was dus niet oké. In december kwam Maya midden in de week thuis, zogenaamd ziek. In werkelijkheid was het meer uitgeteld en down. Van een studie die zwaarder was dan ze had ingeschat. Maar toch vooral van alles wat er niet was gelukt. Op de studentenvereniging heerste de sfeer dat je alleen maar meetelde als je een ‘winnaar’ was, ofwel snoeihard op het randje leefde – niets voor haar.

In de collegezalen zat ze tussen leeftijdgenoten die net als zij erg begaan waren met het milieu. Dat is natuurlijk mooi, maar het is weer niet zo handig als je elkaar naar beneden trekt in een vortex van doemdenken. Haar studiebegeleider had zorgen over haar prestaties, ze kwam altijd geld tekort en ze had altijd het gevoel dat ze tekort schoot. Dat alles en iedereen het leuker had en beter deed dan zij. Door wat ze op de socials zag, maar ook door wat ze om zich heen zag.

Ik vroeg het me eerlijk gezegd ook wel eens af, waar al die andere achttienjarigen toch die dure macha latte’s van betaalden. En ik had met haar te doen, ze had best veel op haar bord, met én zelfstandig wonen én studeren én zich handhaven in verschillende groepen. Het was totaal niet het leven geworden zoals ze dat voor ogen had gehad. Ze vertelde dat ze zich vaak eenzaam voelde en het gevoel had er niet echt bij horen. Niet bij de feestbeesten, niet bij de activisten, niet bij de stuudjes, niet bij de sportievelingen.

En dan kun je als moeder honderd keer zeggen dat er duizend leuke meiden en jongens in die stad rondlopen die zich net zo verloren voelen, dat heeft niet zoveel zin, hè? Ik wist niet zo goed hoe ik haar moest troosten en motiveren. Als enig kind hadden we haar misschien wel teveel in de watten gelegd, ik zocht de oorzaak van haar ellende ook bij mezelf. Misschien hadden we haar meer moeten ‘afharden’, zelfstandiger moeten maken.

De verleiding was groot om te gaan helpen: misschien weer thuis wonen? Of anders een paar maanden pauze nemen? Maar daar wilde Maya tot mijn verbazing niets van weten. Na twee dagen was ze ook alweer terug op de campus, met kringen onder haar ogen.

Ze bleek taaier dan we dachten en heeft het zelf opgelost, niet meer zo sip, maar eerder bozig, over de eerste echte confrontatie met de niet zo leuke dingen in het leven. Dan maar geen studentenvereniging, ze koos voor een bijbaantje. Ze krikte op eigen kracht haar cijfers omhoog. En ze vond in de studentenflat een paar mensen met wie ze wel aansluiting had, dat hielp ook. Misschien dat in zo’n studiejaar die eerste maanden gewoon nodig zijn om alles en iedereen een beetje op zijn plek te laten vallen?

Ik was zó trots op haar. Waag het niet mijn dochter een sneeuwvlokje te noemen, we hebben geen idee hoe die generatie tegen het leven aankijkt. Hoe ze andere keuzes heeft gemaakt, daar heb ik respect voor. Ze heeft het niet opgegeven, ze heeft alles gehaald, na de zomer is ze een tweedejaars. Blij mee! Maar ik vind het ook jammer voor haar, dat haar eerste kennismaking met het zelfstandige leven zo’n koude douche is geworden. Misschien hadden we allemaal te naïeve ideeën van hoe het is om je in je eentje te handhaven in een grote studentenstad.”

Nooit meer iets missen?

Schrijf je in voor de nieuwsbrief en je krijgt wekelijks een verzameling van de beste stukken, updates over de podcast en de beste aanbiedingen van Saar in je mailbox!