‘Vrouwen, trek je bek open in de slaapkamer’
Steeds hetzelfde riedeltje: oudere vrouwen die naar de seksuoloog stappen zijn klaar met armoeiige seks die niet tot een orgasme leidt en nauwelijks meer verbindt. Ja, dat is zijn schuld. Maar is het ook niet onze eigen verantwoordelijkheid? Trek je bek open, zegt José Rozenbroek. Waar is ruim vijftig jaar seksuele bevrijding anders goed voor geweest?
Tekst: José Rozenbroek
Amsterdam Centraal Station. Spitsuur. De trein uit Utrecht stroomt leeg. Ik sta te wachten tot ik kan instappen. “Als dat José niet is,” schalt opeens een vrolijke stem over het perron. Ik kijk de vrouw aan die net is uitgestapt, ik herken haar niet meteen. “Eveline,” zegt ze, “weet je nog, van Pieter uit Groningen?” Opeens zie ik het. Eveline! Eveline van Pieter B.! Dan voert de stroom passagiers me de trein in, we lachen en zwaaien nog snel naar elkaar.
In de trein komen de herinneringen. Ik studeer in Amsterdam en met mijn highschoollover ga ik logeren bij onze middelbareschoolvriend Pieter in Groningen. Op zijn woonboot ontmoeten we zijn nieuwe liefde Eveline. Mooie wilde meid, donkere krullen, feministe pur sang die vrouwenstudies studeert en in het vrouwencafé werkt. De tweede avond lijkt het alsof we haar al jaren kennen. Bij de het linzenprutje en de goedkope rode wijn vertelt ze dat ze Pieter superlief vindt, maar dat ze zich ‘niet door hem laat penetreren’. Dat voelt voor haar niet goed, ‘te invasief, te onderdrukkend’. ‘Dat past niet bij mij als feministe.’
Ik durf niet te vragen wat ze dan wél doen, en kijk aarzelend van haar naar Pieter. Die knikt, alsof hij het de normaalste zaak van de wereld vindt. Ik denk er het mijne van. Pieter, die op school het ene vriendinnetje na het andere versleet – die neukte hij allemaal, zeker weten.
Dit zijn nieuwe tijden, leer ik van Eveline. De eerste seksuele revolutie die dan net achter ons ligt, de revolutie van de jaren zestig en zeventig, had vooral voor de mannen geweldig uitgepakt: dankzij de uitvinding van de pil hadden vrouwen nooit meer een excuus om nee te zeggen. Maar voor vrouwen was er vaak niet veel veranderd. Zijn genot en zijn orgasme stonden nog steeds voorop – vrouwen kwamen er vaak bekaaid af in bed. Eveline en haar vriendinnen in het vrouwencafé pikken dat niet meer. Zij hebben seks op hun eigen condities. Mijn highschoollover en ik kijken elkaar aan: we zijn elkaars eerste grote liefde: samen hebben we ontdekt wat er zoal mogelijk is tussen de lakens, en dat is een groot feest. We zijn allebei dol op ‘peneteren’ en ik hoef bij hem nooit een orgasme te faken – of nou ja, bijna nooit.
Een paar maanden later logeren we opnieuw op de woonboot in het Groninger Diep. Eveline is er niet bij. Ze heeft het uitgemaakt met Pieter, inmiddels heeft ze ontdekt dat ze op vrouwen valt.
Dat was veertig jaar geleden. Je zou denken dat in die veertig jaar het feminisme haar heilzaam werk afdoende heeft verricht, dat de seksuele emancipatie is voltooid. Zeker hier in ons kleine geprivilegieerde hoekje van de aardbol, waar mannen en vrouwen als gelijkwaardig worden gezien, waar we onze seksuele geaardheid kunnen kiezen uit een uitgebreide LHBTQ+-menukaart, waar wij vrouwen ons mannetje staan als het gaat om seksuele rechten.
Dat zou je denken, ja. Maar weet je nog hoe twintig jaar geleden Saskia Noort in LINDA. een pleidooi hield: ‘Dan maak je maar zin’? Dat artikel maakte heel wat los: kranten en tijdschriften schreven erover – hallo, zijn we weer terug in de jaren vijftig waarin vrouwen mannen gewoon maar aan hun gerief moeten helpen? In vriendinnengroepen vlogen voor- en tegenstanders elkaar in de haren, seksuologen trokken aan de bel: seks tegen je zin is nóóit een goed idee. (Een paar jaar later nam Noort afstand van dat artikel.)
Liever géén seks dan slechte seks
Ook over een ander fenomeen sloegen seksuologen alarm: in hun spreekkamers melden zich steeds meer meiden en jonge vrouwen die pijn hebben bij het vrijen. Door de porno die altijd en overal voorhanden is, krijgen jongeren een totaal verwrongen beeld van seks voorgeschoteld waarbij je bij voorkeur drie kwartier lang keihard je chick moet neuken terwijl je haar wurgt met je handen om haar keel. Seksuoloog Goedele Liekens zei in een interview: “Ik zie veel vrouwen die voor hun dertigste een seksuele burnout krijgen. Meisjes die op hun zestiende al allerlei vormen van anale seks uitprobeerden, terwijl ze nog geen idee hadden hoe de voorkant werkt. Of al jong aan groepsseks deden. En nu zeggen: niks bevredigt me, ik stop er maar mee. Deze generatie ziet seks als amusement.”
Van het streven naar de seksuele gelijkwaardigheid en plezier voor mannen én vrouwen dat we in de vorige eeuw zo hartstochtelijk nastreefden, lijkt anno 2024 nog maar bedroevend weinig over.
Ellen Laan en Rik van Lunsen, de godmother en de godfather van de seksuologie, schreven er een boek over: De waarheid over seks, plezier en gendergelijkheid op planeet Aarde. Het verscheen in 2023 en stelt de volgende vragen: ‘Hoe komen we aan het idee dat seks voor mannen lekkerder is dan voor vrouwen? Waarom hebben mannen veel minder seksuele problemen dan vrouwen? Waarom raken mannen vaker opgewonden dan vrouwen en hebben vrouwen vaker geen zin en mannen bijna altijd? Hoezo komen mannen bij seks veel vaker klaar dan vrouwen en hebben mannen bij piv-seks (penis-in-vagina-seks, red.) bijna nooit pijn en vrouwen heel vaak? En wat betekent het voor de seks en in zijn algemeenheid dat vrouwen veel vaker worden gedwongen tot seksuele handelingen dan mannen?’
Om plezier aan seks te kunnen beleven, zeggen Laan en Van Lunsen, moet je regie kunnen hebben over je wensen en grenzen, stevig in je schoenen staan en je in een ander kunnen verplaatsen. Wat ze ook zeggen: liever géén seks dan slechte seks.
De schaamte voorbij
Vooral dat stevig in je schoenen staan als het gaat om het aangeven van je wensen en grenzen, daar ontbreekt het nogal eens aan. Praten over seks vinden de meeste mensen moeilijk. Hoe maak je je verlangens kenbaar zonder de ander te kwetsen of op te zadelen met wensen die die ander misschien niet zo ziet zitten? In een interview met Van Lunsen zegt hij dat een seksuele relatie altijd een kwestie van afstemming is. Daarvoor zul je moeten communiceren, hoe lastig dat ook is. “Praten over seks maakt je kwetsbaar en er zit altijd iets van schaamte in; over je seksuele gevoelens, gedachten, wensen en fantasieën.”
En toch ligt in praten, in communiceren, de sleutel tot bevredigende, heerlijke, verbindende seks die – letterlijk – niet schuurt. Die nadien fijne herinneringen oproept in plaats van ongemak en schaamte. Zelfs achteraf je uitspreken kan iets opleveren: na mijn gesprek met Van Lunsen durf ik een oude minnaar met wie ik overigens vaak waanzinnige, hemelse seks had, eindelijk te vertellen wat ik niet prettig had gevonden tijdens onze allereerste keer, hoe hij, zonder te checken of ik daar wel voor in was, dingen deed die ik best heftig vond, maar wat ik toen niet durfde te zeggen. Hij reageert geschokt: “Sorry! Sorry! Dat wist ik niet! Ik dacht dat je het fijn vond!” Een ding is zeker: toekomstige bedpartners zal hij dit nooit meer zomaar ongevraagd flikken.
De ongemakkelijke waarheid
Trek je bek open: misschien is dat wel de sleutel tot een tweede seksuele revolutie, die als een aanzwellende golf zich steeds luider van zich laat horen. Trek je bek open: niet alleen in #metoo-achtige of andere seksueel grensoverschrijdende situaties, maar ook in bed of aan de keukentafel met je geliefde. Práát met hem of haar, vertel wat je echt lekker vindt, en wat niet, zodat niet alleen de orgasmekloof maar ook het genotsravijn eindelijk worden gedicht. Neem een voorbeeld aan Jacqueline van Lieshout die in haar podcast Lust kond doet van haar seksuele avonturen.
Van Lieshout (49) valt op jonge mannen, waardoor ze nog wel eens met een 25-jarige knul in bed belandt, die weliswaar onstuimig als een jonge hond tekeergaat en zich God himself in een pornofilm waant, maar er ondertussen niet veel van bakt. Zo’n corpsbal plukt ze graag bij zijn nekvel tussen haar benen vandaan: “Nou moet je eens even goed luisteren, ventje, dat doe je dus niet zus maar zó!” Het ventje schrikt zich dan wild, maar laaft zich vervolgens graag aan haar adviezen.
Laten we vooral ook niet alleen de stoere verhalen aan elkaar vertellen, maar ook met de waarheid op de proppen komen. Een aantal dertigers durfden dat inmiddels aan, zoals die dappere Lize Korpershoek, vriendin van Tim Hofman, die in 2019 de documentaire maakte Mijn seks is stuk, waarin ze onderzoekt waarom ze zo weinig zin heeft in seks. Ik denk ook aan Joy Delima, die superleuke actrice die een column had in Volkskrant magazine over haar droeve seksleven waarin ze nooit klaarkwam en vaak met partners in bed belandde die al haar grenzen overschreden, maar waar ze nooit wat van durfde te zeggen.
Of neem Nina de la Parra, schrijfster en cabaretier die in 2022 het geweldige Make women come schreef. Haar boek is de zoektocht van een ‘kick ass jonge vrouw, die de wereld over reist als beginnend regisseur. Viertalig, moedig en ambitieus, en ondertussen volledig bezeten door één ding: MANNEN. Die ene Perfecte Man vinden, grijpen en NOOIT MEER LATEN GAAN.’ Nina is superslim, aantrekkelijk, geestig, succesvol, álles wat je je als vrouw kan wensen, maar een dweil als het om relaties gaat. In de jacht op De Perfecte Man, kiest ze de ene na de andere foute kerel met wie het in bed soms vuurwerk is, maar vaak ook om te janken zo treurig. Schokkend wat deze feministe zich laat welgevallen, hoe geestig ze het ook allemaal opschrijft. Zoals met haar Noorse vriendje waarmee ze seks heeft op zijn ‘beschimmelde tapijtkamer’: ‘De Noor grijpt mijn vagina en clitoris, zonder iets nat te maken, zonder voorstel. Ik begin actief te walgen van zijn lichaam. Ik voel me een neukmatras, een Fickmatratze, een levende sekspop. Alsof alles wat mij mens maakt (mijn praten, mijn nadenken) een soort teleurstelling is voor een man. Opvallend is ook dat hij het verschil tussen mijn genot en mijn niet-genot niet eens MERKT.’
Waar zijn 100 jaar feminisme en 50 jaar seksuele bevrijding in godsnaam goed voor geweest als zelfs torenhoogopgeleide, goedgebekte Amsterdamse vrouwen zich nog steeds laten gebruiken als Fickmatratze? En daarbij een orgasme faket? Nina: “Ja, ik fake het. Ik ben me niet eens BEWUST van hoe fake ik ben, in bed. Hoe fake ik klink, hoe fake ik voel. Dat wat ik nadoe, heb ik ooit gezien in de bijbel van seksualiteit: verhitte pornofilmpjes, vertoond vanaf late-night-kabel-porno de ik op mijn zeventiende heb gezien.”
Geen bal aan
Komen jonge vrouwen bij de seksuoloog voornamelijk met klachten over pijn, vijftigplussers zoeken hulp omdat ze geen zin (meer) hebben in seks.
Ze houden misschien nog best van hun vent, maar in bed is de hartstocht uitgedoofd (of nooit geweest), en áls er wat gebeurt, dan wordt vaak hetzelfde riedeltje afgewerkt. Armoeiige, fantasieloze seks die vaak niet tot een orgasme leidt en geen vreugde oplevert – daar doet ze ’t niet meer voor.
Seksuoloog Elise van Alderen vertelt deze cliënten dat ze de regie moeten pakken. ‘Maar daarvoor moet je wel weten wat je lekker vindt, waar je echt opgewonden van raakt. Dat weten vrouwen vaak niet eens, omdat ze van jongs af aan zijn afgericht om zich vooral te richten op het genot van de man. De man doet en de vrouw doet mee.’
Seks zonder seksuele opwinding: ja, dan krijg je pijn. En nee, dan kom je niet klaar. En natuurlijk is er dan geen bal aan.
De regie pakken, je mond open doen, je eigen wensen kenbaar maken: daar ligt onze verantwoordelijkheid om die tweede seksuele revolutie te laten slagen. Alleen dan krijg we seks op ónze voorwaarden. Net als Eveline en haar vriendinnen van het vrouwencafé veertig jaar geleden. En anders maar niet. Want inderdaad: liever géén seks dan slechte seks.
‘Vrouwen, trek je bek open in de slaapkamer’
Steeds hetzelfde riedeltje: oudere vrouwen die naar de seksuoloog stappen zijn klaar met armoeiige seks die niet tot een orgasme leidt en nauwelijks meer verbindt. Ja, dat is zijn schuld. Maar is het ook niet onze eigen verantwoordelijkheid? Trek je bek open, zegt José Rozenbroek. Waar is ruim vijftig jaar seksuele bevrijding anders goed voor geweest?
Tekst: José Rozenbroek
Amsterdam Centraal Station. Spitsuur. De trein uit Utrecht stroomt leeg. Ik sta te wachten tot ik kan instappen. “Als dat José niet is,” schalt opeens een vrolijke stem over het perron. Ik kijk de vrouw aan die net is uitgestapt, ik herken haar niet meteen. “Eveline,” zegt ze, “weet je nog, van Pieter uit Groningen?” Opeens zie ik het. Eveline! Eveline van Pieter B.! Dan voert de stroom passagiers me de trein in, we lachen en zwaaien nog snel naar elkaar.
In de trein komen de herinneringen. Ik studeer in Amsterdam en met mijn highschoollover ga ik logeren bij onze middelbareschoolvriend Pieter in Groningen. Op zijn woonboot ontmoeten we zijn nieuwe liefde Eveline. Mooie wilde meid, donkere krullen, feministe pur sang die vrouwenstudies studeert en in het vrouwencafé werkt. De tweede avond lijkt het alsof we haar al jaren kennen. Bij de het linzenprutje en de goedkope rode wijn vertelt ze dat ze Pieter superlief vindt, maar dat ze zich ‘niet door hem laat penetreren’. Dat voelt voor haar niet goed, ‘te invasief, te onderdrukkend’. ‘Dat past niet bij mij als feministe.’
Ik durf niet te vragen wat ze dan wél doen, en kijk aarzelend van haar naar Pieter. Die knikt, alsof hij het de normaalste zaak van de wereld vindt. Ik denk er het mijne van. Pieter, die op school het ene vriendinnetje na het andere versleet – die neukte hij allemaal, zeker weten.
Dit zijn nieuwe tijden, leer ik van Eveline. De eerste seksuele revolutie die dan net achter ons ligt, de revolutie van de jaren zestig en zeventig, had vooral voor de mannen geweldig uitgepakt: dankzij de uitvinding van de pil hadden vrouwen nooit meer een excuus om nee te zeggen. Maar voor vrouwen was er vaak niet veel veranderd. Zijn genot en zijn orgasme stonden nog steeds voorop – vrouwen kwamen er vaak bekaaid af in bed. Eveline en haar vriendinnen in het vrouwencafé pikken dat niet meer. Zij hebben seks op hun eigen condities. Mijn highschoollover en ik kijken elkaar aan: we zijn elkaars eerste grote liefde: samen hebben we ontdekt wat er zoal mogelijk is tussen de lakens, en dat is een groot feest. We zijn allebei dol op ‘peneteren’ en ik hoef bij hem nooit een orgasme te faken – of nou ja, bijna nooit.
Een paar maanden later logeren we opnieuw op de woonboot in het Groninger Diep. Eveline is er niet bij. Ze heeft het uitgemaakt met Pieter, inmiddels heeft ze ontdekt dat ze op vrouwen valt.
Dat was veertig jaar geleden. Je zou denken dat in die veertig jaar het feminisme haar heilzaam werk afdoende heeft verricht, dat de seksuele emancipatie is voltooid. Zeker hier in ons kleine geprivilegieerde hoekje van de aardbol, waar mannen en vrouwen als gelijkwaardig worden gezien, waar we onze seksuele geaardheid kunnen kiezen uit een uitgebreide LHBTQ+-menukaart, waar wij vrouwen ons mannetje staan als het gaat om seksuele rechten.
Dat zou je denken, ja. Maar weet je nog hoe twintig jaar geleden Saskia Noort in LINDA. een pleidooi hield: ‘Dan maak je maar zin’? Dat artikel maakte heel wat los: kranten en tijdschriften schreven erover – hallo, zijn we weer terug in de jaren vijftig waarin vrouwen mannen gewoon maar aan hun gerief moeten helpen? In vriendinnengroepen vlogen voor- en tegenstanders elkaar in de haren, seksuologen trokken aan de bel: seks tegen je zin is nóóit een goed idee. (Een paar jaar later nam Noort afstand van dat artikel.)
Liever géén seks dan slechte seks
Ook over een ander fenomeen sloegen seksuologen alarm: in hun spreekkamers melden zich steeds meer meiden en jonge vrouwen die pijn hebben bij het vrijen. Door de porno die altijd en overal voorhanden is, krijgen jongeren een totaal verwrongen beeld van seks voorgeschoteld waarbij je bij voorkeur drie kwartier lang keihard je chick moet neuken terwijl je haar wurgt met je handen om haar keel. Seksuoloog Goedele Liekens zei in een interview: “Ik zie veel vrouwen die voor hun dertigste een seksuele burnout krijgen. Meisjes die op hun zestiende al allerlei vormen van anale seks uitprobeerden, terwijl ze nog geen idee hadden hoe de voorkant werkt. Of al jong aan groepsseks deden. En nu zeggen: niks bevredigt me, ik stop er maar mee. Deze generatie ziet seks als amusement.”
Van het streven naar de seksuele gelijkwaardigheid en plezier voor mannen én vrouwen dat we in de vorige eeuw zo hartstochtelijk nastreefden, lijkt anno 2024 nog maar bedroevend weinig over.
Ellen Laan en Rik van Lunsen, de godmother en de godfather van de seksuologie, schreven er een boek over: De waarheid over seks, plezier en gendergelijkheid op planeet Aarde. Het verscheen in 2023 en stelt de volgende vragen: ‘Hoe komen we aan het idee dat seks voor mannen lekkerder is dan voor vrouwen? Waarom hebben mannen veel minder seksuele problemen dan vrouwen? Waarom raken mannen vaker opgewonden dan vrouwen en hebben vrouwen vaker geen zin en mannen bijna altijd? Hoezo komen mannen bij seks veel vaker klaar dan vrouwen en hebben mannen bij piv-seks (penis-in-vagina-seks, red.) bijna nooit pijn en vrouwen heel vaak? En wat betekent het voor de seks en in zijn algemeenheid dat vrouwen veel vaker worden gedwongen tot seksuele handelingen dan mannen?’
Om plezier aan seks te kunnen beleven, zeggen Laan en Van Lunsen, moet je regie kunnen hebben over je wensen en grenzen, stevig in je schoenen staan en je in een ander kunnen verplaatsen. Wat ze ook zeggen: liever géén seks dan slechte seks.
De schaamte voorbij
Vooral dat stevig in je schoenen staan als het gaat om het aangeven van je wensen en grenzen, daar ontbreekt het nogal eens aan. Praten over seks vinden de meeste mensen moeilijk. Hoe maak je je verlangens kenbaar zonder de ander te kwetsen of op te zadelen met wensen die die ander misschien niet zo ziet zitten? In een interview met Van Lunsen zegt hij dat een seksuele relatie altijd een kwestie van afstemming is. Daarvoor zul je moeten communiceren, hoe lastig dat ook is. “Praten over seks maakt je kwetsbaar en er zit altijd iets van schaamte in; over je seksuele gevoelens, gedachten, wensen en fantasieën.”
En toch ligt in praten, in communiceren, de sleutel tot bevredigende, heerlijke, verbindende seks die – letterlijk – niet schuurt. Die nadien fijne herinneringen oproept in plaats van ongemak en schaamte. Zelfs achteraf je uitspreken kan iets opleveren: na mijn gesprek met Van Lunsen durf ik een oude minnaar met wie ik overigens vaak waanzinnige, hemelse seks had, eindelijk te vertellen wat ik niet prettig had gevonden tijdens onze allereerste keer, hoe hij, zonder te checken of ik daar wel voor in was, dingen deed die ik best heftig vond, maar wat ik toen niet durfde te zeggen. Hij reageert geschokt: “Sorry! Sorry! Dat wist ik niet! Ik dacht dat je het fijn vond!” Een ding is zeker: toekomstige bedpartners zal hij dit nooit meer zomaar ongevraagd flikken.
De ongemakkelijke waarheid
Trek je bek open: misschien is dat wel de sleutel tot een tweede seksuele revolutie, die als een aanzwellende golf zich steeds luider van zich laat horen. Trek je bek open: niet alleen in #metoo-achtige of andere seksueel grensoverschrijdende situaties, maar ook in bed of aan de keukentafel met je geliefde. Práát met hem of haar, vertel wat je echt lekker vindt, en wat niet, zodat niet alleen de orgasmekloof maar ook het genotsravijn eindelijk worden gedicht. Neem een voorbeeld aan Jacqueline van Lieshout die in haar podcast Lust kond doet van haar seksuele avonturen.
Van Lieshout (49) valt op jonge mannen, waardoor ze nog wel eens met een 25-jarige knul in bed belandt, die weliswaar onstuimig als een jonge hond tekeergaat en zich God himself in een pornofilm waant, maar er ondertussen niet veel van bakt. Zo’n corpsbal plukt ze graag bij zijn nekvel tussen haar benen vandaan: “Nou moet je eens even goed luisteren, ventje, dat doe je dus niet zus maar zó!” Het ventje schrikt zich dan wild, maar laaft zich vervolgens graag aan haar adviezen.
Laten we vooral ook niet alleen de stoere verhalen aan elkaar vertellen, maar ook met de waarheid op de proppen komen. Een aantal dertigers durfden dat inmiddels aan, zoals die dappere Lize Korpershoek, vriendin van Tim Hofman, die in 2019 de documentaire maakte Mijn seks is stuk, waarin ze onderzoekt waarom ze zo weinig zin heeft in seks. Ik denk ook aan Joy Delima, die superleuke actrice die een column had in Volkskrant magazine over haar droeve seksleven waarin ze nooit klaarkwam en vaak met partners in bed belandde die al haar grenzen overschreden, maar waar ze nooit wat van durfde te zeggen.
Of neem Nina de la Parra, schrijfster en cabaretier die in 2022 het geweldige Make women come schreef. Haar boek is de zoektocht van een ‘kick ass jonge vrouw, die de wereld over reist als beginnend regisseur. Viertalig, moedig en ambitieus, en ondertussen volledig bezeten door één ding: MANNEN. Die ene Perfecte Man vinden, grijpen en NOOIT MEER LATEN GAAN.’ Nina is superslim, aantrekkelijk, geestig, succesvol, álles wat je je als vrouw kan wensen, maar een dweil als het om relaties gaat. In de jacht op De Perfecte Man, kiest ze de ene na de andere foute kerel met wie het in bed soms vuurwerk is, maar vaak ook om te janken zo treurig. Schokkend wat deze feministe zich laat welgevallen, hoe geestig ze het ook allemaal opschrijft. Zoals met haar Noorse vriendje waarmee ze seks heeft op zijn ‘beschimmelde tapijtkamer’: ‘De Noor grijpt mijn vagina en clitoris, zonder iets nat te maken, zonder voorstel. Ik begin actief te walgen van zijn lichaam. Ik voel me een neukmatras, een Fickmatratze, een levende sekspop. Alsof alles wat mij mens maakt (mijn praten, mijn nadenken) een soort teleurstelling is voor een man. Opvallend is ook dat hij het verschil tussen mijn genot en mijn niet-genot niet eens MERKT.’
Waar zijn 100 jaar feminisme en 50 jaar seksuele bevrijding in godsnaam goed voor geweest als zelfs torenhoogopgeleide, goedgebekte Amsterdamse vrouwen zich nog steeds laten gebruiken als Fickmatratze? En daarbij een orgasme faket? Nina: “Ja, ik fake het. Ik ben me niet eens BEWUST van hoe fake ik ben, in bed. Hoe fake ik klink, hoe fake ik voel. Dat wat ik nadoe, heb ik ooit gezien in de bijbel van seksualiteit: verhitte pornofilmpjes, vertoond vanaf late-night-kabel-porno de ik op mijn zeventiende heb gezien.”
Geen bal aan
Komen jonge vrouwen bij de seksuoloog voornamelijk met klachten over pijn, vijftigplussers zoeken hulp omdat ze geen zin (meer) hebben in seks.
Ze houden misschien nog best van hun vent, maar in bed is de hartstocht uitgedoofd (of nooit geweest), en áls er wat gebeurt, dan wordt vaak hetzelfde riedeltje afgewerkt. Armoeiige, fantasieloze seks die vaak niet tot een orgasme leidt en geen vreugde oplevert – daar doet ze ’t niet meer voor.
Seksuoloog Elise van Alderen vertelt deze cliënten dat ze de regie moeten pakken. ‘Maar daarvoor moet je wel weten wat je lekker vindt, waar je echt opgewonden van raakt. Dat weten vrouwen vaak niet eens, omdat ze van jongs af aan zijn afgericht om zich vooral te richten op het genot van de man. De man doet en de vrouw doet mee.’
Seks zonder seksuele opwinding: ja, dan krijg je pijn. En nee, dan kom je niet klaar. En natuurlijk is er dan geen bal aan.
De regie pakken, je mond open doen, je eigen wensen kenbaar maken: daar ligt onze verantwoordelijkheid om die tweede seksuele revolutie te laten slagen. Alleen dan krijg we seks op ónze voorwaarden. Net als Eveline en haar vriendinnen van het vrouwencafé veertig jaar geleden. En anders maar niet. Want inderdaad: liever géén seks dan slechte seks.
