Vriendin D. wil dat ik mijn sneakers in de vuurkorf gooi

-

Monique Manuels loopt hele dagen op sneakers. Staan geweldig en haar hamertenen varen er wel bij. Vriendin D. vindt het geen gezicht. Iets met onvrouwelijk en: “Je gaat toch niet naar de Olympische Spelen.” 

Ik heb nooit meer last van hamertenen, likdoorns of kramp: ik heb namelijk vijftien paar sneakers. Groene, paarse, fluorescerende, zilveren, gestippelde, geribbelde, gevlamde. Met een collectie in alle soorten en maten hoef ik nooit meer te twijfelen wat ik aan moet trekken.

Mijn voeten hebben het nog nooit zo naar hun zin gehad. Ik prijs de dag dat deze modetrend is overgewaaid vanuit Amerika. Waar de dames in New York als een gek door de straten sjeezen om op tijd op hun werk te komen. Dat lukt niet op je hoge hakken – behalve die vier van Sex and the City, maar die lopen alleen maar achter mannen aan. En hele kleine stukjes.

Als je in New York naar je werk gaat, ren je op sneakers. En gooi je net voordat je het kantoor binnenstapt je tas open om daar een paar kokette schoentjes uit te vissen. Om vervolgens een smashing entree te maken. Zo heb ik dat ook een tijdje volgehouden. De sneakers gingen keurig uit voordat ik op mijn werk c.q. afspraak kwam. Net zoals de dames van Abfab. Op de rode loper met een hakje. In het dagelijkse leven op een platje. Maar ja. Gemak dient de mens. Ik draag ze nu de hele dag. Net als meeste vrouwen.

Tot mijn vriendin D. ineens zei: “Het is geen gezicht. Helemaal niet vrouwelijk. Je gaat toch niet naar de Olympische Spelen.” Sindsdien heb ik een sneakerprobleem. Ik durf ze nauwelijks nog aan te trekken, want dan zie ik die vlammende blik van D. weer voor me. En krijg ik acuut kramp in mijn voeten. Ben ik mijn vrouwelijkheid verloren? Net zoals die vrouwen op een bruiloft waar ik laatst was? Die hadden onder hun feestelijke outfit ook de befaamde platte stappers aan. Ik betrapte me voor het eerst op de gedachte: veel gekker moet het toch niet worden? (tot nu toe was die uitspraak louter besteed aan tante Mien). Overigens had ik zelf die avond toevallig wél een hakje aan. Niet die van vijftien centimeter, hoor. Want dat hou ik ook niet urenlang vol. Mijn vriendin heeft gewoon gelijk. Het ziet er niet uit.

Onder een jurk of rok hoort een parmantig schoentje met hak. Of een parmantig plat schoentje als de hamertenen teveel protesteren. Wij vrouwen moeten onze vrouwelijkheid koesteren. Zo is het. Geen gezeur. Ik ga mijn hele voorraad sneakers in de vuurkorf gooien. Ik bewaar slechts een paar om mee te sporten.

Ik heb meteen mijn vriendin gebeld om het grote nieuws mee te delen. Ze vond het een wijs besluit.”‘Eindelijk”, zei ze. “Ik ben trots op je.”

Ik heb haar natuurlijk niet verteld dat ik die nieuwe fluorescerende exemplaren wel nog even bewaar, want daar heb ik zelfs een rokje bij gekocht. En van die paarse kan ik ook geen afstand doen. Want die zitten echt als pantoffels. En die grijze passen perfect bij mijn corduroy broek. En die groene…

Gelukkig kom ik mijn vriendin niet iedere dag tegen. En helderziend is ze geloof ik ook niet.

 

gifgif
Monique Manuels
Monique Manuels
Monique Manuels (54) is scenarioschrijver en maker van de webserie Susan in de overgang. Woont in Haarlem. Is op goeie dagen nog steeds verliefd op haar verloofde met wie ze twee kinderen heeft. Gaat drie keer per week naar de film en knalt daar het liefst nog een serie achteraan. Droomt zich een ongeluk (ook over andere mannen) en wordt nooit volwassen.

RECENTE ARTIKELEN