In een vorig leven was Wies ongetwijfeld een neurotische straatveger, want ze haat het wanneer iemand rommel op de grond gooit. Over een kauwgumpapiertje in het bos kan ze al in woede ontsteken. En dat zorgt voor hilarische situaties.
De natuur en het milieu gaan me heel erg aan het hart. Ik probeer mijn steentje bij te dragen waar ik kan, maar helaas ben ik zo inconsequent als wat. Ik word boos als Paul een krant bij het gewone vuilnis stopt, maar zelf kan ik als het druk is een lege pot mayonaise in de zak gooien. Ik probeer alles op de fiets te doen, maar boek wel vliegvakanties. Lege verfblikken kan ik heel lang apart zetten, maar als ik er genoeg heb gooi ik ze gewoon in de ton. Er is echter een ding wat ik echt nooit doe en dat is troep op de grond gooien. In mijn vorige leven zal ik ongetwijfeld een neurotische straatveger zijn geweest. Ik word al boos wanneer iemand een peuk op de stoep gooit.
LEES OOK Bronwater, het zou verboden moeten worden
Zomers kun je mij helemaal gek krijgen wanneer mensen in het park blikjes bier en barbecueresten achterlaten. Wat bezielt ze? Zouden ze denken: o dat ruimt iemand anders wel op? Of: ik vind het wel leuk als het park een grote vuilnisbelt wordt? Ik kan er serieus niet bij. Ik heb een keer gedacht er een reportage over te schrijven en dan iedereen ga vragen wat de reden is van het achterlaten van de troep. “Meneer u heeft hier net met vrienden gepicknickt, en nu gaat u weg en laat op het gras drie plastic zakken, een boel lege blikjes en allerlei andere rotzooi liggen. Mag ik vragen waarom u dat doet?” Een vriendin raadde me het af. Ze zei: “Die mensen denken daar helemaal niks bij. Ze staan er niet eens bij stil. Maak je vooral geen illusies.”
Misschien moet ik me er ook niet mee bemoeien. Ik heb een keer iets raars meegemaakt toen ik het wel deed. Ik fietste op straat achter een vrouw die een dochtertje achterop had. Het meisje dronk uit een pakje frisdrank en toen ze het leeg had, gaf ze het aan haar moeder. De moeder nam het pakje over en gooide het achterover op straat. Ik wist niet wat ik zag en ontplofte. Zonder na te denken sjeesde ik achter haar aan. Ik schreeuwde: “Dat doe je toch niet, dat is toch idioot!!!” Ze stapte af, keek me een paar tellen verwilderd aan en schreeuwde terug: “Weet je wat pas idioot is? Wat pas écht idioot is? Dat jij je winterjas nog aan hebt!”
Ik stond werkelijk met de bek vol tanden. Ik wist gewoon niet wat ik moest zeggen en droop stilletjes af. Ze had gelijk, het was al april en de zon scheen, iedereen had wat luchtigs aan en ik zat daar op mijn fiets met mijn donzen jack. Thuis moest ik keihard om het verhaal lachen. Wat had zij mij tuk. Ze vond echt wel dat ik een punt had natuurlijk, maar ze had zo gauw geen weerwoord dat ze me maar ergens anders op pakte. En met succes.
Ik had het erover met mijn buurvrouw. Ze vertelde dat ze regelmatig rond een uur of zeven ’s ochtends een wandeling maakt in het park. Omdat zij ook totaal niet tegen al die troep kan, neemt ze weleens een plastic zak mee om daar rommel in te doen die ze tegenkomt. Waarom ook niet, ze is toch aan de wandel. Tot drie keer toe heeft ze meegemaakt dat er een type op haar afkwam die vroeg: “Ook taakstraf?” Wat een bak, dat je denkt dat iemand die troep opruimt een taakstraf heeft. Moraal van dit verhaal: bekommer je over het vuil op straat, dan kun je nog eens lachen. Misschien moet ik toch eens die mensen in het park gaan interviewen.
LEES OOK 38 dingen die Wies denkt op de kerstmarkt
