Echte vrouwen hebben geen sixpack

-

Juliette vindt het een beetje vreemd dat wij vrouwen onze buik niet kunnen waarderen. Sporten, corrigerend ondergoed, hem inhouden en vervolgens niet kunnen ademen, wat heb je daar nou aan?

LEES OOK: 17 tips voor 50-plussers die de sportschool willen uitproberen

Het was een beetje een landerig feest. Ondanks de belofte van een gemengd publiek, stonden er vooral veel witte mensen wat verveeld om zich heen te kijken. Achter mij stonden twee vrouwen van mijn leeftijd hun figuur te bespreken, achter me een magere twintigster met een naveltruitje (opdruk: Girl Power), dat de trotse afwezigheid van een buik liet zien. Ik stond er even jaloers naar te kijken – die kan in elke spijkerbroek, dacht ik, en in van die strakke pencil dresses die ik zo mooi vind maar zelf niet meer draag (en zij dus ook niet: waarom zien jonge meisjes niet dat ze de meest fantastische kleren kunnen dragen?). Het overdadige buffet was na twee uur nog nauwelijks aangeroerd en de Spa bijna op.

Toen kwamen er twee Afrikaanse mannen binnen die met grote trommels het podium opklommen. En met veel kabaal baanden drie koffiekleurige dames zich een weg door het publiek: een vijftigster, een dertigster en één van een jaar of twintig, schatte ik. Op blote voeten, gekleed in kleurige doeken en met veel sieraden. Met een stralende lach en veel geschud van borsten, dijen, billen en wat er nog maar meer wilde schudden, begonnen ze te dansen. Ze plantten hun voeten stevig op de grond, bewogen hun bekken, tuimelden langs elkaar heen.

Iedereen keek gefascineerd toe. Ik ook. Vooral naar hun buik. Ze hadden namelijk alle drie een duidelijke buik, die nu en dan ondeugend onder het textiel vandaan piepte. Met die buik veegden ze de vloer aan met iedere strak getrainde tuthola op het feestje. Ze straalden een enorme hoeveelheid plezier, lust en warmte uit. Deze vrouwen brachten het begrip lekker in je vel zitten lijfelijk tot leven.

Wat hebben wij toch tegen een vrouwenbuik? dacht ik. Want persoonlijk ken ik erg weinig vrouwen die blij zijn met hun buik – ikzelf niet uitgezonderd. ‘Kijk,’ zeggen mijn vriendinnen, en ze graaien met duim en wijsvinger naar een stukje vlees dat soms met veel moeite tot iets wordt gevormd wat ze überhaupt kunnen vastpakken. ‘Erg, hè? Ik heb een buikje.’ Alsof zo’n vrouw zegt: ‘Ik heb een elleboog.’ Ja? En? Dus? Meestal heeft ze een prachtlichaam, echt niet vet of wanstaltig of dat je denkt: dat mens mag weleens wat minder bier drinken. Nee. Ze heeft een buikje. En ook twee ogen en een neus.

Het hebben van een buikje is genoeg om vrouwen naar de sportschool te doen rennen of boeken en tijdschriften te kopen die ‘een platte buik in twee weken’ beloven. Zodra onze buik iets meer is dan een gapende kuil tussen twee heupbeenderen, willen we hem inhouden, wegtrainen, weghongeren, wegdrukken onder corrigerend ondergoed of strakke spijkerbroek, verbergen achter een wijde trui of hem voortdurend inhouden, zodat we nooit meer eens lekker diep ademhalen. Want buikjes mogen niet. Mannenbuikjes niet (hoewel mannen daar aanzienlijk minder mee kunnen zitten), maar vrouwenbuikjes al helemáál niet.

Popkoninginnen, lingerie- en andere modellen: ze hebben allemaal een soort plankje waar hun buik zou moeten zitten en benadrukken dat je pas echt een mooie vrouw bent zonder buik. Let wel: niet met een kleine welving, nee: zonder buik. Maar een vrouwenbuik is nou eenmaal niet plat van nature. Het is een logische, natuurlijk vorm die je niet eens wegkrijgt met sporten, alleen maar met hongeren. Alle vrouwen, ook de slanke, hebben een buikje. Waarom vinden we dat dan lelijk?

Het is niet altijd zo geweest. In het gemiddelde museum zie je de meest uiteenlopende schoonheidsidealen voor vrouwen verbeeld, maar wel altijd met een buikje. Een vrouwenbuik is daar altijd mooi, gezond, moederlijk, verleidelijk. Het is een symbool: van vruchtbaarheid of lust. Maar op de een of andere manier is het van een positief een negatief symbool geworden. Alsof vruchtbaarheid het totale verlies van jeugd betekent – weg Girl Power. Een en ander is al doorgeschoten tot meisjes van twaalf die angstig in de anorexia schieten. Wat willen we toch zeggen met die buik-fobie? Benadrukken dat vruchtbaarheid niet meer de grootste deugd van een vrouw is? Zo lang mogelijk een meisje zijn? Hetzelfde zijn als een man?

En van wie moeten we die buik eigenlijk lelijk vinden? Het lijkt iets wit-westers: de Ghanese en Surinaamse vrouwen die ik ken, voelen zich helemaal senang met hun buik. Is het dan de schuld van de mannen? De mannen die ik ken, zitten er doorgaans net zo min mee als met hun eigen buikje. Integendeel, ze vinden het wel lief. Nee. Het is niet de schuld van iemand anders dat onze buik er niet meer mag zijn. Volgens mij doen we het zelf. Een weldoorvoed lichaam is een teken van controleverlies. Wij vinden een vrouwenbuikje verkeerd omdat een buikje staat voor vet en vet staat voor gebrek aan controle. Controle over je lichaam is controle over je leven: hier loopt een slechte vrouw die zich laat regeren door haar driften en verlangens!

Zelfs plus size-modellen en actrices mogen wel borsten en billen hebben, maar geen buik – zoals Christina Hendricks die Joan speelde in de serie Mad Men. Een buikje mag hoogstens tijdelijk zijn, zoals bij Renée Zellweger die eventjes flink aankwam voor haar rol als Bridget Jones en daarna snel weer afviel. Terwijl Bridgets buikje nu juist zo menselijk, zo vrouwelijk was (en haar in de films begeerlijke mannen opleverde, die er niet mee konden zitten). Het korset is afgeschaft, maar daarvoor in de plaats stellen we ons een onmenselijke opgave: een korset van spieren dat met vechten tegen iets wat er nu eenmaal zit.

Oké, ik vind mijn buik ook te buikig voor een naveltruitje, maar ik heb maat 46. Ik erger me ook aan te bloot geklede dikke vrouwen die hun vetrollen exposeren. Dit is dan ook geen pleidooi voor buik-maar-uit en word-maar-vet. Het gaat niet over vreselijke dikte of zelfs maar overgewicht; ik heb het over de aanwezigheid van een gewoon lichaamsdeel dat niemand zomaar kan ‘wegtrainen’.

Toen de Afrikaanse vrouwen uitgedanst waren en zich pratend en lachend in het feest mengden, zag ik het gebeuren. Naast mij reikte een mager meisje aarzelend naar een hapje. Alle andere vrouwen waren ook aangestoken. De wijn werd aangebroken, de ingehouden adem losgelaten, iedereen viel aan op het heerlijke buffet. De tijd van Girl Power was voorbij. Het werd tijd voor Woman Power.

NIEUW: SAAR CURSUSSEN Hey! Wist je dat we nu ook cursussen hebben? Niet van die niemendalletjes gemaakt door jonge meiden, maar stevige en slimme online trainingen gemaakt door en voor 50+ vrouwen. Kijk hier voor ons nieuwe cursusaanbod.

NU MET 15% INTRODUCTIEKORTING (gebruik bij het afrekenen de code: introductiekorting)

Juliette Berkhout
Juliette Berkhout
Juliette Berkhout (55) is laatbloeier van beroep. Ze kreeg haar eerste vriendje pas ná de middelbare school, begon pas na haar studie voorzichtig te schrijven en werd pas echt gelukkig toen ze twee weken voor haar veertigste verjaardag haar tweede man ontmoette. Heeft nu dus haast om de rest van het leven zo veel mogelijk te omarmen. Motto: het leven is te kort voor vieze diëten, de sportschool en saaie jurkjes.

RECENTE ARTIKELEN